Budgetteren op de Filippijnen, een utopie?

[josv]

Het staat en valt 'n beetje hoe je vrouw ermee omgaat. De mijne staat aardig sterk in d'r schoenen en zegt altijd : wij moeten er ook voor werken. In de vier jaar dat ik hier ben is er zegge en schrijven 1 broer die af en toe voor ons werkt en daarvoor een vorstelijk salaris krijgt ( 500p p/d  ). Maar die drinkt niet, rookt niet, is gestopt met kindertjes maken, prima vent.

Als het zo uitkomt geef ik 'm wat extra. Als kerstkadootje : fundament voor z'n huisje en gi-sheets voor z'n dak. Bamboo moest ie zelf maar voor zorgen. Helaas heeft de sukkel nu een aanbouw gemaakt maar de daksheets weer vastgespijkerd zodanig dat de oude gaten lekkage veroorzaken....... Helaas pindakaas voor de man maar da's z'n eigen stomme schuld dus : whalla !

Toen m'n schoonmoeder nog leefde bezochten we haar nog wel eens en brachten rijst etc. etc. mee voor de hele commune daar. Ondanks dat ik wist dat alle half/stief/echte broers daar 'n stel nietsnutten zijn.Ook is  oma 'n keer bij ons 'n maand in huis geweest voor onderzoek in het ziekenhuis. Allemaal geen probleem, wij betalen dat wel. Helaas is Lola nu patay dus via via komen nu de eerste klachten al uit de bukit : jullie komen niet meer, we hebben geen rijst! Ja doeiiiiiiiiiiiiii ! Ze waren zelfs te lui om een behoorlijke betonplaat te maken voor moeders, door ons betaald maar uiteindelijk gemaakt door m'n zwager in Davao die we er heen hebben gestuurd op de 40e sterfdag. Naar die kant gaat nu echt geen peso meer.

In de eerste maanden dat ik hier was liet de familie nog wel eens wat "proefballonetjes" op. Vrouwtje dat hier aan de overkant blijft staan en Nene er na een uur achterkomt : verrek, da's de vrouw van m'n halfbroer. Ze wilde geld voor de terugreis naar de bukit. 3 weken later : eentje voor medicijnen........ Maar ballonnetjes zijn er om te laten knallen dus na een half jaartje zagen we niemand meer.

Maar alles staat en valt met hoe je asawa er mee omgaat !!!!!!!

[Jan69]

Zpu er een verschil zijn tussen vrouwen die werken op de Filippijnen (en dus weten wat het is om te moeten gaan werken) of zijn diegenen die niet werken niet eerder die geld zullen vragen aan hun buitenlandse man juist omdat ze nog nooit hebben moeten werken voor geld?

OP de dating sites zijn er zeer weinigen die werken. Ik vraag me dan af waar die 25 tto 30 jarige dan hun geld halen?

[Tinulang_Manok]

OP de dating sites zijn er zeer weinigen die werken. Ik vraag me dan af waar die 25 tto 30 jarige dan hun geld halen?

Nou weet ik niet hoe het op dating sites werkt, ik ben er nooit op geweest, maar ik ken wel een filipina die erg actief was op datingsites.
De datingsite was haar werk en de manier waarop ze geld kreeg, ze had daar meerdere 'vriendjes' die haar geld en goederen stuurden.
Dat gaf nog enige consternatie toen zo'n 'vriendje' die net een laptop had opgestuurd, haar opbelde en haar huidige man (toen nog vriend) oppakte, gelukkig voor haar was het een frans-duits gesprek (die begrepen elkaar dus niet) en ging het voor haar net goed.
Ik neem aan dat zij niet de enige filipina is die zo aan haar geld komt.

[Jan69]

Ik heb altijd het gevoel dat als ze schrijven "I'm not after money" dat dat juist wel zulke zijn.

Als ze een facebook account hebben dan kun je al wat meer te weten komen.

"i am simple,caring,loving and passionate.i love cooking and gardening.i'm a
one-man-woman,sincere and faithful when it comes in relationship.i'm not
aftering money,im looking for a serious and long term relationship.i am kind
hearted and compassionate i love nature. "

Maar geen "occupation" en deze is 35 jaar oud.

[Phille]

Sinds enkele maanden woon ik samen met mijn asawa op de Filippijnen. Eén van de dingen die me direct opvielen is dat budgetteren een blijkbaar onmogelijk haalbare opdracht is. Het huwelijksfeest was een eerste confrontatie met het probleem. We hadden samen een raming gemaakt, deze werd ruimschoots overschreden. Prijsafspraken zijn een totaal ongekende materie. Systematisch komt men nadien meer geld vragen.
De familie : wij hadden samen enkele afspraken rond het ondersteunen van de familie. Deze drijven de druk op mijn asawa zodanig hoog op dat wij er nu enkel nog ruzie door krijgen.
Mijn gevoel is dat ze hier geen idee hebben van plannen en dat ze ook denken dat de "foreigner" een onuitputbare bron van inkomsten is. Blijkbaar dringt het helemaal niet door dat de mogelijkheden begrensd zijn. De ergsten zijn de "aangrenzende" familie.In zekere mate broers en zussen maar zonder mate zijn schoonbroers, -zussen, nonkels en tantes.

Voor iedereen die de Filipijnen een beetje kennen is de gestelde vraag ("Budgeteren op de Filipijnen, een utopie") een retorische vraag; waar zou überhaupt geleerd hebben om te budgetteren, om dit te kunnen doen heeft men geld nodig en dat is nu net iets wat een groot aantal niet of weinig ter hun beschikking hebben.

Wat geld ter beschikking betreft ben ik van in het begin heel strikt geweest, er moet een verdomd goeie reden zijn om geld op te sturen. Ik geef toe, men heeft het wel geprobeerd om geld te vragen voor tantes; maar daar heb onmiddellijk korte metten mee gemaakt. Ik ben ook niet bereid om geld op te sturen voor de zussen of broers, die zijn jonger dan ik, die kunnen dan toch wel werken zekers, net zoals iedereen dat moet doen. Mijn vrouw kent mijn mening daaromtrent. Waar een wil is, is een weg! Ik ben wel bereid om te helpen bij de studies van haar broer, dat zie ik als een investering in de toekomst en later wanneer de ouders steun nodig zouden hebben dan wordt de gevraagde steun verdeeld over de overige zussen en broers en onszelf. En een andere afspraak die gemaakt werd is dat zij (mijn vrouw) hier zal moeten werken als zij geld wilt opsturen. Tot op heden werkt dat allemaal prima, kan in niet zeggen dat er om geld gevraagd wordt.

En ja, soms is het gebrek aan plannen, denk langere termijn denken, hier ook wel eens een probleem. Dan moet ik ze even met de feiten confronteren. Voorbeeldje hiervan is, stel deze maand moet het schoolgeld van haar broer betaald worden; dit gebeurt 2 maal per jaar en is telkens net geen 22.000,00 PHP (+/- 400,00 â,¬), dan zal ze daar niet aan denken wanneer we in een winkel zijn. Maar na een uitleg aanvaard ze het wel en legt ze er zich bij neer dat het deze maand niet kan om nieuwe kleren te kopen. Ik hou zeer goed de knip op de beugel. Het is haar wel pas allemaal duidelijk geworden hoe het leven hier is, hoe duur het leven al wel niet kan zijn in die zogenaamde rijke westerse wereld; dat mag je in de Filipijnen met handen en voeten uitleggen, geloven doen ze dat toch niet; tot ze dan hier zijn en dan piepen ze wel anders.

Ik wens je in elk geval toch een heel fijne tijd daar. 

[Jan69]

Als ze met een Koreaan trouwen dan hebben ze daar eigenlijk schrik van en willen ze hem geen geld vragen uit angst voor hun man en hun familie. Dat is hetgeen ik begrepen heb van mijn ex-chat filipina. Maar naar een Belgische man blijkbaar helemaal niet. Ze vroeg zelfs geld aan mij na haar huwelijk, tuurlijk niet op ingegaan.

ALs ze willen geld opsturen dan moeten ze maar naar het plaatselijk strijkateljee gaan en daar wat uurtjes gaan werken.

Vraag me toch af wat jullie gaan doen als het leevn in de filippijnen ook duurder wordt maar de familie van je vrouw geen werk heeft. Nu is het eigenlijk zakgeld als je 100â,¬ per maand naar ginder stuurt, maar wat als dit binnen enkele jaren ginder ook niet veel meer is? Bijvoorbeeld 200â,¬ nodig.
Bij ons zal ook inflatie komen om de schulden weg te werken maar of onze lonen zullen meestijgen?

Als je met een groot leeftijdsverschil zit dan zit je ook met het feit dat je heel lang zal moeten bijdragen.

[Budgie]

Als ze met een Koreaan trouwen dan hebben ze daar eigenlijk schrik van en willen ze hem geen geld vragen uit angst voor hun man en hun familie. Dat is hetgeen ik begrepen heb van mijn ex-chat filipina. Maar naar een Belgische man blijkbaar helemaal niet. Ze vroeg zelfs geld aan mij na haar huwelijk, tuurlijk niet op ingegaan.

ALs ze willen geld opsturen dan moeten ze maar naar het plaatselijk strijkateljee gaan en daar wat uurtjes gaan werken.

Vraag me toch af wat jullie gaan doen als het leevn in de filippijnen ook duurder wordt maar de familie van je vrouw geen werk heeft. Nu is het eigenlijk zakgeld als je 100â,¬ per maand naar ginder stuurt, maar wat als dit binnen enkele jaren ginder ook niet veel meer is? Bijvoorbeeld 200â,¬ nodig.
Bij ons zal ook inflatie komen om de schulden weg te werken maar of onze lonen zullen meestijgen?

Als je met een groot leeftijdsverschil zit dan zit je ook met het feit dat je heel lang zal moeten bijdragen.

â,¬100.- noem ik geen zakgeld per maand voor diegene die hooguit â,¬1800- beuren per maand Is al behoorlijk veel geld Maar het is met geld sturen naar daar in feite heel simpel Gewoon nooit meer als dat je missen kan En direct de afspraak maken van wat jij ga verdienen hier gaan we samen van naar de Filippijnen Dus als je geregeld stuur is er geen geld om naar huis te gaan.
Moet ik zeggen dat met mijn huidige asawa het niet zo moeilijk is want de familie hoeft niet of krijgt niet omdat ze gokken en dus geregeld geldgebrek hebben En ook dan liegen dus dat is voor asawa over en uit Haar vriendin van de school waar ze werkte krijgt een keer in de 2 maanden ongeveer â,¬ 50,- voor medicijnen omdat ze niet meer kan werken en voor de rest moet die het ook bij haar familie ophalen want asawa vind het niet nodig om alles voor haar te betalen Tevens betalen we een klein bedragje aan een studiefondsje Maar op dit moment ligt dat stil want de studentjes werkten niet hard genoeg volgens de beheerders daar dus einde betaalde studie
Ik reken namelijk zo zonder mij hadden ze ook niets
O ja ik betaal â,¬ 50 per jaar onderhoud en schilderen van haar ouders en grootouders hun graf via een neef

[Phille]

Als ze met een Koreaan trouwen dan hebben ze daar eigenlijk schrik van en willen ze hem geen geld vragen uit angst voor hun man en hun familie. Dat is hetgeen ik begrepen heb van mijn ex-chat filipina. Maar naar een Belgische man blijkbaar helemaal niet. Ze vroeg zelfs geld aan mij na haar huwelijk, tuurlijk niet op ingegaan.

ALs ze willen geld opsturen dan moeten ze maar naar het plaatselijk strijkateljee gaan en daar wat uurtjes gaan werken.

Vraag me toch af wat jullie gaan doen als het leevn in de filippijnen ook duurder wordt maar de familie van je vrouw geen werk heeft. Nu is het eigenlijk zakgeld als je 100â,¬ per maand naar ginder stuurt, maar wat als dit binnen enkele jaren ginder ook niet veel meer is? Bijvoorbeeld 200â,¬ nodig.
Bij ons zal ook inflatie komen om de schulden weg te werken maar of onze lonen zullen meestijgen?

Als je met een groot leeftijdsverschil zit dan zit je ook met het feit dat je heel lang zal moeten bijdragen.

@Jan: De meest aangehaalde reden waarom een Filipina met een westerse man wenst te huwen is om de armoede te ontvluchten; om haar leven te verbeteren. Maar het leven verbeteren kan niet betekenen om de ganse dag op de luie krent te zitten en zelf niet actief bijdragen aan de eigen kwaliteitsverbetering en vaak die van haar eigen familie.

Dus, waarom vindt iedereen het zo vanzelfsprekend dat de mannen moeten werken voor de bijdragen; draai die knop nu eens om en maak de duidelijke afspraak: wil je geld naar je familie sturen, werk er dan voor! Om het even welk werk men doet, het minimum loon in België is rond de 1.200,00 â,¬ netto voor een fulltime job. Dat is om en bij de 70.000,00 pesos en daar komt men al een heel eind mee. En als men komt aandraven met cultuur, wel dat werkt in twee richtingen. Ten eerste is het excuus "ik wil wel werken maar er is geen werk; en als er al werk is dan is het onderbetaald" in de Filipijnen vaak gebruikt, hier in België niet langer van toepassing. Ten tweede, hier in België, als men wilt, dan is er werk voor iedereen en zijn er voldoende wetten die de arbeider beschermen, wetten die toegepast worden. Dus, geen excuses, en handen uit de mouwen!

Dus, als er een groot leeftijdsverschil is, dan zal zij op een bepaald ogenblik de kostwinner worden (ze is nog jong en heeft energie in overvloed om te werken) terwijl de andere van zijn pensioen geniet en kunnen de rollen omgedraaid worden, zij gaat werken, hij houdt zich bezig met het huishouden. Maar hier dient een knopje voor omgedraaid worden, welkom in de westerse wereld!

Uiteraard heeft het een aanloop periode nodig om bijvoorbeeld zich de taal eigen te maken om de kansen op een goeie job sterk te verhogen.

Maar men mag niet vergeten, dat wanneer het leeftijdsverschil van toepassing is, dus men getrouwd is met een jonge vrouw, dat haar ouders meestal ook nog van een jongere leeftijd zijn en in principe in de mogelijkheid zijn om zelf hard te werken voor hun centjes. Zo zijn mijn schoonouders niet zoveel ouder dan ikzelf, waarom zou ik het aanvaarden dat ik wel hard moet werken voor elke Euro en dat zij bij wijze van spreken in een hangmat zouden kunnen liggen; welke ze in ons geval niet doen! Haar beide ouders werken hard voor hun eigen centjes (mits een beetje steun van één zus, maar dat is haar keuze om dat te doen).

Bovenstaand standpunt heb van in het prille begin heel erg duidelijk gemaakt. Kan men zich hier niet in terugvinden, dan moet men maar eens goed nadenken welke dan de echte motivatie is van de betreffende dame. Dit onder de voorwaarde van de mening van de betreffende heren natuurlijk, vinden zij het normaal om een vrouwtje te willen die niet moet gaan werken en verantwoordelijk is voor het huishouden en het overige persoonlijke plezier; dan moet men nadien niet komen klagen dat de vraag naar geld niet past binnen het beschikbare budget.

Ik besef maar al te goed dat in het begin, tijdens de eerste kennismaking met het land op zich, men geconfronteerd wordt met schrijnende toestanden, welke natuurlijk op het sentiment werken en waarvan er een aantal Filipijnen graag gebruik van maken om hun doel te bereiken. Met als gevolg dat er velen zijn die van in het prille begin, zonder al te veel te morren,  geld sturen, vaak om indruk te maken, daardoor creëert men een bepaald verwachtingspatroon en wordt het moeilijk om bovenstaand standpunt te verdedigen. Met als gevolg, dat eenmaal men hier is constateert men, met waarschijnlijk enige vorm van teleurstelling, dat er gewoon groene blaadjes aan de bomen hangen, net zoals ze dat altijd gewoon geweest zijn. Sommige zullen mij gevoelloos noemen, kan best zijn; maar men moet op langere termijn denken en rekening houden met het dagelijkse leven in ons landje en niet in de Filipijnen.

Het is wel degelijk de cultuur om op z'n minst de ouders financieel te steunen wanneer die noodzaak zich voordoet en vaak ook de rest van de familie in de mate van het mogelijke. Dit deel van de cultuur kan ik volledig aanvaarden, maar dan wel mits men bereid is om er zelf ook iets voor te doen en niet Philippine style in onze westerse wereld.

Knopje omdraaien heren!

[josv]

Het is wel degelijk de cultuur om op z'n minst de ouders financieel te steunen wanneer die noodzaak zich voordoet en vaak ook de rest van de familie in de mate van het mogelijke. Dit deel van de cultuur kan ik volledig aanvaarden, maar dan wel mits men bereid is om er zelf ook iets voor te doen en niet Philippine style in onze westerse wereld.

Knopje omdraaien heren!

[rudslovac]

Ano Phil, ito ay klarong-klaro meron kang katulad ng tagapangalaga sa mga matatanda sa iyong bahay o para bang caregiver?

Jij maakt het wel helemaal duidelijk nu..., zolang het nog "werkt" bij de ouderlingen, eerst in bed en dan paar jaartjes later de rolstoel duwen en pampers verversen. Ze intussen hier geld laten vergaren dat ze dan met volle toestemming mag transfereren naar de hulpbehoevenden daar. Ze gaan het hier graag horen vertellen!