BBC documentaire

[Ketelbinkie]

Kwam al surfend op het net bij deze documentaire uit. Misschien oud nieuws want uitgebracht in maart 2011. Vond de toon neutraal en zal voor nieuwkomers naar de   wellicht informatief zijn. Video heb ik overigens niet tot het einde bekeken, was geen gebrek aan interesse maar de snelheid van mijn internet verbinding was weer eens "niet je van het".

Onlangs nodigde iemand uit mijn Belgische kennissenkring mij uit om een BBC-documentaire op Youtube te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=e_Ht_19N8Uw over een  zwarte Londense buschauffeur die tien dagen de tijd krijgt om in Manila met een jeepney rond te rijden tijdens het spitsuur. Een jeepney is een populair en goedkoop openbaar transportmiddel hier, een soort van bus; vele ervan zijn regelrechte overblijfsels uit de tweede wereldoorlog toen de Amerikanen de Japanners verslagen hadden en terugdreven naar Japan uit de Filipijnen en na hun eigen vertrek tuinduizenden wrakken van jeeps achterlieten die achteraf weer werden opgekalefaterd door Filipijnen en omgebouwd werden tot openbare transportmiddelen. Tegenwoordig worden nieuwe jeepneys ontworpen met hetzelfde doel maar op modernere leest geschoeid.
Ik had die documentaire nog niet eerder gezien en bekeek hem dus. Ik moet zeggen dat ik er met gemengde gevoelens naar gekeken heb. De documentaire is erg goed gemaakt, geen twijfel daarover. In minder dan 60 minuten wordt er een beeld geschept van Manila dat erg realistisch is. Zonder dat er uitdrukkelijke oordelen worden geveld voor noch tegen de dingen zoals die zich hier voordoen, worden er beelden getoond van de samenleving.
"Als contraceptie niet meer algemeen wordt, zal de bevolking in zowat 30 jaar met 50 % toenemen..."
"De grote tegenstander van contraceptie is de Katholieke kerk..."
"Hoeveel ik ook verdien, mijn bestaan gaat niet vooruit. Ik blijf ter plaatse trappelen..." zegt de Filipijnse jeepney-driver op een bepaald moment. Misschien niet helemaal terecht want hoe klein zijn huis ook is, hij heeft tenminste een eigen huis en vergeleken met vele andere huizen niets eens van slechte kwaliteit; hij heeft een eigen jeepney en dus een inkomen. Hij kan niet op vakantie gaan want als hij een dag niets verdient betekent dat ook een dag zonder dagelijks inkomen. Hij heeft een hartkwaal en het gezin kan zich amper 2/3 van het nodige bedrag aan dagelijkse medicijnen veroorloven, maar het kon natuurlijk erger zijn...
"Als ik ook maar 1 uur per dag werk, verdien ik meer dan de Filipijnse jeepneychauffeur op een hele dag (12 uren-shift)", merkt de zwarte Londense buschauffeur ergens op...
Er wordt een (nog jonge) vrouw naar een bevallingskliniek gebracht (waar dagelijks meer dan 100 babies geboren worden) en we leren dat zij 27 is, al dertien kinderen heeft en al reeds voor het eerst zwanger werd toen zij 14 was. Een dokter in de materniteit leert haar over "gezinsplanning", een hot topic heden ten dage in de Filipijnen maar nauwelijks toepasselijk voor de vrouw in kwestie want zij heeft al dertien kinderen. ..
Wellicht het schokkendst is de scene waar een achterbuurt bezocht wordt waar men de afvalbakken van de locale restaurants plundert op etensresten die gesorteerd en daarna opnieuw klaargemaakt worden als voedsel in een kleine eatery zoals er hier tienduizenden zijn.
Het contrast tussen de Londense bus (met een waarde van 350.000 Britse ponden) en de jeepney van de Filipijn is duizelingwekkend.
Misschien wordt er te weinig aandacht besteed aan de joie de vivre die de Filipino's eigen schijnt. Men lacht en zingt en feest hier veel, dingen die gelukkige mensen doen. Is men hier echt gelukkig ? Zingt, lacht en feest men hier om de dagelijkse zorgen te vergeten of althans even naar de achtergrond te verdringen ? Is men hier gelukkiger met het weinige dat men heeft dan in geindustrialiseerde landen waar mijn ogenschijnlijk alles heeft, of is het allemaal maar schijn zowel hier als daar ?
Als men alles al heeft, waarnaar moet men dan nog streven ? Als men weinig of niets heeft maar men realiseert zich dat men nooit iets meer dan dat zal hebben, waarnaar moet men dan streven ?

Wat mij persoonlijk betreft, moet ik zeggen dat ik niet zo emotioneel aangedaan was op mijn eerste en tweede bezoek hier als de zwarte Londense buschauffeur tijdens zijn eerste en enige bezoek. Natuurlijk kwam ik hier geprivilegieerd: ik verbleef telkens in een hotel (niet het meest luxueuze, maar ook niet het meest armzalige); ik zag wel hoe de familie van mijn vriendin hier leefde (in wat voor huizen, onder wat voor omstandigheden); ik zag dingen en tegelijkertijd zag ik ze niet. De algemene smerigheid viel mij niet zo meteen op; die zag ik pas later, toen ik hier definitief kwam wonen en ik er dagelijks mee geconfronteerd werd. De toestand van onontkoombaarheid aan het heden en de hopeloosheid van de toekomst, leerde ik hier pas kennen na gesprekken met mensen (niet alleen oudere, maar ook en vooral jongere). Anderzijds was de Londense buschauffeur ook geprivilegieerd: hij kwam aan in de Filipijnen met een team van BBC-reporters en -techniekers en ging weer weg met dezelfde groep; op het einde van de documentaire kan men zien hoe hij in een geblindeerd busje stapt (geen Londense tweedekker-bus maar ook geen jeepney) dat iedereen weer terugbrengt naar de luchthaven.

Gaat de wereld definitief naar de kl... en gaat men zich in het westen te buiten aan overmatig koopgedrag (nog maar eens een nieuwe auto, een nieuwe wasmachine, een nieuwe stereoketen...) en gaat men zich hier te buiten aan overdadig feesten, want er is toch niets te veranderen aan de dingen zoals ze zijn ?
Onlangs nog las ik een gezegde dat uit Italie schijnt te komen: "de dingen moeten veranderen, zodat de dingen hetzelfde kunnen blijven..."

De documentaire is redelijk goed gemaakt, maar niet omdat het over een Britse buschauffeur gaat die weleens wil zien hoe het is om met een jeepney in Manila rond te rijden. Het is goed gemaakt omdat er een realistisch beeld getoond wordt van de samenleving in een immens grote stad in Zuid-Oost Azie. Mijn Filipijnse vriendin hield er niet van want zoals vele Filipijnen is zij bekend met allerlei westerse liedjes om Afrika te steuren waar het allemaal zo armoedig is (zoals het recente Waka Waka van Shakira en het niet zo recente We are the World van Michael Jackson) en wanneer een zwarte naar de Filipijnen komt en er wordt een documentaire gedraaid over de armoedigheid in de Filipijnen dan stemt dat haar niet direct tevreden. Het is als twee extreem armen die argumenteren over wie het armst is of het rijkst.... Filipijnen houden niet van kritiek op hun manier van leven, vooral niet als die kritiek vanuit het buitenland komt.

[admin]Video ingevoegd.[yt=640,505]e_Ht_19N8Uw[/yt][/admin]

[Cosyns Guy]

Kwam al surfend op het net bij deze documentaire uit. Misschien oud nieuws want uitgebracht in maart 2011. Vond de toon neutraal en zal voor nieuwkomers naar de  wellicht informatief zijn. Video heb ik overigens niet tot het einde bekeken, was geen gebrek aan interesse maar de snelheid van mijn internet verbinding was weer eens "niet je van het".

Onlangs nodigde iemand uit mijn Belgische kennissenkring mij uit om een BBC-documentaire op Youtube te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=e_Ht_19N8Uw over een  zwarte Londense buschauffeur die tien dagen de tijd krijgt om in Manila met een jeepney rond te rijden tijdens het spitsuur. Een jeepney is een populair en goedkoop openbaar transportmiddel hier, een soort van bus; vele ervan zijn regelrechte overblijfsels uit de tweede wereldoorlog toen de Amerikanen de Japanners verslagen hadden en terugdreven naar Japan uit de Filipijnen en na hun eigen vertrek tuinduizenden wrakken van jeeps achterlieten die achteraf weer werden opgekalefaterd door Filipijnen en omgebouwd werden tot openbare transportmiddelen. Tegenwoordig worden nieuwe jeepneys ontworpen met hetzelfde doel maar op modernere leest geschoeid.
Ik had die documentaire nog niet eerder gezien en bekeek hem dus. Ik moet zeggen dat ik er met gemengde gevoelens naar gekeken heb. De documentaire is erg goed gemaakt, geen twijfel daarover. In minder dan 60 minuten wordt er een beeld geschept van Manila dat erg realistisch is. Zonder dat er uitdrukkelijke oordelen worden geveld voor noch tegen de dingen zoals die zich hier voordoen, worden er beelden getoond van de samenleving.
"Als contraceptie niet meer algemeen wordt, zal de bevolking in zowat 30 jaar met 50 % toenemen..."
"De grote tegenstander van contraceptie is de Katholieke kerk..."
"Hoeveel ik ook verdien, mijn bestaan gaat niet vooruit. Ik blijf ter plaatse trappelen..." zegt de Filipijnse jeepney-driver op een bepaald moment. Misschien niet helemaal terecht want hoe klein zijn huis ook is, hij heeft tenminste een eigen huis en vergeleken met vele andere huizen niets eens van slechte kwaliteit; hij heeft een eigen jeepney en dus een inkomen. Hij kan niet op vakantie gaan want als hij een dag niets verdient betekent dat ook een dag zonder dagelijks inkomen. Hij heeft een hartkwaal en het gezin kan zich amper 2/3 van het nodige bedrag aan dagelijkse medicijnen veroorloven, maar het kon natuurlijk erger zijn...
"Als ik ook maar 1 uur per dag werk, verdien ik meer dan de Filipijnse jeepneychauffeur op een hele dag (12 uren-shift)", merkt de zwarte Londense buschauffeur ergens op...
Er wordt een (nog jonge) vrouw naar een bevallingskliniek gebracht (waar dagelijks meer dan 100 babies geboren worden) en we leren dat zij 27 is, al dertien kinderen heeft en al reeds voor het eerst zwanger werd toen zij 14 was. Een dokter in de materniteit leert haar over "gezinsplanning", een hot topic heden ten dage in de Filipijnen maar nauwelijks toepasselijk voor de vrouw in kwestie want zij heeft al dertien kinderen. ..
Wellicht het schokkendst is de scene waar een achterbuurt bezocht wordt waar men de afvalbakken van de locale restaurants plundert op etensresten die gesorteerd en daarna opnieuw klaargemaakt worden als voedsel in een kleine eatery zoals er hier tienduizenden zijn.
Het contrast tussen de Londense bus (met een waarde van 350.000 Britse ponden) en de jeepney van de Filipijn is duizelingwekkend.
Misschien wordt er te weinig aandacht besteed aan de joie de vivre die de Filipino's eigen schijnt. Men lacht en zingt en feest hier veel, dingen die gelukkige mensen doen. Is men hier echt gelukkig ? Zingt, lacht en feest men hier om de dagelijkse zorgen te vergeten of althans even naar de achtergrond te verdringen ? Is men hier gelukkiger met het weinige dat men heeft dan in geindustrialiseerde landen waar mijn ogenschijnlijk alles heeft, of is het allemaal maar schijn zowel hier als daar ?
Als men alles al heeft, waarnaar moet men dan nog streven ? Als men weinig of niets heeft maar men realiseert zich dat men nooit iets meer dan dat zal hebben, waarnaar moet men dan streven ?

Wat mij persoonlijk betreft, moet ik zeggen dat ik niet zo emotioneel aangedaan was op mijn eerste en tweede bezoek hier als de zwarte Londense buschauffeur tijdens zijn eerste en enige bezoek. Natuurlijk kwam ik hier geprivilegieerd: ik verbleef telkens in een hotel (niet het meest luxueuze, maar ook niet het meest armzalige); ik zag wel hoe de familie van mijn vriendin hier leefde (in wat voor huizen, onder wat voor omstandigheden); ik zag dingen en tegelijkertijd zag ik ze niet. De algemene smerigheid viel mij niet zo meteen op; die zag ik pas later, toen ik hier definitief kwam wonen en ik er dagelijks mee geconfronteerd werd. De toestand van onontkoombaarheid aan het heden en de hopeloosheid van de toekomst, leerde ik hier pas kennen na gesprekken met mensen (niet alleen oudere, maar ook en vooral jongere). Anderzijds was de Londense buschauffeur ook geprivilegieerd: hij kwam aan in de Filipijnen met een team van BBC-reporters en -techniekers en ging weer weg met dezelfde groep; op het einde van de documentaire kan men zien hoe hij in een geblindeerd busje stapt (geen Londense tweedekker-bus maar ook geen jeepney) dat iedereen weer terugbrengt naar de luchthaven.

Gaat de wereld definitief naar de kl... en gaat men zich in het westen te buiten aan overmatig koopgedrag (nog maar eens een nieuwe auto, een nieuwe wasmachine, een nieuwe stereoketen...) en gaat men zich hier te buiten aan overdadig feesten, want er is toch niets te veranderen aan de dingen zoals ze zijn ?
Onlangs nog las ik een gezegde dat uit Italie schijnt te komen: "de dingen moeten veranderen, zodat de dingen hetzelfde kunnen blijven..."

De documentaire is redelijk goed gemaakt, maar niet omdat het over een Britse buschauffeur gaat die weleens wil zien hoe het is om met een jeepney in Manila rond te rijden. Het is goed gemaakt omdat er een realistisch beeld getoond wordt van de samenleving in een immens grote stad in Zuid-Oost Azie. Mijn Filipijnse vriendin hield er niet van want zoals vele Filipijnen is zij bekend met allerlei westerse liedjes om Afrika te steuren waar het allemaal zo armoedig is (zoals het recente Waka Waka van Shakira en het niet zo recente We are the World van Michael Jackson) en wanneer een zwarte naar de Filipijnen komt en er wordt een documentaire gedraaid over de armoedigheid in de Filipijnen dan stemt dat haar niet direct tevreden. Het is als twee extreem armen die argumenteren over wie het armst is of het rijkst.... Filipijnen houden niet van kritiek op hun manier van leven, vooral niet als die kritiek vanuit het buitenland komt.

met een waarde van 350.000 Britse ponden

Euh,bedoel je niet 35.000 pond ? Voor 350.000 pond heb je een gouden taxi denk ik...

[gosternokke]

Die prijs van 350 duizend pond heeft betrekking op een  dubbeldekbus, niet een taxi

[Gibson]

350,000 is een Londense bus! Geen taxi. Staat duidelijk in verhaal.

[Cosyns Guy]

Oops...sorry,beetje te snel gelezen en niet goed opgelet,ouwe dag komt nooit alleen.

[vvjoris]

Zoveel verschil tussen westerlingen en Filippijnen is er niet op vlak van omgaan met koopkracht,  hebben nu in verhouding met  niks, behalve meer joie de vivre, maar eens ze poen hebben, doen ze net hetzelfde als westerlingen, het namelijk uitgeven aan vooral nutteloze dingen (misschien cru gesteld maar waarom een nieuwe TV als de oude nog prima werkt? Eerlijk gezegd wil ik ook een nieuwe, kost in verhouding met enkele jaren geleden nog 1/3) en een stuk joie de vivre verdwijnt ... want ze zijn ongelukkig dat ze niet nog eer nutteloos kunnen uitgeven.

Er is natuurlijk een wanverhouding tussen weelde en welvaart in  en  ,  en sommige mensen doen hun best om de levensomstandigheden in de  te helpen verbeteren, waar dat al niet vanzelf gebeurt (ik zie een groot verschil tussen toen ik er in 2008 voor het eerst kwam en nu), want de  economie boomt, en de  gaat wat er ook beweerd wordt achteruit, en kijk ook eens wat CNN publiceert:

(CNN) — The 2013 forecast for European economic growth has turned into a prediction for decay. The European Central Bank on Thursday flipped next year's gross domestic product forecast from growth of 0.3% to a fall of 0.9% next year.

en wat Richard Quest(ook CNN) zegt:

http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/programmas/terzake/2.26148/2.26149/1.1521153

Kan Europa zoveel blijven uitgeven aan sociale voorzieningen? Het antwoord is duidelijk nee, maar niemand wil  het (durft het m.i.) aan de mensen te vertellen. (...) (over politici) Zoals een paard hebben ze oogkleppen.

De komende (minstens) 3 tot 5 jaar gaat het hier naar beneden, en in de Filippijnen naar boven, dus reken maar, het wordt MORE FUN IN THE PHILIPPINES. (als de euro niet teveel zakt)

[huisman45]

Joris id een beetje aan het doordraaien,
eerstens de rijken worden rijker hier niet de andere,
daarnaast zal de inflatie waarschijnlijk 10% worden,
dus de OFW moeten meer gaan sturen om hun "inkomen" op peil te zien houden,
dan de belastingen meer werkelozen en minder investeringen door de kut wetten hier voor buitenlanders
dus reken maar uit als ook de dollar en de euro veel gaat inleveren,
nog meer telefoontjes om geld te sturen,want maar 1 keer per maand naar een resort en zonder drank kan niet.

[Luc]

Kan Europa zoveel blijven uitgeven aan sociale voorzieningen? Het antwoord is duidelijk nee, maar niemand wil  het (durft het m.i.) aan de mensen te vertellen. (...) (over politici) Zoals een paard hebben ze oogkleppen.

Ja, de banken veroorzaken de crisis met hun graaien en stelen, de overheden (lees de belastingbetaler) moeten er voor opdraaien met als gevolg grote overheidsschulden. Dan gaan we maar de sociale voorzieningen afbouwen want de kleine man is de schuldige en profiteert van het systeem.

[Paring Belga]

Wat je ziet in Manila is een spiegel van de Filipijn.  Wat je ziet in de steden in Belgie is een spiegel van een Belg.  M.a.w., kijk eens wat een Belg heeft en de regering heeft gedaan na de tweede wereldoorlog in verband met het wegeninfrastruktuur, sociale zekerheden voor de armen, huizing, enz...  Wat heeft de mensen in Manila gedaan om alles zo een beetje beter en netjes te maken?

Hong Kong heeft goedkope appartmentsgebouwen gebouwd voor de slum dwellers daar in de jaren 60's en iedereen kon daarvan genieten om daar in te verhuizen.  Wat doet de Filipijnen?  Ze bouwen hier appartementsgebouwen voor de rijke om enorm veel winst te maken ieder jaar.  Het is maar de spiegel van een mens.

'k Weet ook niet als een doorsnee Filipino, die in een krottenwijk woont, wel naar een klein appartementje wil gaan wonen hoog in de lucht.  Wonen tussen het vuil is ook een spiegel van een mens.

Waarom besteden de mensen hier ze zoveel geld aan vuurwerk ieder jaarwisseling?  Guns en bullets??  Maar zo draait het hier, take it or leave it.

[Quezonboy]

Ik heb zo wel in Afrika (Swaziland/ Zuid-Afrika) als op de Filipijnen krottenwijken bezocht en een nachtje gebleven en volgens mij zijn de Filipijnen inderdaad rijker dan de Sub-Sahara landen in Afrika. Op het door nog steeds door blanken economisch geleidde Zuid-Afrika na dan, die heeft een groeiende en stabiele economie (voor Afrikaanse begrippen ), het heeft sociale voorzieningen zoals minimum loon (400 euro pm), bij arme mensen wordt de betonnen fundament, aansluiting water/ electriciteit gesubsideerd.
Ik hou mijn hart vast als ook de zwarte elite ook in Zuid-Afrika economisch de touwtjes in handen, overal in de Afrikaanse Sub-Sahara landen waar de zwarte elite de economie in handen was het afgelopen met de economisch welvaart. Graag hoor ik van iemand waar dat niet het geval was?  Het conflict in Mali komt voor een groot deel omdat de blanken in Noord-Mali de zwarten in Zuid-Mali de schuld geven dat Mali van het rijkste koninkrijk van Afrika naar een van de armste republieken van de wereld  hebben gemaakt, in mijn ogen hebben de noordelingen gelijk daarin.
Bolkestein:

De Ghanese leider Kwame Nkrumah, die zichzelf de Osagyefo (Verlosser) noemde, zei: 'Zoekt gij eerst het politieke koninkrijk en de rest zal volgen.' In 1957 was Ghana het rijkste land beneden de Sahara (op Zuid-Afrika na). Tussen 1970 en 1982 daalde het inkomen per hoofd met 30 procent. De kleptocraten hadden het land aan de bedelstaf weten te brengen.
Bron en meer voorbeelden:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3327272/2012/10/06/Frits-Bolkestein-Sub-Sahara-Afrika-bloeit-maar-niet-dankzij-ontwikkelingshulp.dhtml

P.s. ik ben het niet met Bolkestein eens wat betreft ontwikkelingshulp, wel dat ontwikkelingshulp niet effectief is bij een corrupte elite.