Onderhoud (financieel) van de schoonfamilie

[Phille]

Beste leden,

Geregeld lees ik hier dat het vanzelfsprekend is dat men zorg draagt voor de schoonfamilie, dat men voorziet in financiële steun. Ik ben niet zeker dat hier al een topic voor geopend geweest is, kan het niet zo direct terugvinden, er is al wel heel veel over gezegd geweest tussen alle berichten door. Maar toch dacht ik dat het wel eens interessant zou kunnen zijn om hier een specifiek topic van te maken. Zou best wel eens leerrijk kunnen zijn voor velen onder ons. Wat betekent dat nu precies in de praktijk, hoeveel en voor wat, hoe breed ziet men de schoonfamilie, waarom is dat zo vanzelfsprekend, waarom vinden velen onder ons het zo normaal.

Als ik zo een quote mag citeren, was van Johan en Elvie "Ikzelf heb er genot van dat ik mijn familie daar (want zo noem ik ze ook) kan steunen zodat ze niets te kort komen, mijn vrouw werkt trouwens en ze verdienen het dan ook." of "Ik zag hoe die mensen moesten leven en vertelde hem, vanaf nu zullen jullie niets meer te kort komen daar sta ik borg voor". Mocht ik in de situatie zijn van die familie zou ik bij wijze van spreken ook in mijn hangmat gaan liggen ... laat het geld maar komen. Johan dit is geen aanval op jou he; iedereen doet wat hij wilt, iedereen geeft zijn geld uit hoe men dat wilt. Het is gewoon een voorbeeld dat ik aanhaal.

Als ik naar mijn eigen situatie kijk, dan ben ik al wel eens geconfronteerd geweest met de vraag of ik geld kon opsturen (zouden het terugbetalen), de paar keer dat dit gebeurd is vond ik de reden waarvoor zeer bedenkelijk. Het was eens om geld voor te schieten voor het organiseren voor een fiesta (1 Mei) waar men dan alle buren uitnodigd; vinden zij blijkbaar vanzelfsprekend, ik niet echt. Als ik geen geld heb voor te feesten dan feest ik niet.

Kijk ik naar de ouders van mijn vriendin heb ik den indruk dat geen van beide gaan werken, zijn beide rond de 50 jaar; is nu niet bepaald een leeftijd om al te gaan luieren. Het is natuurlijk handig als men weet dat men het maar moet vragen en het geld ligt op tafel, dan zou ik ook niet gemotiveerd zijn om nog te gaan werken.

Door zo gemakkelijk geld te sturen, al is het maar een paar 100 euro's, zorgen wij er dan zelf niet voor dat ze lui zijn? Ik zeg niet dat ze het daar allemaal gemakkelijk hebben, ik zeg niet dat ze daar allemaal gemakkelijk werk vinden, maar als men wilt dan ben ik er zeker van dat men werk kan vinden.

Als wij hier in ons bed blijven liggen dan komt er ook niets binnen en kunnen we van de nodige karige uitkeringen leven, met alle gevolgen dan.

Als ik zie hoe groot al die families zijn, wat betekent dan steun aan de familie? Steun aan de ouders, steun aan de zussen en broers, steun aan de nonkels en tantes, steun aan de neven en nichten. Als je naar de koopkracht daar ziet, en beide ouders zouden gaan werken, dan kunnen die samen tussen de 15.000 en 20.000 pesos verdienen, en daar kan je relatief goed van leven (naar lokale normen dan wel he, zeker in de provincie).

Als ik vele verhalen lees dan draait het toch wel vaak om die steun, ik zou denken, als men een relatie wenst met een westerling met het oog op een beter leven dan kan ik dat begrijpen; maar wat betekent dit; verhuizen naar het land van die westerling en er dan op hopen dat die westerling genoeg geld verdient zodat er geld kan gestuurd worden? Of betekent dit dat de betreffende filipina in dat land gaat werken en er dan zelf voor zorgt dat ze genoeg verdient om daar een deel van te kunnen opsturen? In het tweede geval heb ik er geen problemen mee, vind ik een goeie zaak; maar wat gebeurt er wanneer er in die relatie kinderen komen; wat gebeurt er tijdens de periode dat de betreffende filipina niet in de mogelijkheid is om te gaan werken? Het kan gebeuren dat tijdens de zwangerschap niet kan gewerkt worden, het is beter voor het kind dat de vrouw niet gaat werken tijdens de eerste levensjaren van het kind of de kinderen. (hier zijn wel oplossingen voor maar de vraag is maar wat voor job kan ze hier vinden, er moet dus goed gerekend worden of het wel interessant is, want opvang kost ook handen vol geld)

Ne keer dat ik getrouwd ben en zij hier is, dan is het de bedoeling om een gezin te stichten. Wanneer dat gebeurt dan weet ik nu al dat er een groot deel van mijn budget naar het onderhoud van haar gaat en ne keer er kinderen zijn gaat er een groot deel naar het onderhoud van de kinderen. Kosten die ik vandaag allemaal niet heb. Als ik daarmee rekening hou dan stel ik mij de vraag, ga ik dan nog in staat zijn om voor enige financiële steun te kunnen zorgen? Welke invloed gaat dit hebben op onze relatie? Men kan ervan uit gaan dat er bij de familie een bepaald verwachtingspatroon ontstaan is dat de dochter met ne westerling getrouwd is en vanaf dat moment dus zwemt in het geld. Hoe gaat zij onder druk gezet worden en hoe gaat dat inwerken op ons huwelijk.

Men kan het draaien of keren zoals men het wilt, trouwen met een westerling is niet alleen uit liefde, ik denk dat aan de hand van de vele verhalen dit wel duidelijk is.

Graag jullie meningen, ervaringen, ideeën hieromtrent.

Groetjes,
Phille

[collins]

hey phill
ik denk dat je op deze vraag veel antwoorden zal krijgen. in ieder geval is jou mening zorgvuldig uitgelegt
ik zelf heb ervaring in deze kwestie ,slechte of goede laat ik in het midden .dat is geval per geval.ik zelf ben nooit gehuwd geweest met iemand ,maar als je van iemand houd dan doe je der alles voor..ik heb 2 lat relatie s gehad agelopen 14 jaar.van 98 tot 2000 met fillipijnse vrouw die hier al 20 jaar was en toen nog steeds gehuwd is .van 2001 tot 2005 met een thai se dame .met 3 kinderen.in die periode s was ik gelukkig .........zonder meer. in mijn geval heeft mijn liefde veel geld gekost.........liede maakt blind

[Bulldozer]

Ik voorzie helemaal niets in financiele steun. Mij is ook nooit geld geld gevraagd door familie leden. Enige wat wij ooit hebben gedaan is onderdak geboden aan familie leden ten tijde van de tyfoon toen half Manila en ook hun huis onderwater stond en momenteel bieden we onderdak aan één van de zusjes van mijn vrouw aangezien ze hals over kop haar flat uit moest en nu bezig is met iets anders te zoeken. Dit is trouwens deels eigenbelang aangezien wij nu in Nederland zitten en zij nu mooi op het huis en de werkster kan passen.

Ik snap ook niet waarom het zo vanzelfsprekend is om geld te sturen. Ze kunnen toch allemaal zelf werken? Doet mijn schoonfamilie ook. Vroeger toen mijn vrouw nog kind was kwam ze ook uit een arme familie, ze hadden regelmatig honger omdat er geen geld genoeg was om eten te kopen maar alle kinderen zijn toch allemaal goed geëindigd en hebben allemaal een baan.

[Fail_over]

Heel duidelijk in geweest. Ik betaal de politieopleiding van schoonbroer, is maar paar k per 3 maanden, en we bieden onderdak aan schoonzus, zodat die kan werken. Nu ze bevallen is van haar eerste is er een huisje voor het jonge gezin geregeld zodat ze het zelf moeten rooien.

Ik geef geen geld voor dagelijksonderhoud, ze zijn zelf capabel genoeg om te werken, in de fabriek of op de rijsvelden. Maar in geval van nood, afgewaaid dak, of hospital is het een andere zaak. Geld voor feesten geef ik alleen als ik er zelf bij kan zijn 

Iedere keer dat we naar mijn schoon ouders zijn geweest hebben we iets aan het huis gedaan. Hollowbloks voor de muren, cement voor de vloer, en nu laatst een koelkast en een nieuwe stroomgroep aan laten leggen.

Als er in ons huis een klusje is wat ik niet kan roepen we de hulp in van een familielid, die daar ook voor betaalt wordt. Mijn Asawa stuurt ook geen geld naar de familie, die is daar heel strikt in. Wel koopt ze materiele dingen, als er weer een babytje bij komt, kleertjes enzo.

Als ik naar de Fhils ga heb ik ook een hoop bij, kinderkleren, gereedschap voor dr broer, en werkschoenen.

Afgelopen trip dan ook de bustickets betaalt voor al de familie die in Manila was, voor een vakantie naar opa en oma. Veel kleinkinderen waren nog nooit op de boerderij geweest en hadden er de tijd van hun leven.

[Phille]

Hey Collins,

Wel ik hoop dat ik veel reacties krijg; ik hou heel erg veel van mijn vriendin, maar ik ben nogal down-to-earth, en ben misschien blind, maar veel te realistisch om financieel blind te zijn. Op dit moment gaat het financieel uitermate goed met mij, heb geen enkele reden tot klagen, maar hoe ouder men wordt, des te groter de kans dat er iets kan gebeuren, de gezondheid kan achteruit gaan, mijn werkgever kan beslissen om mij te vervangen door een jonger exemplaar (denk minder duur), of weet ik veel wat er kan gebeuren (ik ben van nature optimist en uitermate positief ingesteld, maar hou toch ergens rekening met 'worst-case-scenario's), we hebben hier wel een sociaal opvangnet, maar als men het daarmee moet doen dan zal ne mens serieus moeten inbinden, dit is ook algemeen geweten. Wat ook algemeen geweten is dat men zich moet voorbereiden voor het latere pensioen (de overheid gaat dit niet kunnen blijven betalen), gewoon allemaal praktische dingen, lange termijn denken; en naar mijn gevoel wringt daar precies het schoentje, we weten allemaal dat denken aan morgen, laat staan denken op lange termijn, voor de grote meerderheid in de Filipijnen niet gangbaar is, naar wat ik meen begrepen te hebben leven ze vandaag en denkt men niet aan morgen, laat staan dat ze 20 jaar vooruit zouden denken.

Zoals ik al zei, zij heeft mij al wel eens om geld gevraagd, tot nu toe was het via één van de zussen en was het eerder of ik geld aan hun kon lenen en ik zou dan terugbetaald worden; wat deels ook gebeurd is; voorbeeldje ... zus had geld nodig om de fiesta in de provincie te kunnen betalen en er werd gevraagd of ik 15.000 pesos wilde overmaken; met de garantie dat ik het zou terug krijgen. Geld overmaken via de gekende kanalen is een kostelijke grap, die 15.000 wordt uiteindelijk 18.000 pesos. Toen ik daar paar weken geleden was, heeft men mij 10.000 terugbetaald, er rest dus nog 5.000 pesos te betalen volgens hun en ik zei; ne menuut, er rest nog 8.000 te betalen, dit begrepen ze niet, ze hebben maar 15.000 gekregen. Nu recent, vraagt ze mij of het niet mogelijk is geld te sturen om het inschrijvingsgeld van haar jongere broer te kunnen betalen, dit zou rond de 20.000 pesos zijn. Tijdje geleden heb ik met haar een afspraak gemaakt dat ik voor 150,00 euro per maand zou zorgen in afwachting dat ze werk zou vinden, dus zei ik, wel ga achter die 8.000 pesos aan die ik van je zus nog moet en gebruik die 150 euro die nu op de rekening staat en regel het inschrijvingsgeld daarmee; daar was ze niet geheel blij mee, zei het niet zo; maar aan de manier van reageren kon ik alleen maar concluderen dat ze niet echt blij was. Zo zijn er nog wel een paar verzoeken geweest, bijvoorbeeld om de vluchten van een paar tantes te willen betalen; dit heb ik natuurlijk geweigerd.

Ik maakte de opmerking, kan je broer in de weekends of 's avonds ook niet gaan werken om een bijdrage aan zijn eigen studies te kunnen leveren; zoals dat hier in onze regio de normaalste zaak van de wereld is, studenten die van thuis uit de middelen niet hebben gaan werken (meestal in de horeca) om op zen minst hun dag dagelijkse kosten te kunnen dekken. Maar dat was 'nog' niet mogelijk daar hij nog niet vertrouwd is met de omgeving, woont in Makati in het appartement van de oudste zus; mijn vriendin en haar jongere zus wonen daar ook.

Ik ga er akkoord mee dat wanneer je van iemand houdt je er veel voor doet, maar dan wel voor haar en niet voor de gehele familie, want waar stopt dat dan? Ik vind het bedenkelijk om te lezen 'mijn liefde heeft veel geld gekost' ... elke relatie kost geld, is het nu met een Vlaamse of een Filipijnse, dat maakt niet uit, geld kost het en dat stoort mij ook niet; het is niet daarover ik mij zorgen maak, het is over de kosten gerelateerd aan de schoonfamilie dat ik mij zorgen maak. En momenteel heb ik geen klagen hoor, ik hou de portemonnee goed dicht, doe ik ook heel bewust trouwens.

Ik hoop dat ik op basis van de reactie hier een beter zicht over krijg, zodanig ik weet wat ik kan verwachten, zodanig ik ook beter kan begrijpen wat gangbaar is en welke de mogelijke valkuilen zijn. Zoals men zegt, een verwittigd man is er twee waard.

[Phille]

Maar in geval van nood, afgewaaid dak, of hospital is het een andere zaak 

Naar wat ik gehoord heb, hier ook al wel eens gelezen heb, gebruikt me net die redenen om geld te vragen (en dan is maar de vraag of ze altijd wel waar zijn; of ze het geld effectief voor de herstellingswerken gaan gebruiken), maar wat in het geval dat je op dat moment zelf niet de middelen zou hebben, gaat men dat dan begrijpen? 

Iedere keer dat we naar mijn schoon ouders zijn geweest hebben we iets aan het huis gedaan. Hollowbloks voor de muren, cement voor de vloer, en nu laatst een koelkast en een nieuwe stroomgroep aan laten leggen.

Als er in ons huis een klusje is wat ik niet kan roepen we de hulp in van een familielid, die daar ook voor betaalt wordt.

En waarom is het normaal dat je die betaalt voor een klusje als jij zorgt voor de renovatie van het ouderlijk huis, dan zou je toch mogen denken dat ze iets doen als tegenprestatie ... of denk ik nu echt veel te westers? 

Afgelopen trip dan ook de bustickets betaalt voor al de familie die in Manila was, voor een vakantie naar opa en oma. Veel kleinkinderen waren nog nooit op de boerderij geweest en hadden er de tijd van hun leven.

Ik weet dat dit niet veel is, maar eigenlijk zorg jij ook voor steun voor de familie; ik zal een voorbeeldje geven; meestal vragen ze geld omdat ze iets moeten betalen; een vlucht van CDO naar Manilla voor de ouders bijvoorbeeld (maar heen en terug is het dan toch al iets tussen 12.000 en 15.000 pesos (bijna 300 euro) dingen zoals dat; dat heb ik dan ook gedaan; maand later kwam dan de vraag of ik de vluchten voor de tantes niet zou willen betalen; zoals ik al zei, NEE doe ik niet. Mijn vriendin is net afgestudeerd en op zoek naar werk, daarom dat ik haar een maandelijks bedrag stuur (150 euro) maar ik kan mij wel inbeelden dat zij mij nog wel zal vragen om bijvoorbeeld nog eens een vlucht voor haar ouders te betalen; en dit past niet in mijn budget, want dan lopen de kosten al snel op; ik ben niet bereid om 400 à 500 euro op te hoesten. Stel ik mij daar dan de vraag ben, als ik nee zeg op die vraag, hoe gaan de ouders dan denken, oei das gene rijke, kan nog niet eens een vlucht betalen? Ik ben er zeker van dat zij mij echt wel graag ziet, maar als de ouders haar onder druk gaan zetten, loop ik dan niet het risico dat ze met mij moet breken. Ik weet niet hoe het op dat vlak gaat in de Filipijnen, maar ik kan er mij wel iets bij inbeelden.

[boomerang]

Door het enorme verschil in cultuur zitten de families hier vaak continu op zwart zaad.

Wij als westerlingen hebben geleerd om met seizoenen om te gaan zoals bijvoorbeeld in de zomertijd hout te hakken voor als de winter komt, verse groenten voor de winter te gaan wecken, enzovoort, met andere woorden zit het in onze genen om vooruit te kijken.

De gemiddelde Filippijn leeft bij de dag.

Kijk maar eens naar het verschil. Hier in de Filippijnen vindt je op haast iedere straathoek een pandjeshuis terwijl bij ons in het westen deze uitsluitend mondjesmaat in enkele grote steden voorkomen.

Heeft een Filippijn een kapotte achterband of andere motorpech dan is hier niet op gerekend. Bouwt men een huis dan is er vaak geen geld meer voor de afwerking of onderhoud. Kijk maar eens kritisch om je heen.

Het lijkt mij hier in de Filippijnen puur een kwestie van de mentaliteit welke je zou moeten veranderen.

Mijn ervaring met mijn schoonfamilie is dat het geld, wat ik in feite zelf hard kan gebruiken, in een bodemloze put verdwijnt. Ze stoppen hier het ene gat met het andere en voordat je met je ogen kan knipperen staan ze alweer voor je neus.

Na de eerste drie maanden in dit land zijn wij een dagreis van de schoonfamilie verhuisd om maar enigszins van het gezeik af te zijn. Desondanks krijgen wij nog veel sms berichtjes met verzoeken en "noodkreten".
Inmiddels ben ik als witneus al veel minder geliefd bij de familie welke mij tot heden toch zeker gemiddeld tussen de 10.000php en 20.000php per maand gekost heeft terwijl ik hier zelf van een kleine AOW moet rondkomen.

Na het "wake- en  begrafenisfeest" van mijn schoonzus twee weken geleden, welke voor het grootste deel door ons gefinancierd is, blijft de knip definitief dicht.

Willen ze geld voor een betere schoolopleiding....... ?
Best, dan gaan die kinderen maar witte haren pluizen of nagels manicuren tegen een kleine vergoeding bij familieleden en kennissen. Ze hoeven niet zoveel te verdienen als ze maar zorgen vaak te verdienen, de families zijn daar groot genoeg voor. In zo'n geval ben ik misschien nog wel bereid om een aanvullinkje te geven.

Dit is na 15 maanden verblijf in de Filippijnen mijn opvatting.

[Phille]

Boomerang,

En heeft dit invloed op je relatie?

[Phille]

Misschien moet ik toch nog iets duidelijker zijn waarom ik dit topic heb aangemaakt.

Ik heb paar zaken vermeld om de context te schetsen, maar waar ik vooral mee zit is, welke invloed heeft de honger naar geld van de schoonfamilie en het daar al dan niet aan toegeven op de relatie als dusdanig?

Want die honger is er zeker en de perceptie is dat een westerling rijk is ... dit is hier al meer dan genoeg aangehaald; dus wat gebeurt er als men niet kan of niet wilt tegemoetkomen aan de vraag van de familie, dit is vooral waar ik een antwoord op tracht te vinden.

[boomerang]

Boomerang,

En heeft dit invloed op je relatie?

Mijn asawa staat nu volledig achter mij. Het heeft mij wel veel redeneren en uitleggen gekost en heb het zelfs eens op de spits moeten drijven door haar te stellen keuzes te moeten maken.

Zelf op een paar petroleum stellen moeten koken en 600php aan de familie (lenen) geven voor een tank gas ? Hoe gek ben je dan ?

De familie heeft mij in feite legio voorbeelden geleverd om mijn asawa van mijn gelijk te overtuigen en gelukkig vormen wij een blok.

Ik ben best bereid om mij enigszins in hun cultuur in te leven maar verwacht dan van haar hetzelfde.

Zij heeft nog nooit geleefd met keukenkasten en een frigo waar inhoud in zit en heeft nu ook ontdekt dat het dagelijkse kopen bij sari-sari stores een hele dure hobby is.
Ik heb haar geleerd om vlees en verse groenten in dagelijkse porties te verpakken en in te vriezen en het maandgeld te budgetteren.

Dat zijn lessen waar de familie veel meer aan heeft dan aan financiële steun van een witneus die het eeuwige leven niet heeft.

Vroeger heb ik geleerd:

"Economie is de wetenschap die de mens bestudeerd in zijn streven naar stoffelijke welvaart".

En met betrekking tot mijn schoonfamilie :

"Wat kost het mij en wat brengt het mij op".