Nieuws:

eTRAVEL CARD via https://etravel.gov.ph

Hoofdmenu

Armere mensen helpen

Gestart door Christof, woensdag 30 juli 2014, 23:21:27

Vorige topic - Volgende topic

Christof

Toen ik in april in dumaguete was, passeerde ik de Bell tower aan aan de kant zat een oud koppeltje op de grond, ik denk dat ze zo'n 70 jaar oud waren, ik had een zak met rijst bij me, en gaf het aan hen, beiden begonnen te Wenen, en die mevrouw dankte god, dat ze eindelijk nog eens konden eten. Toen moest ik echt slikken en me inhouden om niet te huilen.
Die namiddag wilde ik perse een bezoek brengen aan de slums, men vriendin rade mij dat af. Maar haar toch kunnen overhalen, portefeuille en geld en sleutel, alles hebben we in het hotel gelaten, in geval van, wij dan met een klein harte aan zo n soort gang gestaan, gewacht tot er iemand uitkwam, en dan gevraagd als het gevaarlijk was om erin te gaan. Ik ben nog nooit zo goed ontvangen geweest bij mensen die ik niet ken. Beetje gepraat met die mensen, we hebben heel veel gelachen, ook gezien hoe ze moeten leven, ze slapen met 4 of 5 op een karton.
Heb besloten om 100 kg rijst te geven aan die mensen. In dat afgesloten deel wonden ze met 70 mensen op een paar 100 vierkante meter. Natuurlijk is 100 kg rijst maar goed voor enkele dagen, en besef je dat je geen 70 mensen continu kan helpen, we hebben daar wel een koppel leren kennen, ze hebben 2 kinderen, en die kinderen wil ik helpen om later een opleiding te volgen, ik weet dat in dumaguete een internationale organisatie is die kinderen helpt om naar school te gaan, maar als ze 16 zijn krijgen ze geen hulp meer, en hervallen ze terug in de vicieuze cirkel van hun ouders.
Ik zend af toe geld op voor die kindjes, dat geld gaat eerst naar men vriendin, daarna naar het koppel, bv. voor kledij of uniform voor school van de kinderen, men vriendin gaat dat beetje later terug om te gaan kijken wat ze gekocht hebben neemt er een foto van en zend die mij door, dat was mijn voorwaarde, soms koopt men vriendin ook rijst voor die mensen.
Zijn er onder jullie die mensen helpen, en op welke manier, en wat zijn julie ervaringen ?

Rich

Ik heb jaren terug 2 filippijnse kinderen 3 jaar geholpen via fosters parents plan totdat ze de lagere school hebben afgemaakt. Verder nog wat kleinere dingen zoals mijn was laten doen als ik daar ben door een paar vriendinnen van mijn vrouw, en ik geef op het einde van mijn verblijf een dikke extra.

Slippers en schoolspullen gekocht voor arme schoolkinderen.
Financiële en materiële hulp typhoon Hayan vorig jaar.
Rich de Nederbelg.

Ronny55

We hebben hier een 12 jarig buurmeisje waar we schoolkosten voor dragen en die iedere avond mee aan tafel zit. In ruil helpt ze met babysitten enz.

Dat is rechtstreekse hulp, maar voor de rest niks , rien de knots. Breng geen water naar de zee.  :neeneenee:
Alles gaat, zelfs kiekens gaan en die hebben hun knieën vanachter .
Het komt er niet op aan WAT je kent maar WIE je kent.

Adik

Ik ben van nature iemand die graag mensen helpt, maar in de loop der tijd kreeg ik toch het gevoel een lopende geldautomaat voor de meeste van deze mensen te zijn. Dat neem ik ze niet kwalijk, je moet immers wat als je arm bent. Maar als je een keer niet kan/wil helpen dan krijg je een hele andere onaangename houding te zien. Alles wat je voor ze betekend hebt in het verleden lijkt dan niet meer te tellen.

Er is 1 dame waar ik nu al vele jaren bijna dagelijks contact mee heb, maar nog niet in real life heb ontmoet. De keren dat ze zelf om hulp heeft gevraagd zijn nog net op 1 hand te tellen. Wel heeft ze vele malen voor een lach op mijn gezicht gezorgd, dus ik ben zelf ooit begonnen met incidenteel wat financiële hulp aan te bieden. Ze is zelf ook iemand die graag mensen helpt, en doet dan ook veel voor haar familie.

Voor mij valt het niet te controleren maar ze heeft mijn vertrouwen lang geleden gewonnen dat ze het geld nuttig besteed. Deze zeggenschap ligt dus volledig bij haar (ergens is het ook vreemd een volwassen mens geld aan te bieden maar niet de macht om te bepalen wat ze er mee mag doen), en ik verwacht ook geen exclusiviteits-contract of wederdiensten. Helemaal in het begin sprak ze een keer uit dat ze niet van beloftes hield omdat ze te vaak teleurgesteld was, en ik heb mogen ervaren hoeveel positief verschil dit in een vriendschap maakt.

Pas dit jaar heb ik enkele keren enige twijfels gekregen. Het contact lijkt professioneler/ functioneler/ gehaaider te worden. Amice had laatst een mooi voorbeeld dat men er een kei in is problemen voor te leggen waarbij de onderliggende vraag "ga jij mij helpen" is. Aangezien ik er tot nu toe altijd in geslaagd ben mijn financiele hulp te beperken tot een bedrag dat ik daadwerkelijk kan missen, ga ik nog even op dezelfde voet verder. Als ik mezelf even vergeet zou ik zelfs wellicht moeten toejuichen dat ze er steeds beter in slaagt goed voor haarzelf te zorgen, maar een vriendschap op basis van materialistische gronden is niet hetgeen ik ambieer.

Ik weet dat in Aziatische culturen het niet ongebruikelijk is meer hulp te bieden dan je eigenlijk kunt bieden, maar dat je sociaal gezien gewoon niet kunt weigeren. Uiteraard zal dat vangnet er ook voor jezelf staan als je problemen hebt. Arm of niet, vaak wordt er via via toch wel iets bewerkstelligd. Het verschil tussen mij en haar omgeving is echter dat ik geen deel uitmaak van die gemeenschap. Toch wel een essentieel verschil voor de ander om in te zien, en te beseffen wat er daardoor anders wordt qua plichten en lusten.  

Nu we toch met dit topic bezig zijn, wil nog even refereren aan de ervaringen die het gewaardeerde lid bananacreek recentelijk met ons deelt. Ik heb nog nooit zo'n 'slechte' klootzak gezien  :jajaja: Heer Bananacreek, voor u neem ik mijn  :hoedjeaf: af. Ik hoop dat die zieke dame maar spoedig mag herstellen.
 

Amice

Ach, als je hier woont kun je er simpelweg niet omheen of je moet de locale bevolking totaal mijden en dat lijkt mij onmogelijk.

Er werd /wordt wel eens rijst uitgedeeld in de straat door de barangay maar ook daar zie je de corruptie. Mijn caregiver was 'n paar keer zo handig om een zak rijst te bemachtigen die dan bij mij afgeleverd werd en door haar verdeeld werd onder de mensen die dan achter het corruptie net vistte. Zo hadden dan toch weer meer mensen baat bij de rijstverdeling.
helaas keek de barangay captain haar na verloop van tijd achter de kaart of werd daarop getipt door jaloerse buurtbewoners en was dat ook weer over.

Feitelijk komt het erop neer dat men elkander onder cultuur redenen/dwang helpt.... wat feitelijk betekent dat ze elkander de armoede in helpen.
De familie van mijn vriendin heeft ook een handje van zoveel mogelijk problemen op tafel te leggen, terwijl ze al landgoed met huizen erop hebben en inmiddels 4 volwassen kinderen met een baan maandelijks geld opsturen.
Wat schetst je verbazing...ze leven nog gewoon in hetzelfde bamboo huis als voorheen.
Ook al zouden er geen familieproblemen meer op tafel komen dan nog liegen ze je wel voor om de barangay bewoners verder te helpen, het is immers makkelijk om met andermans geld een hoge neus te kunnen opzetten in de buurt daarmee.

Dat helpen kun je dus beter zeer selectief doen en er 'gevallen' uit pikken die het echt nodig hebben en dat zijn m.i. niet de ouderen maar juist de jonge kinderen want dat is de toekomst van deze natie en hoe beter die beslagen ten ijs komen des te meer kans is er dat er veranderingen optreden.

Afijn dat is mijn mening daar mag men anders over denken.

Aan dit bericht kunnen geen rechten worden ontleent

dozo

leuk om die reacties te lezen,wy proberen ook wat te doen
zoals bouwen van een nipa huisje voor haar ouders.maar ze moeten wel
hun eigen boterham verdienen.vorig jaar 2kleine varkentjes gekocht
nu al 10 jonge biggen.8biggen worden uitbesteed aan andere mensen
met weinig geld ,en de opbrengst word dan later gedeeld met de eigenaar.
de zus van myn vrouw heeft 2 schoolgaande kinderen,die helpen wy
met schoolgeld opleiding en uniform.dat alles doen wy uit eigen beweging
zo gauw er geld gevraagd word(en dat is in 3 jaar nog niet gebeurd) gaat de
kraan dicht.want het gebeurd maar al te vaak, geef een vinger en ze
pakken de hele hand :jajaja: gr theo

yepyep

Ooit samen met mijn vader naar Smokey mountain gereden en aan de rand bij de haven daar zakken rijst gaan weggeven. We hadden niet genoeg om iedereen te voorzien, dus we moesten op een gegeven maken dat we wegkwamen voordat ze onze auto inkwamen.

Maar ik geef meestal geld aan mensen langs de weg, verder eten met de kerst aan de gezinnen die op straat wonen.


Rich

Rich de Nederbelg.

Paring Belga

#8
Het geven.  Het al hangt er van af.

Veel verhaaltjes gehoord en gelezen dat je geld naar DRUGS, DRANK, GOKKEN, WAPENHANDEL, SCHULDEN AFBETALING, LUIE MENSEN, gaat, zonder dat je het weet.

Wel, rijst of eten geven langs de weg is doenlijk.  Geld geven is gevaarlijk, al je niet weet wat ze met dat geld zullen doen.

Amice

Correct en dan ook nog eens:
men zal de waarde van geld moeten leren door ervoor te werken.

Ik geef geen geld maar per saldo kost alles wat je doet aan charity tenslotte geld ook al geef je rijst en eten.

Vaak zijn het de kleine bedragen die het leukste effect geven:
vanmorgen dan weer met een pedicapdriver.
De rit kost normaal P25 maar bij aankomst zag ik nog steeds 2 zakken puin voor de deur staan afkomstig van reparatie door de maintainer.
Dus ik vraag de pedicap of hij die even buiten de gate wil storten waar al veel puin ligt ter ophoging voor a.s. nieuwbouw.
Hij pakte gelijk de zakken, waarop ik hem p 100 gaf....en dan moet je die brede lach op zijn gezicht zien.
Dat zijn leuke dingen en die kosten ook niet veel( niet voor hem noch voor mij) maar ze leren wel om wat te doen ervoor.

Aan dit bericht kunnen geen rechten worden ontleent