Mawibata 4 : Trip naar CEBU & Victorias *****

[Mawibata]

Onze trip naar Cebu  DEEL  1

Op tijd vertrekken was de boodschap, om niet in den donker aan te komen in Cebu.

Tijdens het ontbijt ging de hond nogal te keer, het was de Pinoy met zijn bike die we voor drie dagen gingen huren. Het is een BAJAJ 100cc.
Een foto nemen mocht nog niet, eerst een wasbeurt. Dan maar verder met het ontbijt.
Terug buiten zag ik dat ze hun werk goed gedaan hadden.




Hij stond daar mooi te blinken in de ochtendzon.De nodige administratie en  $$$$   werden vlug afgehandeld.  700 Piso per dag, omdat mijn schoonbroer een goede vriend was van hem. Wie weet hoeveel het ons anders zou gekost hebben?

De spiegels even juist zetten, en we konden vertrekken. Onze bagage zat een rugzak, die Mihmi zou dragen.
Ik had de riemen zo lang mogelijk gemaakt, zodat deze zeer laag kwam te hangen, en meer op het zadel rustte dan op haar rug.
Twee van haar broers zouden ons vergezellen tot San Carlos, waar we de boot zouden nemen.
Zoals altijd hier, begint elke trip met een tankbeurt.
In tegenstelling tot bij ons wordt hier getankt voor het vertrek, zodat de tank altijd leeg staat.  





Dit is eveneens het geval als je een taxi neemt voor een ietwat langere trip, en dan vragen ze een voorschot om te kunnen tanken. De tank wordt nooit vol gedaan, maar genoeg voor de rit.
Dit omdat het hun eigen voertuig niet is, en wanneer ze het moeten binnenbrengen of afgeven, ze de brandstof, die nog in de tank zit, kwijt zijn.
Voor ons echter Full Tank, zoals de pompbediende ons vroeg.
Jawel pompbediende, want een onbemande pomp ben ik hier nog niet tegengekomen.
Er staat zoveel personeel als er pompen staan, wat een service.    
De tank van de andere bike moest natuurlijk ook gevuld worden.
Terug naar huis nu, waar Mihmi en de andere broer buiten stonden te wachten op ons.
Nog even poseren voor de foto en dan op weg.




Het dragen van een helm neemt men het in sommige delen van de       niet zo nauw, maar hier wel. Vermits er een helm te kort was had een van de twee een bivakmuts over zijn hoofd getrokken, en daarop een pet gezet zodat het niet zo zeer opviel.
Een grappig gezicht, hij leek wel een bankovervaller nu. Mihmi moest nog even tekst en uitleg geven aan de nieuwsgierige buurvrouw, voor hoelang en waar het naartoe zou gaan.

Foto's van de dollemansrit heb ik spijtig genoeg niet, daar ging het veel te snel voor.
De broer die voor ons reed had zelf ook een motor, en dat was te merken de rijstijl en de snelheid die hij er op na hield.
Genieten van het landschap en foto's nemen zou voor de terugrit zijn.
Dan zijn we slechts met ons beiden, en kunnen we halt houden waar en wanneer we willen.
Aangekomen aan de haven van San Carlos werd ons meteen gewezen waar we van onze Piso's kunnen afgeraken.
Den bureau noemt niet PISO, maar PICO.    
(Port Integrated Clearence Office)





Ook hier weer strenge bewaking, die we ondertussen al gewend zijn.
Terwijl ik rondkeek, werd Mihmi er op gewezen dat ze eerst een ticket diende te kopen.

We hadden verwacht dat het ticket in de haven kon gekocht worden. Via het hek ging het terug naar buiten.
Tot twee maal toe reden we er voorbij, tot we, nadat we de locals om raad vroegen, het gevonden hadden.







Niet moeilijk te begrijpen, als je ziet hoe de voorgevel er uit zag. Enkel een verbleekt bord liet vermoeden dat we hier moesten zijn. Het bord tracht klanten te lokken met de tekst  New and more Comfortable. Wauw, dat belooft.
Van hieruit vertrekken slechts twee roro's, de   ..  en de Lite Ferry. We hadden gekozen voor deze laatste omdat we dan het minst lang moesten wachten.
De prijzen vielen wel mee, P 170,00 per persoon, en P 300,00 voor de bike.
Voor dat geld kun je moeilijk de overtocht al zwemmend doen.  







Na het invullen van de documenten, en het afgeven van enkele bankbiljetten, ging het terug naar de PICO.





Blijk ik hier weer op  Not allowed te stuiten.
Ditmaal blijkt het dat Fixers niet zijn toegelaten. Fixers vind je vrijwel overal bij de administratie. Ze regelen voor jou de formaliteiten,zodat je niet in de soms lange rij hoeft aan te schuiven. Het gebeurt ook al eens met de nodige $$$$$$   om het wat sneller te laten gaan.
Vermits er het ogenblik geen levende ziel te bespeuren viel, hadden we ook geen fixer vandoen.  

Hier werd P 150,00 betaald voor diverse, waaronder P 12,00 Terminal Fee.




Het gebouw van de havenautoriteiten zag er modern uit, in tegenstelling tot de hokjes waar we moesten betalen.




Nu ging het naar de Filippijnse Kustwacht. Hier werden de tickets en reçu's afgestempeld, en tot mijn verbazing was dit gratis.




Om de corruptie tegen te gaan, ook hier weer een papier, dat de kustwacht NIET gemachtigd is om U toegang te verlenen tot een schip. Men wordt aangeraden zich hiervoor naar de betreffende Company te begeven.




Op naar de boot, de Lite Ferry 2, waar in de buik net een bus (Ceres Liner) verdwijnt. Op de foto is te zien dat er niet veel overschot is aan de bovenkant van de bus.







Langs hier moet ik er ook in dacht ik, maar een schril fluitsignaal gaf me te kennen dat er nog maar eens een controle diende plaats te vinden . Het zware wapen aan de schouder van de guard laat duidelijk blijken dat het er hier ernstig aan toe gaat.
Let ook op Mihmi's  laaghangende rugzak.




Na weer een Ceres Bus, was het mijn beurt.
Amai, ze staan hier wel dicht op elkaar.




De motor werd, tot tegenstelling van wat ik verwachtte, nergens bevestigd, gewoon op z'n poot liet ik hem daar achter.




In het voorbijgaan bemerkte ik hoe de bussen en vrachtwagens op hun plaats werden gehouden.




Op deck 2 aangekomen merkte ik dat het hier vol bedden stond. De schrik sloeg mij om het hart. Zou de overzet dan toch langer dan twee uren duren? Had ik het verkeerd verstaan en was het 2 dagen?




Toen ik me omdraaide merkte ik tot mijn verbazing twee bekenden.
Het waren RickDek en asawa, die we enkele dagen voordien een bezoekje hadden gebracht, en met wie we samen iets waren gaan eten.




De wereld is soms klein, pleegt men te zeggen.
Rick was op weg naar Cebu, om met enkele makkers te genieten van een duikweekend.
Deze trip heeft hij  hier beschreven op het forum.
Mocht het U niet opgevallen zijn, Mihmi is Cute.


Men vroeg mij even het roer over te nemen omdat de stuurman onwel geworden is.




Zo moeilijk is dat niet, er zijn maar enkele hendels en een stuur.




Niettegenstaande de trip toch naar twee uren zou duren, was er een kantine aan boord, waar het aanschuiven was. (een beetje toch)




Dan eens gaan kijken naar de aircon ruimte, deze bleek nagenoeg leeg.

Doordat de meesten sliepen, vermoedde ik dat hetgeen zich op de TV's afspeelde, niet zeer interessant was.




Eigenlijk was het duurdere ticket geldverspilling,want het was aangenamer buiten aan de reling van het schip, dan in deze frigo.







Ik begaf mij terug naar buiten en nam nog een kiekje van dit schip, waar zeer veel bedrijvigheid heerste,




in tegenstelling tot de pier.




Land in zicht ! ! ! !








Vol ongeduld en met $$$ in de ogenstaan de porters of  al op het schip te wachten. Het schip is nog niet aangemeerd als zij al aan boord klauteren en de mensen die bagage bij hebben, aanklampen.





De ontscheping gaat zeer vlot, in een mum van tijd is de buik leeg.

[Mawibata]

Onze trip naar Cebu  DEEL  2


Na de begroeting reed hij ons voor naar het hotel waar hij een kamer voor ons had geboekt. Hijzelf verblijft er al een tijdje, en kon het ons aanbevelen.





Paragon Suites zag er van buiten goed uit. Van binnen ook zou later blijken.
Frigo op de kamer, Tf, TV en hot en cold water op de gang, zodat je op elk moment een tas verse oploskoffie kon zetten.





Na het aanzetten van de TV, vleide het vrouwtje zich neer op het bed.
Ze was vermoeid, kwam zeker door het dragen van de rugzak tijdens de rit.

Ze lag daar zo vredig, en om haar niet te wekken besloot ik maar om in het geniep een kiekje te maken




Er werd besloten om na het nemen van een douche, het vrouwtje van Peter te gaan afhalen op haar werk.
Niet alleen mooi deze raketvormige knoppen, maar zij hebben vel grip, en glijden niet uit bij ingezeepte handen




Je moest wel een lange arm hebben om aan het WC papier te geraken  






Terwijl op Peter wachtten, genoten we van een kop koffie, waarbij het blijkbaar moeilijk was voor Mihmi om wakker te blijven. Als ze straks tijdens de rit maar niet op de motor in slaap valt en er af dondert.





Met Peter dan voorop zijn we vertrokken naar de werkplek van zijn vriendin.
We moesten er even wachten, en ik dacht dat ze hier mooie meisjes fabriceerden. Wat een sliert moois dat daar buitenkwam !  !
Onopvallend heb ik mijn ogen daar de kost gegeven. Ik begin het hier echt een mooi land te vinden.  


Plots verliet een van de vrouwen de file, en kwam naar ons toe. Het was Peter's vriendin.
Het was te merken aan het gekakel van onze twee vrouwen, dat ze het goed met elkaar konden vinden.



Van daaruit ging het naar het Ayala Center. Ondertussen was de duisternis reeds ingevallen. Rond 18.00Hr is het hier al donker.
Het Ayala Center is blijkbaar gloednieuw en ziet er imposant uit.
De feeërieke verlichting maakt het nog mooier. Zelf vind ik de foto's prima gelukt  













De meisjes konden hier hun gekakel verder zetten, maar eentje was nog steeds niet goed wakker






Blijkbaar komen hier wel meer bierdrinkers, want een Beertower stond bij Gerry's Grill op de kaart.




Maar daarvoor waren we niet hier.
Terug in het hotel hadden we een prachtig zicht over het mooie Cebu.




De nachtrust zou ons goed doen. En warempel, ik heb geslapen als een appeltje.
Zo met het steeltje omhoog.

Aan de achterzijde van ons hotel bevond zich een school waar de studenten al vroeg hun danspasjes instudeerden, onder de luid klinkende muziek.




Van hieruit konden we de hele stad bewonderen.

[Mawibata]

Onze trip naar Cebu  DEEL  3


Alvorens onze verkenningstocht aan te vatten, besloten we om eerst de inwendige mens te versterken bij Chowking. Bij het verlaten van de zaak, bemerkten we een man die kaarten van de streek probeerde aan de man te brengen. Tijdens het gesprek met deze man kwamen we te weten dat enkel de oudere taxi chauffeurs te vertrouwen waren. De jongere mochten we zeker niet nemen. Een taxi hadden we wel niet nodig, maar we bedankten de man toch voor deze tip, en de andere info die hij ons verstrekte, van deze toch wel grote stad.





In het wegdek een groot gat, waar ik ditmaal niet ingetrapt ben. (Een ezel .  .  .)





Signalisatie is niet voorzien, je moet maar uitkijken waar je rijdt.
Op de terugweg naar het hotel zag ik midden het verkeer een pletwals. Deze man had, ik denk zijn boterhammen thuis vergeten. (of zijn portie rijst)





Aan een stalletje probeert een oudere vrouw aan de kost te komen door allerhande, met bananen klaargemaakte gerechten te verkopen. Hopelijk volstaat haar voorraad, die ze achter de koelbox gelegd heeft.





Verderop bemerkten we een boom die door het terras gegroeid was, of was het terras rond de boom aangebracht?





Op het spandoek kunnen we zien dat er    chocolade te koop is.





Een poging wordt gedaan om de stad te versieren met planten




Op de       loert het gevaar overal, had men mij gewaarschuwd. Hier net om de hoek een verraderlijk gat.




Dit is geen vuilnis, maar kiezel om beton te maken. Deze kiezel en het bijhorige zamd kom je hier telkens tegen in zakken.


 

Op het begin van onze rit bemerkten we warempel een vliegtuig boven de inrit van The Hangar. Aan het vliegtuig waren kosten aan.




Er reden veel taxi's rond bij de ingang van dit gebouw Pagcor    Pagcor Philippine Amusement & Gaming Corporation    , gelegen  tegenover het Asian Center.




Ook hier wonen rijk en arm door elkaar.








Op weg naar TOP's, het hoogste punt van Cebu, Van hierboven hadden we een prachtig uitzicht .








Bij de afdaling op de terugtocht, werd er een maaltijd genuttigd, alweer  bij ChowKing

Terug bij het hotel aangekomen merkten we dat de oploskoffie op was





Er was geen kat te zien toen we door de verlaten straten op zoek gingen naar oploskoffie.




Maar toen we omhoog keken zagen we bovenop de muur prikkeldraad en ingemetste glasscherven. Dat zie je hier overal, en dient om inbrekers te ontmoedigen.
Koffie gekocht, en terug naar het hotel, want Peter zou ons Cebu een beetje beter laten kennen.

Eerst en vooral de nodige vitamientjes opdoen. We volgden de raad van Peter, en het werd een Italiaans restaurant. Eindelijk eens iets anders dan de Chow. . .dinges.




Het eten was zeer lekker, en dames konden lekker keuvelen.
Terug buiten lokten neonreclames aan de overzijde van de straat.





Dat zouden we eens nader gaan bekijken. .  .  .  .  .

Wordt vervolgd  .   .   .   .

[Mawibata]

Onze trip naar Cebu  DEEL  4

Onder het motto : Je moet alles eens geprobeerd hebben, stak ik de straat over, richting neon's.





Nog eerst even poseren.




Eens binnen werden we verwelkond door een schaars geklede meid.




Nog maar net plaats genomen, of ze kwam al aandraven met haar vriendin. Of ik ff van hun beiden een foto wilde nemen?.




Het viel hier best mee, maar na enige tijd hielden we het voor bezien, en ging het naar een ander club / bar.




Hier zag ik neteen aan de topless dames, dat beter niet zou flitsen.
Dan besloot ik om in het geniep foto's te nemen. Het eerste probeersel laat zien wat we aan het drinken zijn.




Blijven oefenen, het zal wel lukken. Niet gemakkelijk  om dit in het geniep te doen, met de camera op je schoot, en op goed geluk richten.Het begon al wat beter te gaan.

Het was wel moeilijk dansen met die paal daar in het midden. Maar die zal daar wel neergepoot zijn door de      archtekt. De meisjes hadden allemaal een nummer opgespeld gekregen Ik vermoed dat dit dient om de prijsuitrijking te vergemakkelijken.




Maar plots geen dames meer, maar andere acrobaten. Het personeel op de achtergrond kijkt ook gespannen toe.




Het meisje heeft alle hoeken van het lokaal gezien.




Toen ze wat bekomen was, deed ze een evenwichtsoefening op een plank, op een ton, op het podium.




En nu besteeg ineens een oude man van wel zeker 50 het podium. Hij gad twee lange messen bij, en ik vreesde eerst dat hij Hara — Kiri ging plegen. Maar in plaats daarvan liet hij de een sabel in zijn keelgat verdwijnen. Best akelig.




Helemaal er in, seffens komt ier vanachter uit dacht ik.





Hij werd er zelf niet goed van en moest even gaan zitten.




Dan ging zijn blik in onze richting, en stevende hij op ons af. Of we even zijn speelgoed er wilden uittrekken.
Niemand van ons dierf. Ik wel, maar kon niet omdat ik de foto's moest maken.  






Dan het maar zelf gedaan, en hij verdween.

Hier waren we voor gekomen, nog eens probern een kiekje te maken, voor ze uit de kleren gaan. Ja dat is al beter. Laat maar komen nu.




Plots een stem achter mij : Not allowed Sir, daar had je het weer dacht ik. Deze foto is het resultaat van het verschieten.




We verlieten het etablishment, en de terugweg naar het hotel verliep zonder noemenswaardige problemen.



Willy

[Mawibata]

Onze trip naar Cebu  DEEL  5


De terugreis van Cebu naar Bacolod



Tijdens  de terugreis zouden we wel foto's kunnen maken, omdat we nu niet gehaast zijn, en zonder de twee chaperons erbij.  

Van Cebu gaat het naar TOLEDO, waar we de Roro zullen nemen, naar San Carlos.






De rit verloopt door de bergen, dwars door het eiland, van oost naar west.
Hier vind ik het spijtig dat ik maar 100cc onder de  motorkap  heb.





De weg valt nog mee, ik heb er al slechtere gezien in de     .
Het gaat er soms  stofferig aan toe, en de vrouw op de tegemoetkomende motor tracht het inademende stof tegen te houden door een doekje..
Links in de uitgedroogde rivier staat een vrachtwagen ?






Op de volgende foto beter te zien. Geen idee wat hij daar uitspookt, car wash, keien opladen ?
Ik kon ook nergens een weg zien, hoe hij daar geraakt was.





Wegenwerken kom je hier overal tegen, soms slechte, maar meestal geen signalisatie.





En dan plots .  .  .  .  . een prachtig stuk weg, maar met motor plat gaan, is hier niet aangeraden,
vanwege de kiezel en het zand op de weg, dat de over beladen vrachtwagens verliezen.





Tegen de steilste hellingen worden huisjes gebouwd, enkel te voet bereikbaar.






Wanneer er een nieuwe brug gebouwd wordt, blijft de oude meestal er naast liggen, of in de rivier gedumpt.
Later nog te zien op andere foto's.






Op dit ogenblik is er hier van rivier niet veel sprake, maar in het regenseizoen wordt dat wel anders.






Zitten we hier in Engeland ?
Nee, ze vinden het wss veiliger te parkeren tegen het verkeer in, dan tweemaal een U-turn te moeten maken. (is ook mijn mening)






Het uitzicht over de vallei is prachtig.






Maar je moet als bestuurder ook zien wat er voor je kan opduiken.
Hier is de weg aan de smalle kant, als hier twee zware voertuigen mekaar moeten kruisen ?  ?






Geen vangrails om je tegen te houden als je uit de bocht gaat, maar bijna altijd staan daar juist de huizen.










Achter elke bocht kan er gevaar schuilen,plots onverharde weg, rotsen op de baan, een voertuig in panne, of gewoon spelende kinderen.
Voetballen kun je op stukje braakliggend land, maar voor het basket heb je harde ondergrond nodig, dus spelen ze maar op de rijbaan.
Zeer dikwijls tegengekomen.






In de verte is de weg te zien, waar we vandaan kwamen.






Sommige kinderen moeten zwoegen hier. Juist voor het nemen van de foto, doeg de kleinste de zak, die bijna zo groot is als hemzelf.






En weer wegenwerken, ditmaal is er een kraan bij, maar meestal is de enige machine om een betonbaan aan te leggen,een betonmolen  de rest wordt met de hand gedaan. Kijk maar met wat ze de beton gladstrijken.






Rotsblokken liggen zomaar op je rijvak, leuk als je hier 's nachts op deze onverlichte weg rondtoert.






Wanneer je voorbijsteekt, kan er ook plots een  onvoorziene hindernis opduiken.






Gemakkelijk zo een hutje aan de beek.
Dan hoef je niet lopen om water, er zijn anderen die wel tig km moeten afleggen hiervoor.






Voor de was ia het gemakkelijker naar het water te gaan, en daar de was te doen, dan het water naar boven te zeulen.






Hier en daar probeert men de weg te versieren door bloemen aan te planten.





Niet de Smokey Mountains, maar een kleiner exemplaar. Men mot toch ergens met het vuilnis naar toe.  





Dat de vrouwen niet alleen de was kunnen dragen, bewijst deze foto.





Er wordt hier veel gebruik gemaakt van deze brommertjes, gaande van 100 tot 150cc.  






MILA STORE, dit lijkt me wel wat om onze honger te stillen.






We werden hier zeer gastvrij ontvangen, en behandeld alsof we staatshoofden waren.






De glazen die door de helpster op tafel werden gezet, dienden te worden vervangen door exemplaren uit de living.






De  kinderen die naar de blanke kwamen kijken, waren fotoschuw.
Ik wist ze echter toch te verschalken door de timer op te zetten, en het toestel dan gewoon op de tafel te zetten.
Daarom dus hier geen pose, zoals gewoonlijk  met  duim en wijsvinger






Gespot onderweg.






Aan de splitsing Toledo — Talisay  zagen we dit mooie en goed onderhouden  kerkje.







Een pilaar die ons welko; heet bij het binnenrijden van Toledo






Een gepimpte bus. (ideetje voor de Lijn ? LuckyLuc, Hoss ? )






Ook deze wagen is al wat ouder.








De zee is in zicht, dat betekend dat we er bijna zijn.






Hier blijken de kerken goed onderhouden te worden, in tegenstelling tot andere eilanden.




Ah hier moeten we zijn, zie ik nu op de foto, dat mijn fietsje daar niet mocht staan  






Vanop de zitbanken kan je genieten van het uitzicht.






Een blik op de pier, waar een passagiersschip ligt te wachten.






Als Mihmi tickets ging kopen, vroegen ze of direct mee wilden. Ik zag geen Roro, maar liet begaan. (zoals ik nu dikwijls doe)  






Toen moest alles snel gaan, blijkbar moest de boot nu vertrekken.
Maar even wachtten op ons dus, en op naar het volgende loket.






Men had er echt zin in









De kleine trok het zich niet aan, en lurkte verder aan z'n papfles, achter de toog van mama.
De meeste mama's hebben hier hun kinderen bij zich





De motor aan boord krijgen van het passagiersschip was geen probleem .
Met de slogan : Met verkrachte eenden werd hij netjes op het dek gezet door drie porters.  
Tegen betaling natuurlijk. 600 Piso vroegen ze, maar vragen is vragen, en krijgen is de kunst.  






Terwijl de motor aan boord werd gezet nog enkele foto's nemen van het schip, de kwade blikken van de wachtende passagiers negerend    








Door het  openstaande raam, zag de pier er toch niet zo goed uit.





De engine    liep als een Zwitsers uurwerk.






Aan boord was alles voorzien

Een droogruimte voor je wasgoed






En bergruimte op het achterdek






Een keuken, hier de kok met z'n maatje.






Reddingsvesten aan het plafond.






Kantine






Parking






Toilet






Rustplaats voor het personeel






Toen ik vroeg om de brug te mogen moest dat voorgelegd worden aan de kapitein maar dat bleek geen probleem voor deze sympathieke man.





Ook nu mocht ik het schip besturen.






Dat  een Pinoy bleek kon uitslaan wist ik na het bekijken van onze kapitein.
Ik heb maar rap het roer terug overgegeven aan de  echte   stuurman.






En dan door de veiligheidsdeur terug naar de passagiersruimte.




Net aan land krijgt Mihmi een telefoontje dat de twee broers in de haven op zoek zijn naar ons, voor de begeleiding tijdens de rit naar Bacolod.   (19)






Maar vooraleer we buiten konden, moest er nog iets geregeld. Ik was al voorbij het hek, maar ook hier werd ik teruggefloten.






Vol of leeg, ik weet het niet.




Partijtje Mini-Pool  in de haven(tje)?. Hier was er maar ene die de foto zag   aankomen






Deze mannen wilden absoluut op de foto.






Nee deze foto is niet genomen in China.
In San Carlos rijden ze met grote fietsen rond terwijl het ergens anders bijna altijd BMXskens zijn.









De Filippijn slaapt waar hij kan en wanneer hij er zin in heeft.
Den deze moet wel zijn voeten eens wassen  






Dat de lading soms niet aan de elektriciteitsdraden blijven hangen vraag je je af ?.






Deel 2 zal gaan over de rit van San Carlos naar Bacolod.


Ook weer dwars over het eiland, door de bergen.

Willy          

[Mawibata]

Onze trip naar Cebu  DEEL  6



Door het mooie landschap wordt de terugtocht naar Bacolod aangevat, onder begeleiding wel te verstaan.
Ook deze keer heeft een van de broers zijn gangsterbivakmuts op i.p.v. een helm.






Onverlichte, ongemarkeerde hindernissen zijn hier schering en inslag
Ofwel moet je s' nachts traag rijden, ofwel doe je zoals Rickdek,

Heb al met opzet extra IPF lampen op mijn tank gezet, puur om niemand in het donker over het hoofd te zien ...

Plant een boom, OK maar dan ergens anders  
Zoiets zou bij ons onvoorstelbaar zijn.






Hier is het aangenaam rijden op deze betonnen baan. De motor moest soms wel naar eerste geschakeld worden om boven te geraken. Vermoedelijke oorzaak : Mihmi is enkele kilo's bijgekomen.    





Even halt houden aan een stalletje langs de weg, om mango's te kopen. Deze zijn hier beterkoop, wegens  rechtstreeks van het veld aan de verbruiker.
Mijn motor kon weer op belangstelling rekenen van de lokale jeugd, of hadden ze oog voor mij?
Het kraampje is extra beschermd door een zelfgeplaatste vangrail.  











Ah bergaf, nu kunnen we hem eens laten gaan, zonder te moeten opletten voor flitspalen.  
Ik weet het, de flitspalen staan er bij ons omwille van de veiligheid.  
De TomTom's  doet er gouden zaken mee.






Niet alleen de Ceres bussen maken het hier onveilig, ook de private bussen weten wat gas geven is.
Wat zou er bij een botsing gebeuren met de mensen op het dak ?
En bij ons ga je de bon op als je de gordel niet om hebt.






Ik kan me van de indruk niet ontdoen, dat er sneller aan de kant gegaan wordt wanneer men de luchtdrukclaxon van een Ceres  hoort, dan de sirene van de ambulance.
Nee, hier hoeft geen lachende smiley bij. (een verslag over een lange bustrip door de bergen volgt nog)

Foto genomen vanuit onze bus tijdens een haasje-over met de twee andere.






Ik zou niet in de ambulance willen liggen, die niet doorgelaten word door het drukke verkeer. Aan de kant gaan, gebeurt hier helemaal niet, hoogstens een klein beetje opschuiven.
En dan nog de grote afstand die soms moet afgelegd worden. Ik huiver als ik er aan denk.
Wat mij ook opvalt, tijdens het kijken naar de nieuwsuitzendingen, dat de TV ploegen al ter plaatse zijn, en de ziekenwagen nog onderweg is?

Laats zag ik op het TV nieuws een blijkbaar zwaargewonde man liggen, midden op de rijweg. De auto's reden er links en rechts voorbij.
Politie liep er wel rond, maar liet het verkeer begaan. Mijn eerste gedachte was, dat het een lijk betrof. Dus niet.




Een op het eerste zicht, grappige foto. Moeder kloek en kuikentjes renden voor hun leven, om de CeresBus te ontwijken. Ik ben er quasi zeker van, moest ik niet naast de driver gezeten hebben, hij zelfs niet zou vertraagd hebben. De traagste hebben het niet gehaald vrees ik. Natuurlijke selectie noemen ze dat dan.







Waarom schildert men een zebrapad op het wegdek ? Moet je eens proberen over te steken als er iets aankomt. Doe wel je Nike's aan, je zal ze nodig hebben.  Eenmaal veilig aan de overzijde zette Mihmi haar helm maar af.






Bijna m'n brommertje in de prak door zo een wegpiraat.
Volgende keer zet ik 'm toch maar wat verder aan de kant.






Vulcanizing zoals op de band staat geschilderd kom je hier overal tegenl. Bij ons is het al jarenlang  verboden om met réchappées te rijden.






Amai, moeten we daar nog overheen.  



Ook het leger doet hier aan besparingen. De Jeep wordt in de laadbak van de truck gezet.
Hoe in- en uitladen ervan ?  




Ik zie er eentje naar achter kijken, en dacht zeker dat ze gingen stoppen en terugdraaien om te zeggen ;   Not allowed Sir      






Nog enkele landschappen


















Een watervalletje recht voor ons, zal voor de twee mannekens rechts onder een zorg zijn.






Liever zouden ze slippers aan hun voeten hebben. Zouden hun voetjes aan de stenen gewoon geraken ?
De kleinste betrouwt ons niet. Hij heeft bang dat we hun fles met kikkers, die ze onder dat watervalletje gevangen hebben, gaan afpakken.






Mihmi is de kluts kwijt, en ernaar op zoek  






Sta ik toch weer op de rijbaan zeker  






Bemerk de twee keien midden op de weg.






Ook hier, binnen zonder kloppen.






Deze weg hebben we net achter de rug. Zir jr de bus?







Niet alleen wij hebben het moeilijk om boven te geraken.






Hebben ze maar drie bloemekens staan, en hebben ze nog bang van dieven.






Hier zullen ze de bloemetjes niet stelen, dit huis staat achter een stevige wal.





Zijn we soms een beetje verkeerd gereden? Dit lijken de Chocolate Hills wel.






Ook hier weer  Engelsmannen  aan het parkeren te zien.





Netjes aangegeven, BacolodCity en Murcia rechtsaf.






Hier zit al wat meer water in.






De broers zijn gestopt om dit voor hier wel ongewoon huisje te bewonderen. Er woont mss een    in ? We zijn tenslotte kort bij Murcia.    
Alhoewel veel oranje is er niet te zien.  






Wordt  vervolgt   .   .   .   .   .              

[Mawibata]

Trip naar Victorias  (Suikerrietfabriek)


Van de ouders gaat het naar de nonkels en tantes. Die heeft ze natuurlijk veel, gezien het grote kinderaantal  in de familys.        
Ook hebben ze hier allemaal tig cousins, om van omver te vallen, zoveel.
Bij een van de nonkels valt mijn oog op de Mini-cab die hij twee jaar geleden, weliswaar tweedehands, maar in goede staat verkerend, had aangeschaft.
De naam zouden ze mogen veranderen in RUSTCO.
Vorig bezoek was het voertuig nog pico bello,  Maar iets onderhouden hier   .  .  .  .  .    




Ik besloot om de wegenwerken die naast hun woning aan de gang waren eens van dichtbij te gaan bekijken.
Blijkt dat ze hier geen weegbrug voor vrachtwagens  nodig hebben.
De inhoud van deze vrachtwagen wordt berekend, ddor een lange ijzeren staaf door de lading te steken tot op de bodem.
Deze afstand wordt dan gemeten, en met de lengte en de breedte van bak berekenen ze dan de inhoud.

 





Naast de graafmachine zien we een overvolle truck met rietsuiker, zoals deze hier massaal rondrijden.
Deze truck is een van de modernste die we hier gezien hebben.
Van de oude exemplaren die hier rondrijden heb ik de indruk dat het achtergelaten trucks zijn van de Amerikanen na WO II.




Foto's  genomen bij een laadstation


Den deze zou zo uit een museum kunnen komen.









Zou de RSM hier zijn zwart geld geinvesteerd hebben?





Eerst gebeurd het laden met een al even oude kraan.






Met de hand worden dan de rietstengels netjes gestapeld, opdat er zoveel mogelijk kan geladen worden.
De werkdag eindigd, in tegenstelling tot bij ons, niet om 17.00Hr.
Deze truck moet nog aan zijn lange rit beginnen.
De trekker is niet goed zichtbaar, hij staat net achter de boom






Helemaal links op de foto zien we dat aan de zijkanten een aantal stengels vertikaal worden geplaatst, zodat men hoger dan de laadbak kan stapelen.



Zoals bij de jeepneys zitten hier ook mooie exemplaren tussen. Mooi overdag, maar levensgevaarlijk s'nachts.
Dan durven ze hier, zoals de driewielers of trycicles rondrijden zonder ook maar enige verlichting achteraan of vooraan.
Kun je je voorstellen, en dit op  op wegen waar alle verlichting ontbreekt.
Hoe kan de truck dan zonder verlichting aan de voorzijde, zijn weg vinden in het pikkedonker vraag je je af.
Wel heel simpel, hij volgt een andere vrachtwagen op korte afstand. En als ik zeg kort dan is het ook kort.

Deze in erbarmelijke toestand verkerende voertuigen maken de wegen nog meer onveilig.
Door hun ouderdom, en het niet of slecht onderhoud, zie je ze regelmatig langs de weg staan.
Dan is het behelpen want van een wegenacht hebben ze nog nooit gehoord.






Een gele verkeersdriehoek zag ik ook voor de eerste keer.
Maar hij past wel mooi bij de pas geverfde brug en de laadbak






Ook worden de trucks gebruikt voor personenvervoer, ondenkaar bij ons. Maar als ze op het dak van een jeepney of bus mogen zitten, dan moet dit ook kunnen, of niet soms?






Het eiland leeft voornamelijk van de oogst hiervan. De overbeladen vrachtwagens, mss niet in gewicht, maar in de hoogte, denderen hier over de slechte wegen.
Vol naar Victorias, en leeg terug, steeds luidruchtig toeterend met hun luchtdrukclaxons, opdat iedereen baan zou ruimen voor hun.
Om je rot te schrikken.

Dat doet mij soms vermoeden dat ze per lading betaald worden ipv per uur of dag.
Van de overvolle lading valt er soms een deel af.

Ik heb het eens meegemaakt dat ik met de moto 's nachts over een niet verlichtte, maar in goede staat verkerende weg reed. Door deze goede staat van de weg, en door het feit dat er praktisch geen verkeer was, lag mijn snelheid iets hoger dan anders.
De verlichting van de gehuurde moto was ook niet alles, en plots duikt daar in het pikkedonker, midden op het rijvak een hoop suikerriet op van wel twee kuub.
Is me dat even schrikken zeg. Gelukkig waren de remmen wel in goede staat. Ik kan je wel vertellen dat je na zo'n verrassing wel wat trager gaat rijden.
De hartslag daarentegen gaat iets sneller dan gewoonlijk.


Victorias City is de stad waar de verwerking van het suikerriet gebeurd.

Dat zou  wel eens een  bezoekje waard zijn    
.
Daarom gingen we eens vroeg op pad om deze fabriek eens van naderbij te gaan bekijken.






Tijdens de zoektocht naar wat meer info, kwam ik te weten dat er ook nog een stoomtrein zou rijden.
Meer dan de moeite waard dus.






De gehuurde moto van een local  bleek niet helemaal oliedicht.    
Omdat men wist dat Mihmi ook mee ging, had men achteraan dubbele schokdempers geplaatst    







Hopelijk valt ze er niet af zoals vorige keer  




Na enkele seconden stil staan, vormde zich al een olievlek.




Ik besloot om toch maar verder te rijden, op hoop van zegen.


Voor we de fabriek bereikten, kwamen we aan de verzamelzone, alwaar de camions hun beurt afwachten om te worden ontladen.
Rijden ze eerst iedereen van de baan, om dan hier uren te staan aanschuiven.
Je ziet hier maar een klein deel van de immense parking.
Een luchtfoto ware hier prachtig geweest.





Verder naar de fabriek nu.

Gereed om een foto te nemen van de walmen die de schouw uitstootte kwam zo'n geuniformeerde jojo naar ons toe gereden op de moto.  

Of we onmiddelijk willen ophouden met het nemen van fotos, wegens Not allowed
Toch had ik er al eentje,wel van verderaf genomen.






Not allowed        Dit zou ik nog meermaals te horen krijgen in de    





Nog enkele collector items :


                 

                 




Op de achtergrond : Een net van electriciteitskabels moet de stroom in goede banen leiden





CD's dienen hier niet alleen om muziek te maken, maar ook als versiering van de cabine van deze Toyota.






Ook den deze is nog in dienst





De luxueuze zitbank is afgewerkt met bamboe









En nu .  .  .  .  .  gaan we eerst twee dagen lang de straten van CEBU onveilig maken.

We hebben een Trycikkel gehuurd.    






Maar de bak moet er eerst nog af, zodat we met een gewone bike kunnen vertrekken morgenvroeg.    

Dus zal je waarschijnlijk 2 dagen niets horen van mij            





  Mawibata 5 : De wekelijkse was in de rivier  *****



Mawibata

[ganda]

Bedankt voor de foto's over het suikerriet.  Op het net vond ik deze reklame   



Uploaded with ImageShack.us

[xav]

zeer mooi verslag...  toppie