Het begon allemaal op 1 juni 's avonds. Nene kreeg via een txt bericht te horen dat haar moeder was overleden. Nu was het niet de 1e keer dat we dat soort vage berichten kregen ( ze had al 2x eerder "op sterven gelegen" ) dus heeft ze via andere familie geprobeerd een bevestiging te krijgen. En dat lukte, de oude dame was echt overleden. Tja, wat doe je dan ? Eerst maar de tent dicht ( het was al bijna 21.30 ) en naar huis. Thuis aan Nene gevraagt wat ze wilde. Ze wilde graag terug naar Mangili om haar moeder te begraven ondanks de ( voor ons ) onaangename reis en het risico dat ze al begraven was. Dat is namelijk de gewoonte daar. Omdat een lijk langer dan 'n dag boven de grond te houden niet echt aangenaam voor de omgeving is. Meteen besloot ik om de volgende dag de SQ dicht te houden om alles te regelen en te proberen vrijdag te vertrekken. Dezelfde avond is ze nog aan het txt-en geslagen om achter het nummer van 'n balsemer te komen die bereid was om naar Mangili te gaan en Oma te balsemen zodat ze nog niet begraven was als wij aankwamen.
Dat lukte de volgende ochtend. De man zou meteen vertrekken vanuit Jose Abbad Santos. Hij kreeg ook meteen instructies mee om de familie te laten weten dat wij er aankwamen, Oma naar beneden gebracht moest worden ( de berg af ) en dat ze zondag begraven moest worden. 'n Van was ook snel geregeld, die zou ons 's nachts ( donderdag op vrijdag ) om 3 uur ophalen. 's Middags nog effe naar de SQ om de laatste dingetjes op te ruimen, overgebleven eten uit te delen aan de meisjes en boodschappen halen in Viktoria Mall voor het "koffie met cake"-ritueel na de begravenis, veel mihoen, suiker etc. etc. Zak rijst zouden we onderweg kopen. 's Avonds arriveerde Danillo en Marina ( Nene's broer en zus ), die hadden we uitgenodigd om met ons mee te gaan ( op onze kosten natuurlijk ).
's Nachts om 3 uur stond netjes het busje klaar, inladen en wegwezen. Helaas waren we niet de enige. Samen met 9 andere volwassenen en 6 kinderen in een busje waar ( in Nederland ) normaal gesproken maar 8 mensen in kunnen. Maar goed, we wisten dat dit het zou gebeuren was en ik had me er al op voorbereid. Tot aan Malita was het goed te doen, normale betonnen weg dus dat schoot lekker op. Na Malita is het 'n ander verhaal. Dan stopt het beton en gaat over in 'n onverharde weg. Da's ook niet zo'n probleem. Maar dan komen de bergen en is het bijna 4 uur kruipen, klimmen, glibberen en glijen over geitepaadjes langs afgronden, landslides etc. etc.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010111.jpg)
Ontzettend mooie route, dat wel. Helaas had het de avond tevoren in sommige gebieden geregend. Omdat we nog tamelijk vroeg waren, waren de modderpaden nog niet droog dus soms was het onderaan effe stilstaan, in z'n 1, flink gas geven en in 1 ruk naar boven. Kwam je stil te staan dan kon je weer terug naar beneden voor 'n nieuwe poging.
Om 'n lange rit kort te maken, rond 10.30 arriveerde we in barangay Mangili, Jose Abbad Santos. Tegenvaller was dat het busje ons afzette langs de weg ipv in de nederzetting waar we zijn moesten. Kon niet ivm met de modder. Achteraf gezien onzin want het was prima te doen. 40 minuten lopen dus met volle bepakking. Ik had het stuk al 'n paar keer gelopen. Tis tamelijk vlak en prima te doen. Godzijdank dat Nene vergeten was die 50 kilo rijst te kopen !
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010019.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010018.jpg)
Half 12 arriveerde we bij het huis van Nene's ( reeds overleden ) oom en tante. Hier logeerden we zoals altijd. Daar woonde/werkte nu haar nicht NekNek. Ze had van haar beroep haar hobby gemaakt ( ze was gedipl. vroedvrouw ) en had 5 kinderen.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010026.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010023.jpg)
Zij had 'n leuk bericht voor ons. Oma kon door de regen en de daardoor moeilijk begaanbare weg niet naar beneden gebracht worden. Nene werd meteen bleek."Dan moet ik naar boven", zei ze , "blijf jij maar beneden". Ja, ho effe, ik eerst bijna 8 uur in zo'n grafbus zitten hobbelen om dan 2 dagen te gaan zitten wachten onder 'n kokospalm. Nope, ik ga mee naar boven. Als m'n schoonmoeder van 73 dat stuk tot voor 'n jaar geleden nog kon lopen dan kon ik het ook !!! Afgesproken werd dat we meteen de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken en zondag na 'n vroege begrafenis weer terug. Nene heeft het idee wel 100x uit m'n hoofd proberen te praten maar dat lukte niet.
De balsemer was trouwens netjes volgens afspraak de vorige dag geweest om Oma te balsemen maar de prijs was iets hoger dan afgesproken. Hij durfde nl. niet naar boven zonder bescherming van de politie uit Jose Abbad Santos en die 4 man moesten dus ook betaald worden. "Oops" dacht ik......... en dat was niet om de meerprijs................................. Maar wie A zegt moet ook B zeggen.
Die volgende ochtend om 6 uur kwam Danillo terug uit de bergen. Hij had die nacht gewaakt bij z'n opgebaarde moeder. Hij kwam met de mededeling dat oma diezelfde dag ( zaterdag 4 juni ) nog begraven zou worden. Door de regen van de afgelopen nacht waren de omstandigheden dusdanig slecht geworden dat het bij een volgende flinke bui wel eens ondoenlijk zou kunnen worden. Nene vond het verschrikkelijk omdat het mijn 50e verjaardag was maar ja, wat doe je eraan. Zelf had ik er wel vrede mee.
7 uur de volgende ochtend vertrokken we. Het hele gezelschap bestond uit ong. 15 volwassenen en natuurlijk 'n hoop kinderen. We hadden zelfs bewaking. Gomer, Nene's halfbroer, was lid van de barangay-politie. Hij had ook 'n collega meegenomen. Maar goed dat ik extra sigaretten had meegenomen, Gomer wist namelijk dat ik tamelijk vrijgevig was daarmee.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011267.jpg)
Vol goeie moed ( ik dus ) lekker doorstappen. Tot leedvermaak van iedereen was ik op de 1e bergtop ( nog geen vijfde van de afstand ) al helemaal total-los. Heb me dus maar heel nederig gedragen en iemand gevraagd of ie m'n rugzak wilde dragen. Ik kreeg 'n flinke stok in m'n handen geduwd en vanaf dat moment bleef m'n zwager vlak voor me en en Samuel ( verre familie ) achter me. Op de moeilijke momenten greep ik de hand of de rugzak van Danillo of kreeg 'n zetje in m'n kont van Samuel. Tja, 30 jaar geleden liep ik nachtpatrouilles door de bergen van Libanon zonder moeite maar nu...........................................
Om 'n lange wandeling ( 3 1/2 uur ) kort te maken 'n kleine foto impressie :
Ik met m'n zwager Danillo, gezien de rugzak had ik nog energie !
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011253.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010035.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010038.jpg)
Hoogste punt van de 1e berg. Jongen met het rode shirt links achter me is Samuel, m'n "achterhoede".
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011254.jpg)
Sommige paden moeten vrijgemaakt worden, sommige 'n beetje opgevuld
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010041.jpg)
Effe 'n lastige oversteek.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011255.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010049.jpg)
Kleine rustpauze. Hier kon het omdat het pad in ieder geval breed genoeg was om je voeten naast elkaar te zetten.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010054.jpg)
Tegenligster.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010052.jpg)
Onderaan de berg naast de rivier effe bijkomen, kodakmomentje !
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011258.jpg)
Na 'n tijdje kwam de mededeling dat 'n pad bovenlangs geblokkeerd was door takken en bomen door de laatste regenbui. Of ik het erg vond om door de rivier naar boven te lopen. Nee dus.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010053.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010057.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011259.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011260.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011261.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010060.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010061.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010063.jpg)
Toen, eindelijk het verlossende woord : we zijn er !!!!!!!!!!!!!!
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010087.jpg)
Het had niet veel langer moeten duren denk ik ...............................
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010043.jpg)
Toch zie je er nog topfit uit op die laatste foto :floet:
Als er zelfs geen habal habal meer rijd weet je dat je echt afgelegen zit.
Jos, gecondoleerd met het overlijden van je schoonmoeder. Ik kan me voorstellen dat je je 50 ste verjaardag iets anders had voorgesteld. Mooie fotos trouwens :thumb:
Citaat van: gosternokke op woensdag 8 juni 2011, 11:56:51
Ik kan me voorstellen dat je je 50 ste verjaardag iets anders had voorgesteld.
Uiteraard, maar het was wel de mooiste verjaardag uit m'n leven !!! Dan zie je pas in wat voor land je leeft !!
Citaat van: josv op woensdag 8 juni 2011, 11:07:44
Dezelfde avond is ze nog aan het txt-en geslagen om achter het nummer van 'n balsemer te komen die bereid was om naar Mangili te gaan en Oma te balsemen zodat ze nog niet begraven was als wij aankwamen.
Amai Jos,
Even opgezocht waar dat is.
Level : Populated Place :ikkeniebegrijp:
(http://img26.imageshack.us/img26/338/mangili.jpg)
Jos, gecondoleerd met het overlijden van je schoonmoeder en toch proficiat met je 50e verjaardag.
Bikkelfoto's joh! Mooi verhaal en ervaring!
Ook nog gecondoleerd en gefeliciteerd.
Wat je al niet moet doen om abraham te zien he
Gave reportage ik kijk al uit naar de terugreis van je :applaus:
Je maakt wat mee hier zo
OOOOH MY GOELAH.....petje :hoedjeaf: voor deze prestatie , het is waar de tijd stille bleef staan ....
Desondanks onze medebetuiging met het overlijden , .........
Prachtig weergegeven .... :thumb:
Jos, hierbij betuig ik mijn medeleven bij het heengaan van je schoonmoeder. Veel sterkte toegewenst en het is wel vreemd in dit verband maar toch ook gefeliciteerd bij het zien van
Abraham.
Dat bergtochtje heb je toch maar mooi kunnen doen zonder grote teen :thumb:
Je hebt je best gedaan, grote klasse.
Wordt volgend jaar zelf 50, dat hoop ik echter te vieren op een mooi eilandje met een zooitje bier en kennissen om me heen.
Jos, eerst gecondoleerd, daarna gefeliciteerd met je 50-ste en daarna :hoedjeaf: :hoedjeaf: :hoedjeaf: :hoedjeaf:
Ik was al bek-af van Twin-lake 1 naar Twin-lake 2, 1,5 km of zoiets. Dit had ik dus nooit gered. Knap-knap-knap. :respect: :respect: :respect: :congratualtionsis0:
Zat hier al achter de computer te zweten bij die foto's, alleen verfrist door de tocht door de rivier. En dan krijgen ze hier een speldje als ze de 4-daagse lopen........
Gecondoleerd met het overlijden van je schoonmoeder, en gefeliciteerd met je 50ste verjaardag.
Mooi verhaal en mooie foto's :thumb:
gecondoleerd,,,,happy birthday
wouw prachtig gebied ,mooie foto s,ben zelf al 7 keer in phil geweest en ben hier nu voor 3 maand
in mindanao heb ik nog niet geweest denk dat er daar heel mooie plaatsen zijn,doet me denken aan batad in de mountain province in luzon tussen de rijstterrassen
grtjs bruno
De begrafenis.
De nederzetting waar Oma woonde bestond uit 4 huisjes. Allemaal bewoond door de familie van haar 3e echtgenoot. Van hem had ze 3 kinderen. In totaal 11 uit 3 huwelijken. Oma had dus niet stilgelegen. Tussen ons gezegd en gezwegen was het gewoon 'n kleine slettebak. Haar 2e echtgenoot ( Nene's vader ) had ze met 7 kinderen achtergelaten ( waarvan de jongste Danillo pas 2 jaar was ). Maar over de doden niets dan goed zeggen we dan maar. Ze lag opgebaard in haar huisje helemaal gewikkeld in een laken dus niet zoals wij gewend zijn in 'n net jurkje en gekamde haren. De kist zelf was gemaakt van allerlei bij elkaar geraapte stukken hout, niet geverfd ofzo. De rest van het huisje zat vol met familieleden waaronder haar blinde echtgenoot. De rest zat uiteraard buiten.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010067.jpg)
Er werd druk gekookt en de mannen hielpen mee.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010065.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010071.jpg)
Het eerste half uur zat ik daar uiteraard als 'n dood vogeltje bij te komen van de wandeling. Daarna ben ik voorzichtig wat foto's gaan maken van de omgeving. Voorzichtig want de nederzetting was gebouwd op 'n steile helling die door de regen nog steeds glibberig was.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010069.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010070.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010073.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010072.jpg)
Nene had ondertussen even 'n bad genomen in de rivier om haar haren te wassen. Vraag me alsjeblieft niet waarom.................................
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010066.jpg)
Daarna bijpraten met wat familie.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010068.jpg)
Ondertussen werd het later en later. Het gat was al gegraven, de kerels zaten al aan de tanduay, gegeten was er ook al maar er gebeurde voor de rest niks. En naar boven kijkend zag ik dat er al donkere wolken aankwamen. Toen maar even op m'n ( witte, buitenlandse ) strepen gaan staan en Nene voorzichtig gezegd dat ik toch wel rond 'n uur of 3 weer huiswaarts wilde gaan. Ik was nl. niet van plan om EN in het donker EN in de regen dat stuk af te leggen. Ze is toen met haar halfzus gaan praten ( enigste kind uit Oma's 1e huwelijk ) en toen ging het allemaal "on-filippijns" vlot. Zuslief kwam naar buiten, schreeuwde de drinkende kerels ( aan de overkant van het dal ) terug en het hele gebeuren kwam op gang. De timmerman ging naar binnen, hoop hamergeklop en de kist zat dicht.
Na 'n hoop overleg wordt de kist naar buiten gedragen :
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010074.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010075.jpg)
De oudste dochter nam afscheidt van haar moeder en sprak alvast 'n vloek uit over de dragers dat als ze haar lieten vallen, Oma hen tot in lengte der tijden zal achtervolgen.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010076.jpg)
En daar ging Oma.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010077.jpg)
Bergaf door de rivier en weer bergop.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010079.jpg)
Aangekomen aan de overkant werdt de kist vlakbij het graf gezet voor de laatste gezangen en gebeden. De man met de doek op z'n hoofd is Oma's blinde echtgenoot. De hoofdbedekking is traditie. Btw, hij was trouwens sneller aan de overkant dan ik................................ Leuk detail : voor de zekerheid zijn de hamer met spijkers ook maar meegegaan.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010081.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010082.jpg)
Toen was het zover, Oma naar d'r laatste rustplaats..................
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010083.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010088.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010094.jpg)
Iedereen hielp 'n handje mee ( in Nederland eigenlijk ook maar dan met 'n klein schepje ). Bloemen, vruchten en allerlei bladeren gingen ook het graf in.
Geweren werden af geschoten om iedereen in de omgeving te laten weten dat de begrafenis achter de rug was. Ik kwam er nu ook achter dat het geweer van m'n ene "bewaker" niet eens werkte.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010091.jpg)
Ook werdt er 'n rokend vuurtje gestookt waar iedereen overheen stapte om de eventuele kwade geesten achter te laten. Bij het huis lag ook zo'n zelfde vuurtje.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010093.jpg)
Tja, en dat was het eigenlijk. Terug in de nederzetting hadden we zelfs nog tijd voor 'n maaltijd en omdat onze watervoorraad bijna op was ( en ik dat water daar echt niet drink ) werden er 'n paar verse kokosnoten geplukt en leeggegoten in de fles. Reistip 1 : tis lekker, en veilig !
Ik had Nene al eerder belooft dat we Oma niet in een jungle-graf zouden laten liggen maar ervoor zorgen dat het er 'n behoorlijke geverfde betonnen plaat op zou komen met 'n afdakje erboven. Btw, haar vaders graf zou ook opgeknapt worden met 'n lik verf en golfplaten.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbas%20Santos/1809af1a.jpg)
Maar hoe krijg je die spullen daar ? Niemand wist 'n antwoord. Totdat ik hardop zei dat als ze gvd 'n doos tanduay boven kunnen krijgen ze ook wel 'n zak cement boven kunnen krijgen. Mooi projekt voor de familie !! Plotseling was er 'n oplossing ! Uiteraard wel geld achtergelaten bij 'n vertrouwd persoon. Danillo ( Nene's broer ) gaat op de 40ste sterfdag ( met camera ) vanuit Davao terug naar het graf om te controleren of ze alles gedaan hebben zoals afgesproken. Meer kon ik niet doen.
Enige wat nu reste was de tocht terug. Niet zo spectaculair natuurlijk als de heenweg. Omdat het al later op de dag was waren de paden lekker opgedroogd, het pad langs de rivier was ondertussen ook weer "schoon" en omdat het meer afdalen was dan stijgen viel het me reuze mee. Uiteraard wel 'n paar "rustpuntjes" en kodak-momentjes.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011262.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/04062011265.jpg)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010095.jpg)
Rond 'n uur of 5 waren we weer terug op ons logeer-adres. Oja, ik was jarig....................................................
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010097.jpg)
Daar ik 'n kip had gekregen hadden we die avond wat anders te eten dan rijst met 'n blikje sardientjes. Candle-light ( oftwel kerosine-light ) verjaardagsmaal.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010104.jpg)
Nou, dat was het wel zo'n beetje. De volgende dag rustdag gehouden. Wel nog effe Nene's stiefmoeder met 'n bezoekje (en 2 pakjes Winston) vereerdt.
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/P1010107.jpg)
Maandagochtend stond het busje weer bij het 1e daglicht klaar. Zoals gewoonlijk totaal afgeladen met alles wat je maar kan bedenken. Gelukkig moesten er in Malita een paar passagiers uit zodat we wat meer "lucht" kregen en ik voorin kon zitten. Saaie trip dus ! 3 uur 's middags arriveerde we in Davao City.
Hier nog wat korte filmpjes die ik heb gemaakt vanuit de rijdende van :
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/th_P1010119.jpg) (http://s164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/?action=view¤t=P1010119.mp4)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/th_P1010118.jpg) (http://s164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/?action=view¤t=P1010118.mp4)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/th_P1010117.jpg) (http://s164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/?action=view¤t=P1010117.mp4)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/th_P1010116.jpg) (http://s164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/?action=view¤t=P1010116.mp4)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/th_P1010115.jpg) (http://s164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/?action=view¤t=P1010115.mp4)
(http://i164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/th_P1010114.jpg) (http://s164.photobucket.com/albums/u4/josv/Jose%20Abbad%20Santos%202011/?action=view¤t=P1010114.mp4)
Gecondoleerd en gelukkige verjaardag samen.
Mooi verslagje dank u
Wat een belefenis Jos Ik ben zelf ik pas 50 geworden, wij zijn stom toevallig even oud, maar dat was heel wat saaier kan ik je verzekeren.
Tis me niet helemaal duidelijk geworden waarom die balsemer nou niet zonder politie begeleiding die bundok in durfde ? NPA ?
En ligt je schoonmoeder nou in de jungle of toch op een officiele begraafplaats?
En die kist is nog zeer acceptabel , ik heb al mindere gezien. Tip voor een volgende keer neem een blikje vernis mee dat doet wonderen.
Mooie reportage :thumb: en roept veel herrinneringen op bij mij , aangezien men vrouw haar roots ook in Mindanao liggen (Caraga) 10 jaar terug ook wel eens zo,n funeral in de bundok meegemaakt, helaas geen fotos van.
Gosternokke : ze ligt echt in de jungle. Als wij niet in paar zakken cement en golfplaten "sponseren" is er over pakweg 3 maanden niks meer van dat graf te zien. En die begeleiding : ja, exact weet ik het niet. Men praat wel over de NPA maar ik denk zelf meer dat het gewoon wat wacko hillbilly's uit het (nog) hogere gebergte zijn die af en toe naar beneden komen om te jagen, roven of wat dan ook. Maar ja, wie ben ik........ :weetikniet:
Een optimist denk ik of een realist het gaat vaker goed dan fout :denk:
Fracties van verschillende rebellengroeperingen zijn nog altijd actief in geheel Mindanao. Met name in de Autonomous Region of Muslim Minanao (ARMM) vinden confrontaties tussen leger en groepen MILF-rebellen plaats en dient rekening te worden gehouden met aanslagen op burgerdoelen.
Het reizen naar/in de Sulu Archipel, die onder andere bestaat uit de eilanden Tawi Tawi, Sulu en Basilan evenals de omringende wateren, wordt ontraden vanwege het risico van terroristische activiteiten, ontvoeringen en piraterij. Confrontaties tussen het leger en leden van groeperingen als MNLF, Jemaah Islamiyah, MILF-rebellen en Abu Sayyaf komen hier regelmatig voor.
Het wordt daarom ontraden te reizen naar west-, centraal- en zuid-Mindanao en de eilanden van de Sulu archipel. Het betreft de volgende regio's en/of provincies: Zamboanga Peninsula (Region IX), Lanao del Norte (Provincie van Region X), Davao Region (Region XI, met uitzondering van Davao City), SOCCSKSARGEN (Region XII), ARMM.
Citaat van: balikbayan op donderdag 9 juni 2011, 14:19:49
Een optimist denk ik of een realist het gaat vaker goed dan fout :denk:
Tja, zo is het misschien wel. Tis ook absoluut geen reisadvies ofzo. Ik ben de eerste die, als iemand in de penarie komt in een no-go-area, zegt : l*l, ga er dan niet naar toe !!!!!! Het was gewoon voor mij 'n "moeten" om met Nene samen daar naar boven te gaan en haar niet in de steek te laten. Als ik 'n echte "nadenker" was geweest had ik misschien uberhaupt niet eens in de PH gewoont............. :floet:
Precies als ik alle adviezen van BUZA en mijn vrouw plus familie opvolg dan heeft het geen eens zin om daar op vakantie te gaan want dan is het maar veilig tot 1 mtr buiten het hek :denk:
Gelukkig ben ik eigenwijs.
Ik vermaak me daar prima ook in het binnenland waar de elektra leidingen nog niet zijn gearriveerd :lachen:
Alsook onze deelneming Jos en Nene.
Ja wat een trip.....dat is echt op je adem trappen hé.
Mooi gebracht Jos, een Abraham belevenis die je zeker niet gauw zult vergeten.
Aan de andere kant geeft je verslag ook mooi weer hoe het echte leven (buiten de resorts en hotels) eraan toegaat in de Phils
:thumb:
nog gecondoleerd met het overlijden van je schoonmoeder ,en nog gefeliciteerd met je verjaardag. ik wou je bedanken voor deze mooie reportage ook al is het over een trieste aangelegheid .
hier ook nog gecondoleerd met het overlijden van je schoonmoeder en ook nog gefeliciteerd met je verjaardag en wat een reportage bedankt hiervoor
Gecondoleerd met het overlijden van je schoonmoeder, en het verslag met de mooie foto's is prettig om te lezen.
Mawibata
Ook beiden gecondoleerd met het overlijden en bedankt voor de reportage
Inderdaad wat een belevenis. Ikzelf heb zo een 2 weken geleden Mount Apo bekommen met ook heel veel regen en glibberige paden en rotsen. Ik kan mij dus perfect inbeelden hoe u hebt afgezien om het huis van uw schoonmoeder te bereiken. Bij mij was het trouwens ook op mijn verjaardag maar ben wel 15 jaren jonger dan u en heb er zelfs geld voor betaald :happy2:. Dus respect ik weet hoe moeilijk de tocht was. Deze verjaardag zal u zich eeuwig herinneren. Mijn 35ste vergeet ik ook niet gauw. Ik kan mij bijvoorbeeld niet herinneren wat ik op mijn 30ste verjaardag zou gedaan hebben.
Aan uw vrouw mijn innige deelneming voor het verlies van haar moeder. Aan u een late proficiat voor uw 50ste verjaardag.
ps. fotos en verslag van mijn tocht op Mount apo volgen bij mijn terugkomst in Belgie
Jos: Die jungle trip moet je zien te "verkopen" aan bv backpackers. Er zijn dus nog echt plaatsen "off the beaten track". Of wat dacht je van een groep overspannen Shell mederwekers uit Pernis die aan Teambuilding moeten doen. Laat ze ploeteren, in de hut overnachten, eten wat de pot schaft, en er vet voor betalen. En KASSA voor je familie.
Jos, gecondoleerd en of course Proficiat met je 50ste verjaardag.
Ook ik ben in april 50 geworden en ik heb dat gevierd in de Phils met m'n vriend in El Nido, maar deze belevenis is zeker eentje om nooit meer te vergeten, respect!
Wat ik me afvraag, die kinderen daarboven, hoe gaan die naar school? Is daarboven onderwijs, ik kan me moeilijk voorstellen dat die naar beneden komen om school te gaan?
Grtjs, Koy.
Vaak heb je daar geen of schamel onderwijs, of ze moeten letterlijk 2 uur lopen om op school te komen.
Dus er word als uitweg gezocht naar een pleeggezin waar het kind geplaatst kan worden in ruil voor hulp in de huishouding en desnoods op het land als het boeren betreft, in ruil krijgen ze dan scholing onderdak eten en drinken en verzorging in het algemeen
Mijn schoonmoeder heeft meestal een kind uit de bergen bij haar wonen. Die helpt mee op de boerderij / huis en gaat in ruil daarvoor naar de elementary school en vervolgens naar highschool.
De meesten gaan na hun highschool te hebben afgesloten hun eigen weg en 1 is er nog altijd na 14 jaar en is onderhand 23 jaar oud en heeft zijn Elementary / Highschool / College gedaan en is nu lasser heeft daar opleiding voor gedaan en is met honours en cumlaude etc geslaagd.
Afhankelijk van hun instelling / niveau hebben ze het dus vrij goed tenminste bij ons.
Als er tenminste geld voor is anders is het na Highschool helaas afgelopen (In het algemeen)
PS dit verhaal geld voor de gelukkigen vaak ook blijven de kinderen thuis en hebben alleen de toekomst van hun ouders als voorland
Citaat van: koy op vrijdag 10 juni 2011, 08:29:19
Wat ik me afvraag, die kinderen daarboven, hoe gaan die naar school? Is daarboven onderwijs, ik kan me moeilijk voorstellen dat die naar beneden komen om school te gaan?
Grtjs, Koy.
Er is 'n elementary ( 1 klas ) en 'n kleine highschool. Maar die zijn onderaan de berg, zeg maar vlakbij ons logeer-adres. Willen de kinderen uit de hogere regionen naar school dan zullen ze of moeten lopen of familie beneden moeten hebben waar ze kunnen verblijven. En meestal is dat er wel. Het is namelijk wel 'n barangay maar die is voor 98% bewoont door 1 tribe ( stam ). Iedereen is op een of andere manier wel via via in bloedlijn verbonden met iedereen. Het geld ervoor wordt meestal weer opgebracht door inkomsten uit 'n klein stukje lan met kokospalmen of 'n kleine sari-sari-store. 'n Hoop gezinnen bestaan meestal ook maar uit 1 ouder omdat de andere wat geld probeert te verdienen in 'n grote stad zoals Davao. Sommige kinderen hebben 'n slimme tante of oom die wel 'n goed adresje voor ze weet bij 'n familie in de grote stad waar ze wat mee kunnen helpen in de huishouding en die hun studie betalen. Dit geluk had mijn vrouw. Die is als 12 jarig meisje door haar tante naar Davao gestuurd naar een goed gastgezin. Het rieten mandje waar ze toen mee vertok uit de bergen staat nog steeds in haar "museumpje" zoals ze het noemt. Maar dat overkomt maar weinigen. Met 'n beetje pech worden ze op 13-14 jarige leeftijd uitgehuwelijkt. Geen scholing, nul komma nul.
Jos nog even een vraagtje . Waarom woonde je schoonmoeder nou als oud mens zijnde boven op een berg ? Had ze daar bepaalde eigendommen zoals land, wat ze niet in de steek wilde laten ? Neem aan dat er toch een reden was om daar te blijven.
Zijn oude mensen die willen niet graag weg uit de voor hun bekende omgeving.
Uit eigen ervaring mijn schoonmoeder vond NL harstikke mooi en interessant en prachtig maar werd na 2 weken hier al doodongelukkig. Ze was blij als een klein kind met een ijsje op een hete zomerdag toen ze weer naar huis kon.
Ze praatte er nog wel jaren over :biggrinn:
Die mensen zijn te diep geworteld
Citaat van: gosternokke op vrijdag 10 juni 2011, 10:06:45
Jos nog even een vraagtje . Waarom woonde je schoonmoeder nou als oud mens zijnde boven op een berg ? Had ze daar bepaalde eigendommen zoals land, wat ze niet in de steek wilde laten ? Neem aan dat er toch een reden was om daar te blijven.
Omdat daar haar echtgenoot 'n stukje land had waar ie met z'n kinderen woonde. Iedereen had haar al aangeboden om in huis te nemen. Ze heeft 'n maand bij ons hier in Davao gewoont want we ( Nene en ik ) kregen berichten dat het niet goed met haar ging. Compleet in de watten gelegd, 24/7 hulp van 'n kleinkind etc.etc. Maar toen de dokter met de uitslag kwam en ze haar buisje pilletjes in d'r handen had was het eerste wat ze zei : ik wil terug.......... Ouwe bomen moet je niet meer verplaatsen...........
Bedankt voor jullie interessante uitleg betreft het onderwijs in die regionen.
Greets, Koy.
Nog wat laat gecondoleerd maar ook gefeliciteerd :hoedjeaf:
Zeeeer interessante en goede kwaliteit foto reportage waarbij ik me volledig kan inleven omdat die situaties hier bij mij ook al een paar keer zijn voorgekomen waarbij de vader van een ex-huishoudster hoog in de bergen naast het huis begraven "mocht" worden om een afstand van 20 meters.
Ja sommige ouderen willen niet de bergen uit en daar doe je weinig aan.