Back to the bukit of hoe vier ik m'n 50e verjaardag.

[josv]

Het begon allemaal op 1 juni 's avonds. Nene kreeg via een txt bericht te horen dat haar moeder was overleden. Nu was het niet de 1e keer dat we dat soort vage berichten kregen ( ze had al 2x eerder "op sterven gelegen" ) dus heeft ze via andere familie geprobeerd een bevestiging te krijgen. En dat lukte, de oude dame was echt overleden. Tja, wat doe je dan ? Eerst maar de tent dicht ( het was al bijna 21.30 ) en naar huis. Thuis aan Nene gevraagt wat ze wilde. Ze wilde graag terug naar Mangili om haar moeder te begraven ondanks de ( voor ons ) onaangename reis en het risico dat ze al begraven was. Dat is namelijk de gewoonte daar. Omdat een lijk langer dan 'n dag boven de grond te houden niet echt aangenaam voor de omgeving is. Meteen besloot ik om de volgende dag de SQ dicht te houden om alles te regelen en te proberen vrijdag te vertrekken. Dezelfde avond is ze nog aan het txt-en geslagen om achter het nummer van 'n balsemer te komen die bereid was om naar Mangili te gaan en Oma te balsemen zodat ze nog niet begraven was als wij aankwamen.

Dat lukte de volgende ochtend. De man zou meteen vertrekken vanuit Jose Abbad Santos. Hij kreeg ook meteen instructies mee om de familie te laten weten dat wij er aankwamen, Oma naar beneden gebracht moest worden ( de berg af ) en dat ze zondag begraven moest worden. 'n Van was ook snel geregeld, die zou ons 's nachts ( donderdag op vrijdag ) om 3 uur ophalen. 's Middags nog effe naar de SQ om de laatste dingetjes op te ruimen, overgebleven eten uit te delen aan de meisjes en boodschappen halen in Viktoria Mall voor het "koffie met cake"-ritueel na de begravenis, veel mihoen, suiker etc. etc. Zak rijst zouden we onderweg kopen. 's Avonds arriveerde Danillo en Marina ( Nene's broer en zus ), die hadden we uitgenodigd om met ons mee te gaan ( op onze kosten natuurlijk ).

's Nachts om 3 uur stond netjes het busje klaar, inladen en wegwezen. Helaas waren we niet de enige. Samen met 9 andere volwassenen en 6 kinderen in een busje waar ( in Nederland ) normaal gesproken maar 8 mensen in kunnen. Maar goed, we wisten dat dit het zou gebeuren was en ik had me er al op voorbereid. Tot aan Malita was het goed te doen, normale betonnen weg dus dat schoot lekker op. Na Malita is het 'n ander verhaal. Dan stopt het beton en gaat over in 'n onverharde weg. Da's ook niet zo'n probleem. Maar dan komen de bergen en is het bijna 4 uur kruipen, klimmen, glibberen en glijen over geitepaadjes langs afgronden, landslides etc. etc.



Ontzettend mooie route, dat wel. Helaas had het de avond tevoren in sommige gebieden geregend. Omdat we nog tamelijk vroeg waren, waren de modderpaden nog niet droog dus soms was het onderaan effe stilstaan, in z'n 1, flink gas geven en in 1 ruk naar boven. Kwam je stil te staan dan kon je weer terug naar beneden voor 'n nieuwe poging.

Om 'n lange rit kort te maken, rond 10.30 arriveerde we in barangay Mangili, Jose Abbad Santos. Tegenvaller was dat het busje ons afzette langs de weg ipv in de nederzetting waar we zijn moesten. Kon niet ivm met de modder. Achteraf gezien onzin want het was prima te doen. 40 minuten lopen dus met volle bepakking. Ik had het stuk al 'n paar keer gelopen. Tis tamelijk vlak en prima te doen. Godzijdank dat Nene vergeten was die 50 kilo rijst te kopen !





Half 12 arriveerde we bij het huis van Nene's ( reeds overleden ) oom en tante. Hier logeerden we zoals altijd. Daar woonde/werkte nu haar nicht NekNek. Ze had van haar beroep haar hobby gemaakt ( ze was gedipl. vroedvrouw ) en had 5 kinderen.





Zij had 'n leuk bericht voor ons. Oma kon door de regen en de daardoor moeilijk begaanbare weg niet naar beneden gebracht worden. Nene werd meteen bleek."Dan moet ik naar boven", zei ze , "blijf jij maar beneden". Ja, ho effe, ik eerst bijna 8 uur in zo'n grafbus zitten hobbelen om dan 2 dagen te gaan zitten wachten onder 'n kokospalm. Nope, ik ga mee naar boven. Als m'n schoonmoeder van 73 dat stuk tot voor 'n jaar geleden nog kon lopen dan kon ik het ook !!! Afgesproken werd dat we meteen de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken en zondag na 'n vroege begrafenis weer terug. Nene heeft het idee wel 100x uit m'n hoofd proberen te praten maar dat lukte niet.

De balsemer was trouwens netjes volgens afspraak de vorige dag geweest om Oma te balsemen maar de prijs was iets hoger dan afgesproken. Hij durfde nl. niet naar boven zonder bescherming van de politie uit Jose Abbad Santos en die 4 man moesten dus ook betaald worden. "Oops" dacht ik......... en dat was niet om de meerprijs................................. Maar wie A zegt moet ook B zeggen.

Die volgende ochtend om 6 uur kwam Danillo terug uit de bergen. Hij had die nacht gewaakt bij z'n opgebaarde moeder. Hij kwam met de mededeling dat oma diezelfde dag ( zaterdag 4 juni ) nog begraven zou worden. Door de  regen van de afgelopen nacht waren de omstandigheden dusdanig slecht geworden dat het bij een volgende flinke bui wel eens ondoenlijk zou kunnen worden. Nene vond het verschrikkelijk omdat het mijn 50e verjaardag was maar ja, wat doe je eraan. Zelf had ik er wel vrede mee.

7 uur de volgende ochtend vertrokken we. Het hele gezelschap bestond uit ong. 15 volwassenen en natuurlijk 'n hoop kinderen. We hadden zelfs bewaking. Gomer, Nene's halfbroer, was lid van de barangay-politie. Hij had ook 'n collega meegenomen. Maar goed dat ik extra sigaretten had meegenomen, Gomer wist namelijk dat ik tamelijk vrijgevig was daarmee.



Vol goeie moed ( ik dus ) lekker doorstappen. Tot leedvermaak van iedereen was ik op de 1e bergtop ( nog geen vijfde van de afstand ) al helemaal total-los. Heb me dus maar heel nederig gedragen en iemand gevraagd of ie m'n rugzak wilde dragen. Ik kreeg 'n flinke stok in m'n handen geduwd en vanaf dat moment bleef m'n zwager vlak voor me en en Samuel ( verre familie ) achter me. Op de moeilijke momenten greep ik de hand of de rugzak van Danillo of kreeg 'n zetje in m'n kont van Samuel. Tja, 30 jaar geleden liep ik nachtpatrouilles door de bergen van Libanon zonder moeite maar nu...........................................

Om 'n lange wandeling ( 3 1/2 uur ) kort te maken 'n kleine foto impressie :

Ik met m'n zwager Danillo, gezien de rugzak had ik nog energie !







Hoogste punt van de 1e berg. Jongen met het rode shirt links achter me is Samuel, m'n "achterhoede".



Sommige paden moeten vrijgemaakt worden, sommige 'n beetje opgevuld



Effe 'n lastige oversteek.





Kleine rustpauze. Hier kon het omdat het pad in ieder geval breed genoeg was om je voeten naast elkaar te zetten.



Tegenligster.



Onderaan de berg naast de rivier effe bijkomen, kodakmomentje !



Na 'n tijdje kwam de mededeling dat 'n pad bovenlangs geblokkeerd was door takken en bomen door de laatste regenbui. Of ik het erg vond om door de rivier naar boven te lopen. Nee dus.

















Toen, eindelijk het verlossende woord : we zijn er !!!!!!!!!!!!!!



Het had niet veel langer moeten duren denk ik ...............................

[balikbayan]

Toch zie je er nog topfit uit op die laatste foto 

Als er zelfs geen habal habal meer rijd weet je dat je echt afgelegen zit.

[gosternokke]

Jos, gecondoleerd met het overlijden van je schoonmoeder. Ik kan me voorstellen dat je je 50 ste verjaardag iets anders had voorgesteld.    Mooie fotos trouwens 

[josv]

Ik kan me voorstellen dat je je 50 ste verjaardag iets anders had voorgesteld.

Uiteraard, maar het was wel de mooiste verjaardag uit m'n leven !!! Dan zie je pas in wat voor land je leeft !!

[Mawibata]

Dezelfde avond is ze nog aan het txt-en geslagen om achter het nummer van 'n balsemer te komen die bereid was om naar Mangili te gaan en Oma te balsemen zodat ze nog niet begraven was als wij aankwamen.

Amai Jos,

Even opgezocht waar dat is.

Level : Populated Place  

[yepyep]

Jos, gecondoleerd met het overlijden van je schoonmoeder en toch proficiat met je 50e verjaardag.

Bikkelfoto's joh! Mooi verhaal en ervaring!

[Amice]

Ook nog gecondoleerd en gefeliciteerd.

Wat je al niet moet doen om abraham te zien he 


Gave reportage ik kijk al uit naar de terugreis van je

Je maakt wat mee hier zo

[callebaut]

OOOOH MY GOELAH.....petje  voor deze prestatie , het is waar de tijd stille bleef staan ....
Desondanks onze medebetuiging met het overlijden  , .........
Prachtig weergegeven ....

[Kano]

Jos, hierbij betuig ik mijn medeleven bij het heengaan van je schoonmoeder. Veel sterkte toegewenst en het is wel vreemd in dit verband maar toch ook gefeliciteerd bij het zien van
Abraham.

Dat bergtochtje heb je toch maar mooi kunnen doen zonder grote teen 

[Robert]

Je hebt je best gedaan, grote klasse.
Wordt volgend jaar zelf 50, dat hoop ik echter te vieren op een mooi eilandje met een zooitje bier en kennissen om me heen.