Kinderen van het web

[ganda]

Kinderen van het web · Undercover als pedofiel
Auteur: Peter Dupont



In 2013 gaat de Belgische onderzoeksjournalist Peter Dupont undercover in het milieu van het webcam kindersekstoerisme op de Filipijnen. Dat is een tak van de moderne slavernij waarin pedofielen zelf het live misbruik van kinderen dirigeren. Het fenomeen groeit razendsnel: op elk moment van de dag speuren overal ter wereld een miljoen cyberpedo's het internet af. Druppelsgewijs leert Dupont aanbieders, slachtoffers en klanten kennen. Hij ontmoet een familie die in een cybersekshuis tientallen kinderen misbruikt en stoot op een opvanghuis voor weeskinderen waar pedofielen een week kunnen verblijven. Hij ontdekt een land waar letterlijk alles te koop is. Dupont krijgt doodsbedreigingen, het Filipijnse gerecht kraakt en de openbare aanklager wordt gehospitaliseerd na het bekijken van materiaal dat Dupont verzamelde. Maar zijn infiltratie levert ook invallen, bevrijdingen en internationale aandacht voor deze nieuwe vorm van sexploitatie op. Een afdaling in de cyberhel.

isbn: 9789462670853 · 2016 · paperback (15 x 22,5 cm) - 228p. · prijs: € 18.50

[ganda]

Inleiding

Woord vooraf

Er was eens een man die toevallig een poort naar het voorgeborchte
van de hel vond. Die man was ik. In de zomer van
2013 ontdekte ik het bestaan van webcamkindersekstoerisme.
Een explosief groeiende vorm van kindermisbruik waarbij
seksshows met minderjarigen live worden gestreamd
naar buitenlandse klanten. Dit boek is de neerslag van mijn
lange expeditie in die hel. Mijn reis naar het Underversum,
om een metafoor te gebruiken uit The Chronicles of Riddick,
liep tot midden oktober 2016. Hij leidde me ver voorbij de
nexus van virtualiteit en realiteit en diep onder de overlap
van de derde en de eerste wereld. Eerst als onderzoeksjournalist,
later ook als burgerinfiltrant voor de Philippine National
Police.
Het voorgeborchte was een nachtmerrie. Deze nieuwe vorm
van kindermisbruik had evenveel koppen als de Hydra van
Lerna. Soms werd er een naakt kind getoond, in de meest
extreme gevallen werden kinderen tussen nul en achttien
jaar oud verkracht en gemarteld. De aanbieders van deze
gruwel waren geen blauwbaardachtige monsters die voor
een webcam andermans kinderen misbruikten en zich diep
in de krochten van het dark web schuilhielden. Het waren in
hoofdzaak moeders, tantes en zussen, nonkels, broers en vaders.
Soms waren het zelf nog kinderen. Meestal ging het om
straatarme mensen die zo probeerden elke dag eten op tafel
te krijgen en te overleven. Op Skype en Yahoo presenteerden
ze seks met de eigen maar ook met andere kinderen die door
hun families waren 'geoutsourcet'.
Dit soort misbruik, een mengeling van kinderprostitutie en
kinderporno, bleek erg frequent op de Filipijnen, een van de
kwetsbaarste en mooiste landen ter wereld. De klanten waren
doodgewone maar verknipte mannen, bijna zonder uitzondering
blanken die kickten op het vernietigen van een kinderleven
voor een habbekrats. Veilig vanachter de eigen computer,
thuis, op het werk, in de auto. Mannen die op een radicale
manier ingrepen in de normale ontwikkeling van kinderen
en misbruik maakten van de goedgelovigheid, de weerloosheid
en de armoede op de Filipijnen. Sommigen van hen reisden
naar Manila af om zelf zorgvuldig uitgekozen kinderen
te misbruiken. Vandaar dat dit relatief nieuwe fenomeen ook
webcamkindersekstoerisme wordt genoemd.

[ganda]

Ik had een Yahoo-account bemachtigd van een Filipijns
koppel dat vanuit de stad Iligan misbruik livestreamde van
tientallen kinderen die ofwel op eigen initiatief, ofwel op aansporing
van hun ouders kwamen 'werken' in het 'cybersekshuis',
vanwaar deze misdaad live naar de rest van de wereld
werd uitgezonden. Ik had e-mails, chatgesprekken en onlineopslagplatformen
van hun video's en foto's geconfi squeerd.
Onder de klanten waren 150 blanke mannen uit West- en
Noord-Europa, de Verenigde Staten en Australië. De familie
uit Iligan en andere cyberpooiers die ik tijdens mijn eerste
onderzoek vond, dreigde ik aan te geven aan de politie als ze
niet zouden stoppen met het misbruik. En ik dacht dat daarmee
de kous af was. De Belgische politie zou na publicatie
van mijn artikels bij me aankloppen, ze zouden hun Filipijnse
collega's op de hoogte brengen en internationaal zou de jacht
op de misbruikers geopend worden. En ik kon dit gruwelijke
onderwerp eindelijk achter me laten.
Maanden onlineonderzoek zonder dat ik op maar één cybercop
was gestoten, vond ik behoorlijk verontrustend. Maar dat
op mijn artikels die in de herfst van 2013 in P-Magazine werden
gepubliceerd, geen enkele reactie volgde, dat was ronduit
alarmerend. De ngo Terre des Hommes meldde toen dat er
op elk moment van de dag minstens 750.000 mannen online
naar kinderporno op zoek waren. Geen tien van hen waren
er intussen voor webcamkindersekstoerisme gearresteerd.
Blijkbaar speelde dit fenomeen zich af in een Far East zonder
virtuele sheriffs maar met een immer aanzwellend aantal
kinderen die opgezadeld werden met een enorme rekening.
Behalve Terre des Hommes en enkele andere ngo's leek er
niemand zich het lot van deze kinderen aan te trekken. Uit
die ontnuchterende vaststelling is het plan gegroeid om het
voorgeborchte te verlaten en me zelf op de Filipijnen in de hel
te begeven. Om, zoals Truman Burbank in de fi lm The Truman
Show, een volledig onbekende wereld in te stappen.

[ganda]

Dit onderwerp was journalistiek gesproken onontgonnen terrein.
Er bestond geen veldonderzoek naar webcamkindersekstoerisme,
en de schaarse berichtgeving erover in de media deed
meer vragen rijzen dan ze antwoorden gaf. Die kon ik enkel
vinden door op de Filipijnen undercover de mensen van voor
en achter de webcam te ontmoeten: de aanbieders, de kinderen,
hun ouders, de klanten. Ik moest de achtergronden blootleggen
die dit misbruik verklaren. Het land en de cultuur moest ik veel
beter begrijpen. En de kinderen die ik had gezien, moesten gered
worden. Zoveel mogelijk misbruikers moesten gestopt.
Dat was geen gemakkelijke beslissing. Ik moest me een
undercover-alter ego aanmeten dat voor mijzelf en voor
alle andere betrokkenen aanvaardbaar en geloofwaardig
zou zijn. Ik realiseerde me dat undercover gaan als pedofi el
een voortdurende tweestrijd zou worden tegen mijn eigen
vlucht-of-vechtreactie. Het zou balanceren worden op een
dunne koord. Het zou gevaarlijk zijn. In de cyberwereld
loert het gevaar overal. Het risico op een psychisch trauma
was groot. Familie noch vrienden kon ik hierover vertellen.
De boodschapper van dergelijk gruwelijk nieuws wordt vaak
zelf aangeschoten. Onvermijdelijk zou het licht niet eerst op
de kindermisbruikers schijnen maar op mij. Maar ook reizen
naar gebieden die geplaagd werden door militarisme, banditisme
en terrorisme, beloofde iets anders te zijn dan 'more
fun in the Philippines'. Wat ik zeker niet wilde was de typische
touch-and-go-journalistiek die het hedendaagse medialandschap
zo plaagt. Even invliegen, de indruk geven dat je een
expert of daredevil bent en hop naar huis.

[ganda]

Voordat ik op de Filipijnen contact kon opnemen met enkele
netwerken van aanbieders en een monster – want dat is het
enige passende woord voor de Amerikaanse kindermisbruiker
Max Makati – werd ik om gezondheidsredenen gedwongen
om mijn vertrek met een jaar uit te stellen. Mijn onlineonderzoek
lag een half jaar stil. Tijdens mijn lange revalidatie
besloot ik samen met de gedreven Nederlandse fi lmmaker en
Filipijnenkenner Jacco Groen om een documentaire te maken
over webcamkindersekstoerisme. Beelden spreken meer dan
woorden en bereiken een groter publiek. Dit boek vult niet
alleen de lacunes in de documentaire aan – er is maar zoveel
dat je kunt laten zien – maar laat het complexe web zien
waarin de webcamkinderen gevangen zitten. Iets wat moeilijk
te begrijpen is zonder een minimum aan kennis over de
geschiedenis van dit wonderlijke land en haar vele culturen.
Daar past dit boek een mouw aan. Ten slotte wil Kinderen van
het web ook een journalistiek document zijn dat mijn meer
dan drie jaar lange zoektocht in het Underversum vastlegt.

[ganda]

In april 2015 kon ik eindelijk op de Filipijnen beginnen aan het
opsporen van de groepen en mensen die ik via het web had
gevonden. Vooruitgang in de strijd tegen webcamkindersekstoerisme
was er het afgelopen jaar niet echt gemaakt. Dit boek
geeft antwoorden op de vragen die ik me toen stelde. Waarom
de Filipijnen? Hoe vinden de arme aanbieders klanten? Wie zit
er voor en achter de webcam? Hoe komt het dat misbruikers
niet gevonden worden, hoewel ze online betalen? Op welke
manier kunnen cybersekshuizen functioneren in het overbevolkte,
diepgelovige en arme land dat de Filipijnen is? En wie
zijn de kinderen die in dit web van misbruik gevangenzitten?
Dag na dag, maand na maand, anderhalf jaar lang werkte ik alle
vraagtekens weg. Ik bezocht cybersekshuizen, rosse buurten,
sloppenwijken, bars, rekruteringsgebieden, prostitutiemarkten
en bordelen. Ik sprak met aanbieders van webcamkindersekstoerisme,
met webcammeisjes en hun ouders. Ik luisterde naar
klanten, prostituees, traffickers en pooiers. Ik ontmoette organisaties
en mensen die een licht werpen op dit fenomeen. Helden
als Cecilia Oebanda van Visayan Forum, vechters als Daniel
S. van International Justice Mission en Hans Guijt van Terre
des Hommes, wegbereiders als feministe Lila Ramos Shahani,
onderzoekers als antropologe Carin Gonzalez en voortrekkers
als Rosauro Acio en Catherine Tamayo, twee politiemensen. De
ziel van het fantastische land dat de Filipijnen is, nestelde zich
gedurende die achttien intense maanden heel diep in mij.

[ganda]

Uiteindelijk is het niet genoeg om de stormklok te luiden, besef
ik. Een jaar na de bevrijding van de elf meisjes van Iligan,
zijn de drie in beslag genomen computers nog steeds niet on-
derzocht. Hoewel ik de buitenlandse verbindingsofficiers van
de Verenigde Staten, van de vijf Noordse landen, van Australië,
Groot-Brittannië en Nederland, toegang heb gegeven tot
de Yahoo-accounts die ik had bemachtigd, zijn er minder dan
tien misbruikers gearresteerd. Denk ik, want het is de politie
niet toegelaten informatie met mij te delen. Vijftien meisjes
heb ik gered uit de klauwen van het sekstoerisme. Maar het
is hun opvanghuizen niet toegestaan om mij te vertellen hoe
het met ze gaat.
Ook in de media wordt webcamsekstoerisme nog steeds
op dezelfde stiefmoederlijke manier behandeld. Kinderen,
aanbieders en misbruikers blijven anonieme non-wezens. De
aard van het misbruik wordt zedig verzwegen, wat een effi ciente
aanpak van deze problematiek enorm bemoeilijkt. Wat
advocaten toelaat om een misbruiker als de Nederlander Pieter
Ceulen af te schilderen als een slachtoffer van zijn eigen
schaamte. Ceulen is een dader. Zijn slachtoffers krijgen geen
forum in onze media, hebben geen getalenteerde advocaten,
hebben geen gezicht. De blik afwenden van wat kindersekstoeristen
als Ceulen met Filipijnse, Cambodjaanse en andere
kinderen doen, zowel online als ter plekke, bestendigt dit
soort misdaad. Name and shame is een noodzaak.

[ganda]

Mannen als Ceulen, Burks, Shultz en tientallen andere misbruikers
die ik omwille van lopende onderzoeken niet kan
noemen, zijn een aan te pakken kwaad. Al van oudsher veroverde
dit soort mannen een plaats in het collectieve geheugen,
zij het in de vorm van Yara-ma-yha-who, El Coco, Öcü,
de rattenvanger van Hamelen, Quankus, Mètminwi of Mánguang
Anak. Maar in de eenentwintigste eeuw is de webcamkindersekstoerist
een globaal, cultuuroverschrijdend
fenomeen geworden. Dit boek is een oproep aan de wetge-
ver om gerecht en politie samen met burgerinfiltranten webcamkindersekstoerisme
proactief te laten aanpakken. Zoals
de Philippine National Police dat met mij heeft gedaan. Via
undercoveracties, met meer middelen, grensoverschrijdend
en op een meer transparante manier. Zolang iedereen voor eigen
deur veegt, blijven de kinderen gevangen in het web van
misbruik. Zolang de kindermisbruiker zijn web kan weven in
de schaduwen van onze eigen schroom en angst, zullen onze
kinderen het slachtoffer zijn.

De namen van de kinderen die ik de afgelopen jaren leerde
kennen zijn om logische redenen veranderd. Ook mijn informanten
heten anders dan vermeld in dit boek. Sommigen
waagden hun leven, hun heil, hun gemoedsrust en gezondheid
om me te helpen. Hen ben ik utang na loob verschuldigd:
ereschuld.

[ganda]

Lindsborg man accused of selling videos of himself sexually abusing young girl in Philippines

A Lindsborg man, who made a first appearance in federal court in Wichita on Friday, is accused of traveling to the Philippines to have sex with a 13-year-old girl and producing and selling a video of the act, according to a statement from U.S. Attorney Tom Beall.

Anthony Shultz, 53, is charged with one count of engaging in illicit sexual conduct in a foreign place, one count of producing child pornography, one count of distributing child pornography and one count of identity theft, according to Beall's statement.

If convicted, Shultz faces a possible total sentence of as much as 85 years in prison, according to the statement. He will remain in custody pending a detention hearing set for July 29.

According to the statement, the FBI received a tip in April about a U.S. citizen sexually abusing minors in the Philippines and selling videos of the act online. Investigators followed online records to Shultz, who is a commercial pilot who owns a home in Lindsborg, the statement said.

Shultz was interviewed by Federal Bureau of Investigation agents Wednesday, and his house in the 100 block of North Second Street in Lindsborg was searched.

An affidavit written by an FBI special agent giving probable cause for Shultz's arrest, said that during the interview Shultz admitted:

• That he had traveled to the Philippines between late December 2014 and April 2015.

• That he had recorded a video of himself engaging in sexual acts with a young teenage girl.

• That he paid for dental visits or other benefits for persons with whom he had sex. For the girl in this video and her sister, he said he had provided food, computer equipment and clothing.

• That he sold the video to a person who turned out to be a journalist making a documentary on cybersex abuse of minors in the Philippines.

• That he used an acquaintance's identity and social security number to create the PayPal account in which he received payment for the video.

According to the affidavit, a legal attache in Manila received information in April that a U.S. citizen was sexually abusing minors in the Philippines and producing videos that were distributed online.

On April 20, the legal attache interviewed a witness who said he was a journalist making a documentary about cybersex abuse of minors in the Philippines. The journalist said he met an American he knew as "Max Makati" who was live-streaming videos of child pornography.

The journalist said he had communicated through Skype with Makati and purchased child pornography from him via PayPal. The journalist said the pornography he received was provided to a private nonprofit organization.

On May 11, the legal attache obtained copies of the materials provided to the organization, including PayPal wire transfer receipts and videos, two of which contained Makati's face.

A subpoena served to Skype revealed that subscriber "Maxwell Makati" had an address in the 100 block of North Second Street in Lindsborg, a home owned by Shultz.

Driver's license and passport photos obtained for Shultz matched the man in the videos, and state department records indicated he had traveled to the Philippines.

On June 3, a subpoena for PayPal records revealed 52 PayPal log-ins, including the transactions with the journalist.


http://www.salina.com/crime/lindsborg-man-accused-of-selling-videos-of-himself-sexually-abusing/article_fc3a9f9c-bc52-5d8e-b941-f9f3aedaa9c8.html

[klootzakken (voorheen Jens)]

Kinderen van het web · Undercover als pedofiel
Auteur: Peter Dupont



In 2013 gaat de Belgische onderzoeksjournalist Peter Dupont undercover in het milieu van het webcam kindersekstoerisme op de Filipijnen. Dat is een tak van de moderne slavernij waarin pedofielen zelf het live misbruik van kinderen dirigeren. Het fenomeen groeit razendsnel: op elk moment van de dag speuren overal ter wereld een miljoen cyberpedo's het internet af. Druppelsgewijs leert Dupont aanbieders, slachtoffers en klanten kennen. Hij ontmoet een familie die in een cybersekshuis tientallen kinderen misbruikt en stoot op een opvanghuis voor weeskinderen waar pedofielen een week kunnen verblijven. Hij ontdekt een land waar letterlijk alles te koop is. Dupont krijgt doodsbedreigingen, het Filipijnse gerecht kraakt en de openbare aanklager wordt gehospitaliseerd na het bekijken van materiaal dat Dupont verzamelde. Maar zijn infiltratie levert ook invallen, bevrijdingen en internationale aandacht voor deze nieuwe vorm van sexploitatie op. Een afdaling in de cyberhel.

isbn: 9789462670853 · 2016 · paperback (15 x 22,5 cm) - 228p. · prijs: € 18.50

zou toch wel eens willen weten waar de prijs van 18.50 op gebaseerd is .  heb hier toch zo mijn bedenking bij of in ieder geval een nare bijsmaak . sorry .     nee toch ?