Joris Smeets wijdt boek aan moord op vriend in de Filipijnen

[Joris]

Hallo,

Gie Goris is de hoofdredacteur van MO* magazine (www.mo.be), een Vlaams tijdschrift dat oog heeft voor mondiale kwesties allerhande. Het verschijnt maandelijks.

Ikzelf ben wel degelijk de auteur van het boek.

[Baliw-katok]

Auteur: Gie Goris.

Wat zou men hiermee bedoelen ?  Ik dacht dat auteur de schrijver was   

Gie Goris is de auteur van de recensie die ik integraal heb overgenomen van MO.

Ik geef toe, het kon idd voor verwarring zorgen, maar inmiddels rechtgezet door de real author himself.

[opinie]

Joris, een vraagje!

Nu je een kritisch boek geschreven hebt, ben je nog welkom in de Filippijnen?
Ik bedoel niet bij de mensen maar bij de overheid. Hangt je een persona non grata boven het hoofd of is dat reeds toebedeeld?
Deze veronderstelling maak ik omdat de Filippijnse overheid niet veel kritiek verdraagd en zeker niet van vreemdelingen die zich (in hun ogen) onrechtmatig bemoeien met interne aangelegenheden.

[Joris]

Beste opinie,


je hebt volkomen gelijk. Zo werden onlangs negen jonge Vlaamse inleefreizigers met deportatie bedreigd omdat ze hadden deelgenomen aan een protestactie. En een tweetal jaren geleden circuleerde er ook al een "blacklist" waarop verschillende buitenlanders stonden (waaronder een aantal Belgen die ik persoonlijk ken)  die hadden deelgenomen aan een internationale onderzoeksmissie. Je weet dus maar nooit, maar ik vertrouw er voorlopig op dat de inhoud van het boek niet doordringt tot ginds. Bij mijn weten kennen de meeste Filipino's gelukkig geen Nederlands!

[Joris]

Uitpers nummer 112

Filipijnen, repressie en uitbuiting erg actueel

door Freddy De Pauw
Joris Smeets. De Filipijnen. Vriendschap en moord in de Cordillera. Uitgeverij Epo. ISBN 978 90 6445 132 4. 240 blz. 18,00 â,¬.
Bij de dood van Corazon "Cory" Aquino regende het deze zomer van de loftuigingen voor deze vrouw die in 1986 een einde maakte aan de dictatuur van Ferdinand Marcos. Hier en daar wordt er toch aan herinnerd dat er onder president Cory Aquino-Cojuangco niet zoveel veranderde.

Als lid van een van de traditionele uitbuitende machtsclans bleef ze haar klasse verdedigen, wat gepaard ging met onderdrukking. Waaronder ook de onderdrukking van bewegingen die opkomen voor de rechten van nationale minderheden, vooral die in de noordelijke Cordillera. Dat is ook nu nog zo en daarover gaat het boek "De Filipijnen. Vriendschap en moord in de Cordillera" van Joris Smeets.

Talrijke recente rapporten over mensenrechten in de Filipijnen zijn eensluidend: daar heerst nog steeds een klimaat van repressie en straffeloosheid voor de schenders. Repressie in de vorm van moordpartijen en verdwijningen die het werk is van de "ordehandhavers" en ook van privémilities, vaak in dienst van buitenlandse investeerders.

Smeets was van nabij getuige van de repressie tegen militanten van de Cordillera People's Alliance (CPA). Hij was op een reis geschokt geraakt door de uitbuiting in de noordelijke bergstreken van Luzon. Drie jaar na zijn eerste reis keerde hij terug naar die streek, deze keer voor vrijwilligerswerk. Hij raakte bevriend met Makoy, een van de leiders van de CPA in de provincie Kalinga. Hier zoals elders op de Filipijnen kregen mijnbouwbedrijven van president Gloria Macapagal-Arroyo, ook lid van een van de heersende clans, de vrije hand voor de uitbating van de minerale rijkdommen. Telkens weer gebeurt dat ten nadele van de lokale bevolking. Verzet wordt gebroken door omkoperij en vooral onderdrukking.

Zo ook Makoy. Pas terug in België kreeg Smeets het bericht dat ook Makoy vermoord was, doodgeschoten voor de ogen van zijn zoon. Het boek van Smeets gaat over zijn kennismaking met Makoy, maar het gaat vooral concreet over onderdrukking op de Filipijnen meer dan twintig jaar na de val van Marcos. Het boek is een verhaal en tegelijk een portret van een land waar we de voorbije 20 jaar nog weinig van horen. Nadat de sensatie rond "Cory" was uitgedoofd, leef de berichtgeving al te vaak beperkt tot de fratsen van Imelda Marcos. Het is een van de vele euvels van de hedendaagse journalistiek: als er geen sensationele evenementen zijn, bestaat een land nauwelijks.

Een boek als dat van Smeets vult een heel klein beetje een groot gat. Alleen al daarom kan het worden aanbevolen, ook al gaat het om een deel van de Filipijnse werkelijkheid, die van de Cordillera.

(Uitpers, nr. 112, 11de jg., september 2009)

[Adriaan]

Wij zagen onlangs hier de film "Imagining Argentina" dat een beeld geeft van de terreur gedurende het militaire tussenregime in Argentinie. In de zeven jaar dat men dit regime te verduren had verdwenen ongeveer dertigduizend mensen. Het aanvankelijke algemene pardon dat, na terugkeer van de 'democratie' aan de beulen werd verleend is inmiddels door thet Argentijnse hooggerechtshof ongedaan gemaakt (men hoeft nu minder verzet van het leger te vrezen omdat dat intussen door een nieuwe generatie is bemand).

Wat is het verschil met de Filippijnen? Wel in de eerste plaats de omvang van de moordpartijen. Maar belangrijker lijkt me dat men in de 'islas disgracia' besmuikter te werk gaat. Arroyo heeft herhaaldelijk ontkend iets van deze moordpartijen af te weten en zgn. 'medewerking' verleend aan buitenlands onderzoek er van. In de Argentijnse situatie was het klipklaar dat zij die toen aan het hoofd van het staatsapparaat stonden (de diverse chefs van land-, zee- en luchtstrijdkrachten) directe verantwoordelijkheid droegen (voor zover ik weet hebben die ook levenslang gekregen).

Het frustrerende in de Filippijnse situatie is dat men niet direct aan kan wijzen wie voornamelijk verantwoordelijk zijn voor deze voortdurende moorden.

[Digos]

Mooie vergelijking, en ja ze zijn zeer geslepen in de phils....van hoog tot laag, en ze dekken elkaar en ze dekken rustig elk potje toe.

Waarom?

Ik veronderstel door dat de Phils gerunt worden door familie's (de heel rijke dan), rijk of arm er is altijd het familie gevoel dat primeert (en eigen belang $$ )boven het andere en ze hebben ook altijd de juiste persoon (familie) op de juiste plaats zitten.

Dat is wat ik uit gesprekken met de mensen in Silay heb kunnen verstaan.....en dat ging dan enkel over Silay City...een kleine spot ergens op de kaart.


Ik krijg soms het gevoel dat de phils vogelvrij is.....iedereen doet wat hij wilt en hoe het hem het beste uitkomt. Meer dan 7000 eilanden maar overal andere wetten en regeltjes, dan is het ook niet te verwachten dat de top te betrouwen is als ze de rest van het land maar laten begaan zoals het hun zelf goed uitkomt, neem maar bv. davao op Mindanao.

Verantwoordelijken worden raar of zelden aangewezen in de phils en meestal zijn er zogezegd geen bewijzen, maar het land blijft op deze manier wel altijd ter plaatse trappelen ten voordele van de rijke familie's die de phils regeren om hun eigen goed veilig te stellen.



PS: ook in Silay waren doodsbedreigingen niet uit den boze, de avond voor de verkiezing kreeg de tegen partij een inval van een gewapende bende met de vermelding om zich koest te houden bij de verkiezing....en dat in feite vlak voor je eigen deur.

[Adriaan]

Ja, ik denk dat je daar een belangrijk punt raakt. De onvoldoende greep van de centrale overheid op het land en het voortbestaan van lokale tirannieen, al dan niet met een prive legertje.

Ik herinner me een bepaald voorbeeld waarvan de details duidelijk werden in de 1995-rechtszaak tegen Antonio Sanchez, toen nog burgemeester van het stadje Calauan in Laguna. Die vrijer oefende daar een waar schrikbewind uit met o.a. het willekeurig laten oppikken en verkrachten van meisjes die hem aanstonden. In 1991 ging hij daarbij te ver. Ik heb de details nog eens nagezocht. Het ging om een meisjesstudente, Eileen Sarmenta geheten, die met haar vriend, zekere Alan Gomez, 's avonds een ommetje maakte. De handlangers van de burgemeester (ik geloof dat het politiemannen waren) pikten haar op, na Gomez te hebben doodgeschoten, en bezorgden haar bij de burgervader. Die verkrachtte haar en gaf haar toen als een soort toetje aan zijn handlangers die het een en ander nog eens gezamenlijk overdeden, het meisje toen van kant maakten en haar naakte lijk ergens in een open kar wierpen. Als het een arm dorpskind was geweest was er wschl. verder niets gebeurd maar zowel Sarmenta als Gomez waren studenten aan de University of the Philippines en kinderen uit niet onbemiddelde families. Zowel die families, als de UPI studentenorganisatie UPSILON gingen achter de zaak aan. Maar Sanchez had invloedrijke beschermers, waaronder Estrada, toen hoofd, godbetert, van de Presidential Anti Crime Commission en Lacson die ook een of andere hoge politiefunctie had. Die gasten pikten prompt iemand anders, een negentienjarige jongen, uit als de verdachte en fabriceerden 'bewijsmateriaal' tegen hem o.a. door getuigen tegen hem om te kopen en of anderszins (bijv. door marteling) onder druk te zetten. UPSILON leden werd later verteld dat zowel Estrada als Lacson tien miljoen peso hadden ontvangen van Sanchez (hij kon over deze sommen beschikken door zijn betrokkenheid bij de illegale jueteng dobbelarij - iets waar later ook Estrada, gedurende zijn presidentschap, veel vruchten van plukte totdat ze te zuur werden en hem opbraken).

UPSILON hield echter vol en in '94/95 kwam de zaak voor het gerecht. Sanchez bleek een volmaakte kwal. Een kleine vetzak die bij die rechtszitting hoog op gaf van zijn devotie jegens de Maagd Maria. Hij beweerde o.a. dat hij vaak op blote kniieen de hele kerk door schuifelde naar haar beeld.  Het mocht hem niet baten. Hij kreeg zevenmaal levenslang (een totaal van 360 jaar) omdat hij ook diverse andere moorden op zijn geweten had. In 1999 bevestigde de Filipino Supreme Court het vonnis.

Een detail uit het verhaal van zijn lokale tirannie dat me nog bijstaat is hoe hij en zijn gevolg eens auto's parkeerden op de groenstrook van een hotel. De manager verzocht hen ergens anders te parkeren want die grasstrook was net aangelegd. 's Avonds kwam de burgemeester terug met zijn 'goons' en nam het hotel onder regelrechte beschieting. Een burgervader uit de Filippijnen!

Goed, hij liep tenslotte tegen de lamp. Maar hoevelen doen dat niet?  

In 1995 verbleef ik in Cebu en volgde de verslagen van die rechtszitting in de Philippine Daily Inquirer. Het e.e.a is me altijd bijgebleven als een schoolvoorbeeld van wat er mis is met het land.

[Adriaan]

Ik ben nog eens nagegaan wat er gebeurde met dat burgemeesterschap in Calauan nadat Sanchez de pot indraaide en vond het antwoord in de Philippine Star van 21 mei 2001. In de verkiezing van 1995  werd godbetert Sanchez' vrouw, Editha, op het kussen geheven. Ze won ook de verkiezing van 1998 en werd er pas uitgegooid in die van 2001 toen zekere George Berris de verkiezing won. Daarmee kwam een eind aan bijna een halve eeuw burgemeesterschap als eigendom van de Sanchez clan. De verkrachter en moordenaar Antonio had nl. in 1976 het bestuur overgenomen van zijn vader, Juan Brion Sanchez, die in 1952 burgemeester werd.

In de Filippijnen mag je de zwartste misdaden begaan - het verhindert niet dat de kiezers jou of je familie blijven steunen (als je maar betaalt).

Dat werd ook getoond in het naburige stadje Lumban waar zekere Reynato Macalag burgemeester werd in 1995. Na een paar maanden ging die ook het gevang in wegens betrokkenheid bij een dubbele moord. Maar in 1998 stelde hij zich, vanuit de petoet, domweg weer kandidaat voor het burgemeesterschap en werd nog verkozen ook. Na iets meer dan vier jaar te hebben knijp gezeten kwam hij weer vrij, net op tijd om weer campagne te voeren voor de verkiezing van 2001 die hij weer won.

Zo gaat dat in de 'onsalighe eylanden'.