non-quota immigrant visa under Section 13

Gestart door opinie, dinsdag 19 mei 2009, 09:30:19

Vorige topic - Volgende topic

opinie

Aanvraag formulier voor een "non-quota immigrant visa under Section 13"

:link: voor het formulier.

Wat zijn de ervaringen van diegene die er wonen?
Homo doctus in se semper divitias habet.
Phædrus

gimini

 net mijn aanvraag gedaan ,je krijgt voorlopig eentje voor een jaar . volgend jaar dan een definitieve . jaarlijk moet dan wel bevestigd worden dat jullie nog samenzijn, kosten 2x zo ca 500 euro
De eeuwig durende vacantie :)

Luc

Betekent dit dan dat je je non-quota visa kwijt bent indien je niet meer samen bent?

Wat bij overlijden van je Filipino partner?

There is a sucker born every minute! Only now they found the internet.

Kano

Of je 13a visum nog geldig is als je Filipijnse partner overlijdt is kennelijk niet makkelijk te beantwoorden. Zie deze site http://www.joepallugna.com/marriages-filipinas.html
Daar waar de regenboog eindigt daar zal ik nooit komen totdat ik daar ooit zal zijn

Digos


Bij de jaarlijkse registratie van men perminent residence in januarie ieder jaar moest ik nooit een bewijs voorleggen van samen zijn, of dat moest nu ondertussen veranderd zijn.

Wel moesten we een bewijs van samen zijn (barangay clearance) voorleggen als je gaat voor de definitieve.

O0
LIVE ONCE - LIVE IT

Adriaan

Ja, ik heb ook zo'n non-quota visa 13A en mij werd verteld dat ik desnoods vijf jaar weg kon blijven en dat een van mijn in de Filippijnen wonende familieleden voor de jaarlijkse verlenging zorg kon dragen op vertoon van een copie van het paspoort en visum. Maar zoals zoveel van dat soort 'officiele' informatie in de Filippijnen bleek dat niet te kloppen. Want toen ze zich meldde bij het "Bureau of Immigration" in Cebu werd haar gezegd dat ik dat alleen maar zelf kon doen. Wel moest ze betalen voor iets, god weet voor wat, misschien voor het blote feit dat ze haar neus liet zien in een immigratiekantoor.

Heeft er iemand ervaring met het in leven houden van dit visum gedurende een verblijf buiten de Filipijnen?

Adriaan

Opinie vroeg naar de ervaringen bij de aanvraag van dit visa. Ik copieer hier een brief die ik jaren geleden daarover aan mijn Hollandse familie zond. Het is best mogelijk dat de Filipijnse ambtenaar die ik hier de "Groot Krokodil" noem daar niet meer werkt:

"Ik trof de 'Groot Krokodil' (zoals de Afrikaners Pieter Botha noemden) aan gekleed in een verkreukeld T-shirt, korte broek en op blote voeten. Zijn slippers waren onzichtbaar onder zijn buro. Hij las ontspannen een krantje. Het was tien voor negen. Ik was om negen uur ontboden.

Ik was, volgens het voor klanten van dit immigratie kantoor geldende voorschrift, gekleed in lange pantalon, met reguliere schoenen (nou ja ik had een beetje gesmokkeld: het waren zwarte gympies) en met een regulier hemd - een soort barong in feite.

Ik had inderal ingenomen om mezelf te beletten onaardig te worden want dat helpt helemaal niet in zo'n situatie.

De Groot Krokodil nam zijn gemak er van en verwees me naar een stoel.

Na een half uurtje gaf hij me een document voor de aanvraag van mijn finale finale visum en het ene document na het andere om in drievoud te laten fotocopieren bij het copieermeisje wier voornaamste probleem het wisselgeld is dat ze de hele dag uit moet tellen voor mensen die niet het kleingeld voor die fotocopieen hebben.

En ze heeft drukke klandizie want op documenten, altijd in veelvoud, is de Filippijnse burokratie verzot.

Ik was ook geinstrueerd om het zoveelste stel pasfoto's te laten maken, hoewel mijn fieselemie al in menig exemplaar aanwezig is op dat kantoor. Maar naar die foto's werd niet gevraagd. Wel die heb ik dan voor de volgende gelegenheid.

Na de documenten kwam het betaalmoment. Dit is voedertijd voor de 'Groot Krokodil' - want hij geeft je geen gelegenheid om zelf met je paspoort en de documenten naar de kassier te gaan. Ik wist dat al van het verhaal van praatmakker Frank-uit-Maastricht.

We zaten op de tweede verdieping. De kassier was echter op de eerste verdieping waar altijd een hele meute buitenlanders zit te wachten op het een of ander. De Krokodil had dus geen keus. Hij kon moeilijk voor het oog van die menigte verschijnen in gekreukeld T-shirt, korte broek en op sloffen. Hij kondigde dus aan dat hij zich ging verkleden (slaapt die man op zijn buro?).

Dat duurde ongeveer een half uur - toen hij terugkwam was er een ander stel gearriveerd dat zijn aandacht vroeg. Een Engelsman plus Filipina die keek alsof ze het allemaal niet zag zitten. De Engelsman daarentegen was, in tegenstelling tot wat er van zijn natie wordt beweerd, uiterst joviaal met de krokodil. Luid wederzijds gelach, klopjes op de schouder etc. Toen hij na enige tijd met zijn somber kijkende gade het vertrek verliet spitste hij, zichtbaar voor mij maar niet voor zijn ambtelijke kameraad, de lippen, blies zijn adem uit en zei 'oef' of iets wat er op leek.

De Krokodil verdween met mijn in een bundel papieren gestoken paspoort. Na zeer geruime tijd kwam hij terug en legde een rekening van meer dan 8000 peso's voor mijn neus. Ik had me voor dit moment gewapend met een kopie van de lijst van 'fees' zoals die op de 'website' van het 'Bureau of Immigration' voorkomt. Die lijst wees uit dat de fees net over 3000 pesos bedroegen. Ik protesteerde dus. Pijnlijk moment -er waren een paar ambtelijke omstanders die natuurlijk uitvoerig op de hoogte zijn van dit soort dingen en waarschijnlijk, zoals ook het Hoofd van het Buro, in de opbrengst meedelen.

Ja, zei de Krokodil, maar de kosten van de I-card zijn hier inbegrepen. Die komen pas over een paar maanden zei ik (misverstand: die worden  inderdaad bij aanvraag betaald - maar ook dan klopte de rekening niet - toch nog iets van tweeeneenhalf duizend peso te veel). De Krokodil kon dus zijn gezicht redden - 'oh dat is wat anders', zei hij. Ik gaf hem vierduizend peso met het signaal dat ik niet op wisselgeld rekende. Hij bedankte me maar was niet blij.

Overigens handelde ik tegen de instructies van J., die me had aangeraden om hem te geven wat hij vroeg, in. Maar ik heb die snuiter al eerder tweeeneenhalfduizend peso betaald, zei ik. Misschien is hij dat vergeten en moet ik er hem zachtjes aan herinneren. Oh nee, doe dat niet, zei J., dan beledig je hem.  Ja, het is toch wat. 'Give him what he wants' zei mijn gade 'and let him stick it up his arse'. Ze is al aardig geaustralianiseerd.

Nou ja ik bleef inderdaad niet ongestraft. Ik moest nog geruime tijd blijven zitten. Op een gegeven moment vroeg hij een klerk hoe laat het was. Net voor twaalven, ik kreeg toen dus mijn paspoort terug  om dat ik op dat tijdstip gegarandeerd niet de volgende stap kon nemen. Om twaalf uur gaat dat kantoor (zoals vrijwel alle kantoren in de Filippijnen) nl. dicht voor de lunch die een uur duurt.

Ik had drie uur op dat kantoor gezeten en, behalve om een paar verhalen van Tsjechov te lezen,  de gelegenheid gehad om eens goed om me heen te kijken. Er waren in wisselend aantal (want ze gaan in en uit) ongeveer een half dozijn mensen om me heen  die bezigheden hadden die me zeer onambtelijk leken. Televisie kijken, krantje lezen, binnengebrachte eetwaren consumeren, gezellig palaveren. Tsjechov paste hier goed bij. De Russische burokratie van anderhalve eeuw geleden hield zich, minus de televisie, wschl. op dezelfde wijze bezig.

Nu wil ik niet beweren dat dit gelanterfant ook elders in dit buro te bespeuren was. Wanneer men voortdurend dingen met mensen moet afhandelen is daar weinig gelegenheid voor. Ik zat echter op een soort recherche afdeling waar men wschl. als spinnen in het web zat te wachten totdat men kon uitrukken om een of andere onfortuinlijke Koreaan het leven lastig te maken (onlangs ging zo'n Koreaan naar de National Investigation Bureau met de klacht dat een paar immigratie-rechercheurs 500.000 peso van hem hadden geist om zijn irreguliere situatie over het hoofd te zien. De NIB zette een val op, de immigratielieden werden betrapt en gearresteerd maar toen het puntje bij het paalttje kwam durfde de Koreaan zijn klacht niet voort te zetten met een beedigde verklaring. Volgens het krantenbericht had hij onder druk gestaan van de Koreaanse ambassade die vreesde dat wanneer de zaak zou worden doorgezet het 'Bureau of Immigration' een grote jacht op Koreanen zou openen - velen van hen zijn hier min of meer illegaal aanwezig en doen zaken zonder werkvergunning).

De volgende morgen ben ik teruggegaan naar het Kantoor, nu voor mijn definitieve I-card aanvraag. Geen moeilijkheden ditmaal - de mensen die daar over gaan zijn zakelijk en hardwerkend. Ik kan de 'card' over twee maanden verwachten. Het bezit daarvan is enige frustratie waard want hij is vijf jaar geldig en zelfs als je over vier jaar en elf maanden terugkomt heb je nog een permanent verblijfsvergunning. Wel moet ik een jaarlijkse 'fee' van zo'n driehonderd peso betalen maar dat kan door familie worden verricht op vertoon van een fotocopie van de I-card.(latere toevoeging: dat bleek dus niet te kloppen).



--------------------------------------------------------------------------------

Kano

Op de site van het Bureau of Immigration vond ik dit

REQUEST FOR ANNUAL REPORT

I.    Requirements
   1. ACR
   2. Residence Certificate

II.    Procedure
   1. Submission of requirements and Issuance of OPS
   2. 2. Cash Section   
                * Payment of immigration fees
   3. 3. Fingerprint Section   
                * Input/encoding of entries
   4. 4. Registration Officers   
                * Implementation


Non- appearance:
   1. Below 14 years (minor)
   2. 65 years and above
   3. Disabled person
Daar waar de regenboog eindigt daar zal ik nooit komen totdat ik daar ooit zal zijn

xav


Adriaan

De voordelen zijn alleen van belang als men zich permanent vestigt in de Filippijnen:

1. Je hoeft niet elke drie maanden naar het Immigratiekantoor (om die driemaandelijkse "fee" te betalen)

2. Je hoeft ook niet elk jaar (of elke twee jaar) het land uit om je toeristenvisum te laten vernieuwen. Dit wordt vooral bezwaarlijk bij klimmende leeftijd.

Ik ben achter dat visum aangegaan omdat het niet onmogelijk is dat we ons eens permanent vestigen in de Filippijnen.

Kano, bedankt voor de informatie. Als ik geweten had dat men boven de 65 niet persoonlijk hoeft te verschijnen had ik mijn schoonzus geinstrueerd dat argument te gebuiken.