Nieuws:

eTRAVEL CARD via https://etravel.gov.ph

Hoofdmenu

Brief aan een nicht

Gestart door Adriaan, woensdag 6 januari 2010, 02:10:05

Vorige topic - Volgende topic

Adriaan

Ik werd getroffen door je beschrijving van de 'dienstverlenende' NS meiden die je trachtten af te poeieren over terugbetaling van dat ongebruikte treinkaartje. Dit is maar een indruk, en een zeer onvolledige daarbij, maar het komt me voor dat Nederland bijzonder rijk is aan zulke astrante meiden. Ik heb geen goede herinneringen aan andere 'dienstverleners' zolas verkoopsters in een warenhuis, het grondpersoneel van de KLM en dames achter postkantoorloketten (eens schreef ik een klachtbrief over zo'n termagant aan de directeur van het postdistrict over de wijze waarop ze een oud vrouwtje die voor me aan de beurt was had gekoejeneerd. Ik kon haar alleen maar identificeren als de 'dame met het rode haar'. Kort daarop kreeg ik een telefoontje van die man die me bijna bedankte want, zei hij, hij had al vaak klachten gekregen over die dame maar als hij dan de mensen verzocht een brief te schrijven op grond waarvan hij kon handelen kwam er niets uit. Ze werd van de loketdienst verwijderd en kreeg 'binnenwerk'. Ik geloof dat men de natie een dienst zou bewijzen door de halve 'buitenwerkbevolking' naar binnen te verwijzen).

Hoe zou dat toch komen? Doorgeslagen emancipatie of, een oorzaak waaraan ook Nederlandse mannen lijden, een doelbewuste plebejische instelling - een 'alles moet kunne' instelling inclusief onbeschoftheid ? Begrijp me goed: ik heb niets tegen het Nederlandse volk (hoe kan men in godsnaam iets tegen een heel volk hebben?) - zou ik met een onbekende moeten samenwerken dan had ik liever een Nederlander dan iemand anders. Met hen weet je tenminste meestal waar je aan toe bent.

Maar dat doelbewuste plebejische is me altijd opgevallen. Het komt mooi uit in de ernstig bedoelde liederen en muziekstukken die in Nederland vaak in het platvloerse/belachelijke worden getrokken. Neem die zwaarmoedige Russische wijs waarop men in Nederland de tekst heeft verzonnen "Ik ben Olga van de Wolga / Ik drink wodka totdat ik kapot ga / Ik lig met Iwan op de divan / omdat ik zoooveel van hem houou.." (verdere tekst is te scabreus om hier geciteerd te worden). Of die prachtige trompetsolo in "Carmen" waarop men in Nederland zingt "Toreador kijk uit daar komt de stier / God zal me kraken / Jezes wat een dier." Of die mooie passage in een vioolconcert van Tchaikovsky dacht ik (het kan ook Beethoven zijn) waarbij men in Nederland familjaar oproept; "Komaan Johannes geef mij de pan es/ Dan gaan we samen koeken bakken. Tralalala Tralalala". Of die prachtige passage in Haydn (een van mijn favorieten) waarop men daar kweelt  "Altijd is Kort Jakje ziek / Midden in de week maar 's Zondags niet / 's Zondags gaat zij naar de kerk / met haar boek vol zilverwerk..." etc.

Ik las eens het verhaal van Nederlanders die gedurende de oorlog met Russen te maken hadden die een diep partisanenlied voor hen zongen. Gevraagd om weerwerk kwamen die luitjes naar voren met "Oude taaie laat je broek maar waaien / want er zit geen elastiek meer in ...". Die Russen vonden het even goed prachtig.

Wij, studenten van het Bestuursinstituut in het voormalige Hollandia, hebben eens iets soortgelijks gepresteerd bij een bezoek aan een Papoea meisjesschool waar een koortje "My bonny is over the ocean" in het Maleis voor ons zong (vanachter een deur want ze waren te schuw om zomaar door die witneuzen gezien te worden). Ook wij werden om een contra prestatie gevraagd en konden niets anders bedenken dan "En als wij naar Korea gaan / jenevertje jenevertje / En als wij naar Korea gaan Jenevertje gaat mee / Oh heerlijke dromen van Lucas Bols en Zonen / Oh heerlijke dromen van bier en brandewijn - gevolgd door het daarbij aansluitende "Ja Ja Janus / hij roept U voor het leger al met jenever / Ja Ja Janus hij roept U voor het Leger des Heils ". Gelukkig verstonden die kinderen geen Nederlands maar de begeleidende docent voelde zich danig geschoffeerd.

En nu ik toch bezig ben schiet me een ander "weemoedig" lied te binnen waarop een ander soort kolonialen hun afscheid aan de West vierden: "Curacao Curacao Aruba en Bonaire / Wij groeten U van verre / Wij gaan naar Holland toe / Er is geen beter leven dan bij een blanke vrouw / Vervloekt zijn alle wijven van het eiland Curacao".

Enfin, dat kwam zo bij me naar boven n.a.v. jouw verhaal.





--------------------------------------------------------------------------------
From: Marjolein Martinaud <mmartinaud@cs.com>
To: arie brand <arjoy365@yahoo.com.au>; Arjen Brand <saltbrand@zonnet.nl>; Arjen Brand <experience@planet.nl>; Arsenault Nadine <

Adriaan

Mijn nicht schreef me dat die overheveling van 'buiten' naar 'binnen' ook zijn nare kanten heeft. Ze doceert Frans aan een middelbare school en moet daar met lede ogen toezien hoe figuren die niet voor de klas gehandhaafd kunnen worden in de administratie verdwijnen waar ze vaak onheil veroorzaken. Ja, ik ken dat verschijnsel ook. Mijn vervolg op de correspondentie:

-----------------------------------------------------------------------------

Bedankt voor die gekuiste internet versie van Olga aan de Wolga die leuker is dan de ongekuiste (die aan soldatenbreinen is ontsprongen).

Ja, de wijze waarop incompetenten, en regelrechte psychopathen, kunnen blijven functioneren in een systeem is verbazingwekkend en onthutsend als je het van nabij mee moet maken. In het Australische academische leven geldt dat zij die niet werkelijk in hun vak, onderwijs of onderzoek geinteresseerd zijn omhoog trachten te komen aan de administratieve kant. En daar door de 'corporatisering' van het academisch bedrijf die kant steeds sterker is geworden wordt dat bedrijf nu grotendeels beheerst door figuren die meer last hebben van hun 'libido dominandi ' dan van kennisdorst of doceerdrang. Voor Nederland geldt dat minder omdat sleutelposities aan de universiteiten daar vaak electief en circulerend zijn.

Hier als toegift op mijn eerdere bijdragen een fatsoenlijk soldatenlied dat ik qua wijs (die ik niet weer kan geven), rijm en ritme nogal geslaagd vind:

Als de troep uit marcheren gaat
En Madelein in de deuropening staat
Dan gaan alle koppen naar de kant
Tot schrik van onze sectiecommandant
Hoe dikkels heb ik het niet gezegd
Links, rechts,
Houdt potverdomme die koppen recht
Links, rechts,
En als het dan niet anders kon
Slingerde hij ze allemaal op de bon
Hij deelde straffen rond
Hij gaf het volle pond
En 's avonds in het petoet
Ging het van mond tot mond
Oh Madeleine jij met je blonde haren
Oh Madeleine je bent een openbaring
En ik verga van liefde en van smart
Het soldatenhart is niet van steen
Oh lieveling, Oh lekker ding
Wil jij de mijne zijn?
Wil jij voor altijd zijn
de commandant van het ledikant
Oh Madeleine wil jij de mijne zijn?
Oh Madeleine, oh Madeleine, oh Madeleine.

Soldatenpoezie is collectieve poezie, bij elkaar geknutseld in vele ledige uren. Ik weet niet of iemand ooit de moeite heeft genomen om het bij elkaar te garen. De oudste in het genre die ik ken is "Blonde Mientje heeft een hart van prikkeldraad / blijf maar thuis / prikkeldraad ..." En ook voor soldaten bedoelde liedjes zijn interessant omdat ze een 'period flavour' hebben. Denk bijv. aan het lied van een na de oorlog populaire entertainer, Lou Bandy, bedoeld voor de jongens in Indie ("Wij leven mee met de jongens overzee" was toen het devies):



Als ik in mijn klamboe lig te dromen:

Je hield je goed toen ik je moest verlaten
Je keek me aan met ogen vol verdriet
Je lippen beefden toen je met me praatte
Toen voelde ik wat ik daar achter liet

refr.:
    Ja, als ik in mijn klamboe lig te dromen
    Zie ik ons huis weer voor me staan
    Dan zie ik weer jouw beelt'nis tot mij komen
    Dan welt er in mijn oog een traan
    Dan kijk ik even naar die kleine foto, die jij me gaf
    Door weemoed overmand
    Ja, als ik in mijn klamboe lig te dromen
    denk ik aan jou en aan m'n vaderland

Ik zit hier nu op een der eerste posten
De tokeh, die tokeh't juist zeven keer
Dan mag j'een wens doen en zonder te denken
Deed ik een wens voor'n spoedig wederkeer

refr.

Wees maar niet bang m'n schat de jaren snellen
Als ik jou weer hier zie heb ik m'n plicht gedaan
Dan kan ik jou een heleboel vertellen
En waarom wij naar Indie zijn gegaan

refr....


Overigens willen latere generaties helemaal niet meer weten "waarom wij naar Indie zijn gegaan". Dat die jongens oprecht geloofden dat ze daar "rust en orde" brachten (en dat op veel plaatsen ook deden) wil er vandaag niet meer in.

O.B.Bommel

Citaat van: Adriaan op vrijdag  8 januari 2010, 03:09:30
Overigens willen latere generaties helemaal niet meer weten "waarom wij naar Indie zijn gegaan". Dat die jongens oprecht geloofden dat ze daar "rust en orde" brachten (en dat op veel plaatsen ook deden) wil er vandaag niet meer in.
Inmiddels is dat wat veranderd. Geschiedenisprogramma's als "Andere tijden", de serie "De Oorlog" (en nog meer publicaties) geven inmiddels een wat minder "gekleurde" visie. Feitelijk heeft men nooit veel aandacht besteed aan het "geloof" van de jongens die daar naar toe zijn gegaan. Vroeger werden daden en daders als ondeelbaar gezien, dat is wat voorbij en het waarheidshehalte van de geschiedenis wordt tegenwoordig wat meer besproken. Kennelijk is het de tijd ervoor.
Het fraaie is dan altijd dat men het dan nooit over het proces van verandering in zienswijze heeft. Maar daar zit ook vaak politiek belang achter.
Een Heer van stand voelt zich thuis in Rommeldam

Adriaan

Ja in het purgeerproces dat geschiedschrijving heet worden de zaken steeds schematischer en ontdaan van 'bijzaken' die toen helemaal geen bijzaken leken. Bijv. het bendewezen op het 'platteland' (rare term). De TNI kwam maar langzaam van de grond. En hele regio's warern in de greep van reguliere terreurbenden die de kunst verstonden om "strijd voor de onafhankelijkheid" te vermengen met regelrechte criminaliteit. De afgesproken "demarcatielijn" in het door het Nederlandse leger bezette gebied en de streken onder de controle van de "Republiek" werd voortdurend geschonden en sabotage aan de sawah-irrigatiewerken maakte vaak dat de rijstoogst in grote gebieden volledig naar de knoppen ging. Daar moesten mensen van leven !

Dat Nederlandse troepen dus vaak hartelijk door de kampongbevolking werden begroet is geen sprookje hoewel dat soort verhalen nu met hoongelach worden begroet.Overigens kun je op YouTube nog het een en ander natrekken.

Wat het verkrijgen van die onafhankelijkheid betreft: Ik zie dat voornamelijk als een wisseling van elites. Een buitenlandse exploitatieve elite werd vervangen door een binnenlandse gelijkelijk of meer exploitatieve elite, die juist omdat ze 'binnenlands' is mensenrechten meer straffeloos kan schenden en dat dan ook voortdurend doet. De rest is retoriek en franje.

   

Adriaan

P.S. Ik ben in een uitgebreide discussie over dit soort zaken betrokken geweest op het blog "Indonesiamatters" (waarvan de in Semarang wonende moderator overigens een Australier is). Ik schreef daar onder mijn eign naam (Arie Brand). In plaats van dit allemaal te herhalen geef ik hier kortheidshalve maar een verwijzing:

http://www.indonesiamatters.com/2452/dutch-war-crimes/cp-14/#comments (de "thread' "Dutch war crimes" vanaf pagina 14)

O.B.Bommel

Citaat van: Adriaan op vrijdag  8 januari 2010, 11:01:05
Wat het verkrijgen van die onafhankelijkheid betreft: Ik zie dat voornamelijk als een wisseling van elites. Een buitenlandse exploitatieve elite werd vervangen door een binnenlandse gelijkelijk of meer exploitatieve elite, die juist omdat ze 'binnenlands' is mensenrechten meer straffeloos kan schenden en dat dan ook voortdurend doet. De rest is retoriek en franje.  
En dat is in veel landen het geval geweest. Tja, bevrijding van wat?
Zelfs PH schaar ik (met minder geweld dan) onder de noemer, hoewel je natuurlijk niet kunt volhouden dat in deze tijd kolonieen gelegitimeerd zijn. Voor het land is de nieuwe economische positie meestal niet beter. De rijke politieke elite steelt dan nog meer en de arme bevolking is nog slechter af.
Een Heer van stand voelt zich thuis in Rommeldam

Adriaan

Ik vond op YouTube een vroeg soldatenlied van Lou Bandy, "Rats, Kuch en Bonen", gezongen door zijn broer Willy Derby, en daterend uit de mobilisatieperiode 1939. Het moet erg populair geweest zijn want ik herinner me uit mijn prille jaren een deel van het refrein nog heel goed. Het lied is om verscheidene redenen interessant: ten eerste om het er in uitgesproken vertrouwen dat de op handen zijnde gebeurtenissen Nederland wel zouden sparen (in Belgie was men wschl. aanzienlijk minder optimistisch) maar ook om de persoon van de zanger. Tegenwoordig moet je er in die branche zo ongeveer als een struikrover uitzien om aanvaardbaar te zijn. Maar deze zangerd zag er, met zijn nette colbertje en dasje, en keurig gekapte haren plus integere bril, uit als een kantoorklerk die hoopt nog eens procuratiehouder te worden. Wat ook opvalt is dat hij zijn Nederlands zo geacheveerd uitsprak. Kom daar nu ereis om.

Hier is het YouTube adres:   http://www.youtube.com/watch?v=KMLl6yAU5YU&feature=PlayList&p=FE0FCD36E889F160&playnext=1&playnext_from=PL&index=8