F_O in the Phils Mei

[Fail_over]

Ok,

Reis verslag.

Ik had via de website van klm een ticket geboekt van zo 18 april tot en met 5 mei.
Via sms kreeg ik bericht dat de vlucht gecanceld was in verband met de as wolk. Lekker. Net wanneer ik wil. Via de tel kreeg ik geen gesponse en de website van KLM verwees naar het reisburo. Dat was klm zelf die weer geen gesponse op hun website gaf, dus, tegen alle adviezen  in om niet naar schiphol te gaan heb ik m'n koffers gepakt en toch naar amsterdam afgereist.
Daar aangekomen vond ik een rij van zo'n 600 man voor het bookings loket. Ik sloot om 8:30 uur aan als laatste, het was warm maar er werdt gratis water en snack uitgedeelt aan de wachtenden. Om 16:30 werdt mijn nummer op het display getoont en kon ik mijn ticket omboeken naar woensdag 22 april. Zonder garantie dat die vlucht ook gecanceld zou worden, want zo'n as wolk is onvoorspelbaar.
De koffers in de kluis opgeborgern, en weer huiswaards getogen. Woensdag ging de vlucht gelukkig wel gewoon door.



14 uur films kijken want slapen kan ik niet tijdens de vlucht.
Het weerzien met mijn asawa was natuurlijk niet te beschrijven en doe ik dus ook niet.
Ze had weer een goede deal kunnen maken met een schokdemperloze taxi dus de rit naar ons huis in Quezon City verliep weinig confortabel maar dat mocht de weerzien pret niet drukken.
Ons hondje Dutchy verwelkomde me weer met de nodige argwaan maar na een tijdje wist hij weer wie ik was. Hij was niet meer de enigste man in huis.



Lorrie heeft de rijstvelden van de buurman van haar vader gekocht. De oogst werdt binnengehaald en ze wilde graag zelf zien wat de velden opbracht qua rijst dus wilde ze graag naar de provincie om zelf te zien hoeveel zakken de oogt was.
Omdat de kinderen vakantie hadden en de rest van de familie die in Manila verbleef ook graag Tatay en nanay weer wilde zien besloot ik om voor allen een bus ticket te kopen en allemaal naar de provincie af te reizen per bus. Allemaal per vliegtuig was me iets te veel.
Kurrieput kano he! ;-) (De electric bill was al 2x zo hoog dan normaal door de hoge temperaturen en het veelvuldig gebruik van de fan's en aircon)
S'morgens had kuya Bing een jeepney geregeld en we togen met z'n allen naar de bus terminal. 7 volwassenen, 7 kids en 3 dozen met hanen en Dutchy in z'n hondenkooi.



Om 8 uur arriveerden we bij de terminal. God o god wat een mensen massa. De zon brandde al hevig en de bus was nergens te bekennen. Na 2 uur was het duidelijk dat we bus 23 moesten hebben, maar waar hij was? geen idee.
Op het terrein was nauwelijk plaats voor al die mensen met hun baggage. overal zaten mensen. tussen de bussen, Steeds kwamen er bussen aan. Zich wringend tussen de wachtende mensen, nadat iedereen uitgestapt was werd al het afval uit de bus geveegt de straat op. Gretig stortten kleine gebruinde jongetjes van een jaar of 7 zich op de lege plasticflessen. alles werd netjes gescheiden. Afval in de ton, bruikbare flessen in een zak.
Dat sommige cola flessen half gevuld waren met urine deerde ze niet.
Om 11:00 uur arriveerde onze bus. 23. Iedereen ging aan boord en de bagage werdt ingeladen. Kuya Bing verraste ons met de mededeling dat zijn baas hem de komende dagen niet kon missen op de bouw, en dus zou hij niet mee gaan. Dus besloten we dat hij Dutchy onze picineese ook maar mee terug nam naar huis. Hij zou voor hem zorgen. later bleek dat dit ook maar goed was ook.
De busreis zou normaal 24 uur duren. van Manila naar Biliran island. met 1 veerboot overtocht.
Om 13:00 uur was de bus vol en de bagage geladen. We waren in beweging. De bus stak achterui, om naar de andere kant van het terein wer te parkeren.
Daar hebben we 3 uur in de brandende zon staan te wachten. Waarop weet nu nog niemand. De bus had geen aircon, want als je een hondje meeneemt moet je een bus nemen zonder aircon. geen hondje, maar ook geen aircon. gelukkig konden de ramen open.
Ik zat aan het raam en heb dus 3 uur met de brandende zon een sunburn op m'n arm opgelopen. Totdat de bus zich eindelijk in beweging zette. Toch nog ff een kwartier in het midden van de termional meost wachten omdat er een pinay was die no nodig nog ff de cr moest bezoeken.
Eindelijk reden we de bus terminal uit. he he, eidelijk!
De bus wringde zich een weg door de straaten van Manila. Naar..... een braakliggend terrien waar nog meer bussen stonden. What the fXXk!!
Sorry sir! we need to change the tyres.
Op een smerig terein waar nog 4 andere bussen stonden werden we geparkeerd. Tussen de blauwe gordijnen door zag ik dat de andere bussen vol zaten met mensen. Die bussen stonden op bokken zonder achterwielen. Mijn god! Ook onze bus werd op bokken gezet en een drietal monteurs in zwartbesmeurde t-shirts begonnen de doppen van de wielen los te schroeven.



Na een 2 uur was onze bus voorzien van nieuwe banden. Het duurde nog even voor we echt weg konden want een andere bus op bokken verperde onze uitweg.
Om 18:00 uur reden we dan echt weg. De tolweg op. Eindelijk gas op de plank.







Voor 15 minuten. Etens pauze. We stoptte langs de weg bij een sari-sari en een ieder kon ff eten en drinken. Ik had liever doorgereden.

Enfin, het zou een ervaring worden, en dat werdt het dus ook.
Eindelijk had een ieder gegeten en gedronken en gebruik gemaakt van de cr en konden we gassen.
Met m'n kont tegen de rugleuning en m'n knieen tegen de voorstoel zat het niet erg confortabel. We verruilden van plaats zodat ik aan het gangpad kon zitten. Niet dat dit enkele ruimte opleverde want het gangpad lag vol met tassen, dozen, en ander spul. tot 1,5 mtr hoog. Soms hoorde ik onder al die baggage een zielig: Ãœkkelekeuee" een paar hanen in een doos met gaatjes.
Onderweg werdt nog diverse malen gestopt om banden te verwisselen. Volgens mij meer keren dan er banden onder de bus waren maar goed.
Eindelijk viel de avond in en bolderde we voort.
Pinoy kan je ondersteboven in een jeepney zetten en dan slapen ze nog, ik niet.
En de kids. Ongeloofelijk hoe goed dat die zich zich houden onder deze erbarmelijke omstandigheden. Westerse kinderen zouden jengelen, zeuren, janken, zeiken en heel hun ouders teroriseren op zo'n onmenselijke rit. Niet deze pinay meiden. Tja, het waren voornamelijk meiden. Mijn meiden. Een ticket per stoel. Dus 2 meiden per stoel. geen geklaag. gewoon accepteren. Daar zou de jeugd in NL en BE, EU een voorbeeld aan kunnen nemen.
De volgende dag kwamen we an bij de ferrie. De boot overtocht. Er werdt omgeroepen dat de terminal fee php 25 per persoon zou zijn. Een ieder moest zijn naam op de intake lijst schrijven. gelukkig konden we allemaal doorlopen terwijl schoonzus de namen inschreef.
12:00 uur. in de terminal is een douche. Lorrie en andere kwam op het idee om de meiden te douchen en op te frissen. In de bomvolle terminal, waar zo'n 200 man tv zat te kijken werden de kids gewassen, tanden gepoests en voorzien van verze kledij. Dit voorbeeld werd snel door andere overgenomen wat resulteerde in een 20 tal naakte rondrennende kids in de terminal. met alle hilariteit van dien.
Om 17:00 uur kregen we sein groen om aan boord te gaan.
De hele bups werdt de laadruimte in geloodst. Daar werd nogmaals gevraagt om een ieder in te tekenen, terwijk de bussen achteruit de laadruimte ingereden werden. Levensgevaarlijke situatie. Het bootpersoneel had moeite om de wachtende passengiers opzij te drukken terwijl de bussen het laadruim inreden.

Pas na flink aandringen konden we de trap op naar het bovendek om daar in te schiijven.

Op het bovendek hadden we uitzicht op de baai. Lokale duiker boys nodigde uit om pesos in het water te gooien. die doken ze behendig op.







De tocht duurde zo'n 2 uur. ondanks dat het ruim goed gevuld was met bussen en vrachtauto's schommelde de boot heel erg. er stond geen wind en de zee was kalm. Toch schommelde het schip heel erg heen en weer. Geen wonder dat als er flinke golfslag is dat zo'n ferry slagzij maakt. Maar zal wel weer aan mij liggen.
Aanmeren en boading ging vlot en snel konden we weer onze weg vervolgen. We waren nog maar opde helft.
De avond viel en de ondergaand zon wierp wonderschone taferelen op het landelijke leven van de pilippijnen.



Na vele kilometers werdt het landschap herkenbaar. We waren Tacloban voorbij en reden richting BiliranIsland.
Het is inmiddels 00:30 h her en der wordt gestopt om de mensen uit te laden.
Om 01:45 zijn we op plaats van bestemming. Julita Biliran Island. Iedreen stapt uit. alle bagage wordt uitgeladen.
Tatay staat klaar met dragers om al onze bagage de berg op te dragen naar de boerderij.
Om 03:00 h is er happy weerzien in het ouderlijk huis van Tatay en Nanay.

Alleen... ik tel maar 6 kids. ipv 7.

Marry-Ann, oudste van Kuya is niet mee.
Iedereen belt, sms't buscompany wordt gebelt en Tatay vertrekt op de motor naar naast gelegen barangay.
06:00 : Marry-Ann is terecht. Tatay heeft haar opgepikt 3 barangays verder. pfffff
Al met al was deze busreis 36 uur. terwijl hij eigenlijk 24 uur zou moeten duren.

Ik doe dit dus nooit meer. We zijn dus (ik, Lorrie en Inday) ook gewoon met het vliegtuig terug gevlogen. veel makkelijker.
Het was een hele ervaring, maar nooit meer.
Hmm, never say never again.



Verse cocosnooten werden uit de boom gehaald als tussendoor snack. Vakkundig opengemaakt. Hmmm



De rijstvelden van mijn Asawa. (ook een beetje van mij ;-)



Andere buurman was fikkie aan het stoken. Afval verbranden? Lechon maken? Nee, er zaten bugs in de mango boom, en met flink veel rook krijg je die er wel uit.....



Kano krijgt exclusief American breakfast onder de boom. Daar kan geen 5 sterren hotel tegenop.



Met heel de familie zwemmen at the beach. Het water was zo helder dat je al het afval goed kon zien drijven..... Jammer hoor.





Zelfs up the mountain kwamen de kandidaten hun flyers uitdelen om maar op hun te stemmen.
Dit is maar 20 php, van de 50, 100, 500 en 3x 500 bill heb ik geen foto. Al met al werdt ieder huishouden up the mountain verrijkt met gemiddeld zo'n 3000 php om maar op hun te stemmen. Stemen kopen? Corrupt? Hmmmm.



De oogst van ons veldje. 24 zakken van 50 kg. opgetast in de woonkamer.



Als toegift voor het smoelenboek: Leidend en lijdend onderwerp. ;-)

[Baliw-katok]

Prettige reis toegewenst ! Zaaaaaaaaaaaaaaaaaalig die familie-uitstapjes.  Leuk verslag en mooie foto's.  Doe zo verder.

Baliw-katok

[Rich]

Prachtig verslag en vooral vele mooie foto's  Nog een prettig verblijf daar Fail Over.

[callebaut]

Goh , Goh ...wat een toestanden .... time is money telt zeker niet in de phills en ja zo een busreis zit altij vol verassingen .Kheb ook eens een busreis gemaakt van Surigao City naar Davao  ... 12 uur ellende ....maar achteraf toch even blij dat ik dit ook  had meegemaakt .
Prachtig verslag ...prettige shrijfstijl .... leuk om te lezen ....

[Fail_over]

De rijst moest gereinigd worden dus de helpers aten ook mee.





Iedere keer als we naar de provincie gaan heb ik me voorgenomen iets voor Tatay en nanay te doen. De vorige keer hebben we hollow block en plywood gekocht. Daar zijn de muren van de boerderij mee verstevigt, en de lemenvloer geegaliseerd met cement. Dit keer zouden we een koelkast voor ze kopen.
Dan zou nany yellow kunnen verkopen in haar sari-sari en mijn SML lekker koud zijn ;-)
Dus naar Naval gereden met de motor om daar de drie witgoed winkels af te struinen naar een geschikt exemplaar. In Manila hebben we een Sanyo dubbeldeurs. Die wilde ik ook maar toch was de keuze gevallen op een Panasonic. na flink veel afdingen van Lorrie hadden we een goede prijs van 15 k voor de koelkast met een gratis tupperware set.
150 php voor delivery, maar er niet bijgezegd dat de koelkast ook nog zo'n 45 minuten de berg op moest.
De koelkast werd op een vrachtwagentje geladen en daar togen we naar Julita.



Eenmaal onderaan de berg aangekomen haakte de leverancier af. Begrijpelijk. Dus werdt er met wat creativiteit een draag stel in elkaar geknutselt en zo ging de koelkast de berg op.







Eenmaal daar heeft de koelkast nog moeten wachten op de electriek man. Er moest een nieuwe groep aan gelegd worden anders zou het qua stroom niet trekken.
3 dagen nadien kon ik genieten van een lekkere koude SML
De boerderij met rechts het kleine sari-sari



De keuken met buiten de stookplaats.



Onze motor.



Wij sliepen in een pas gebouwde slaapkamer met moskitonet en eigen fan. De kids op de grond op een foam en andere daar waar ze neer vielen.



Dinsdag zijn we weer terug naar \manila gegaan. Wij met de jongste met het vliegtuig, de rest met de bus. Kompleet met 3 zakken rijst.
Ter vergelijking:
Bus van Manila naar Biliranisland: php 1300
Bus van Biliranisland naar Manila: php 950
Vliegtuig van Tacloban naar Manila met Cebu Pacific: php 2000
Dan komt er nog wel de taxi van Biliran naar Tacloban bij van php 2500

De bus van Bilran naar manila deed er ditmaal wel gewoon 24 uur over. S,morgens  om 9 uur op de terminal in naval zijn ze ingestapt, volgende dag om 9 uur stonden ze alweer in QC bij ons op de stoep. het kan dus wel.
Zaterdag met een Nederlandse kennis afgesproken, maar omdat het hoogzwangere zusje van Lorrie wat bloedverlies had moest ik op de kids passen. Meteen werden wat tantes opgetrommeld en togen de meiden naar het ziekenhuis.

De kennis kwam naar mij toe en na 2 SML kreeg ik een smsje dat er een baby boy was born. Gezond en wel. Ze waren niet naar het ziekenhuis gegaan maar naar een particulier bevallingshuis.
S'middags zijn we ze op gaan zoeken. Erg markant. Midden in de chanties door smalle doorgangen, kriskras tussen de hutjes door stonden we ineens in een heel erg nette schone ruimte. Erg basic maar voldoende. 2 veldbedjes, een wieg voor de baby, een fan en een bevallingsstoel. What you need more?











Nog een hele heisa want de vader was spoorloos. Niet te bereiken via gsm en zijn familie wist ook niet waar hij uit hing. Daar gaan we weer dacht ik, weer eentje die weg loopt voor zijn verantwoording.
Gelukkig dook hij zondagavond op en zorgt nu goed voor moeders en kind.

[boldy]

bedankt voor je mooie verslap met de prachtige foto's erbij ,hoop dat je nog lang mag genieten

[disnoke]

Leuk om te lezen maar zo'n busreis zou niets voor mij zijn hoor

Moet toch denken aan de creativiteit van de Filippijnen als ze zo'n constructie ineen klussen om die koelkast weg te dragen

[callebaut]

T'is wel een grappig gezicht met die ijskast .... maar wel afdoende geweest , voornaamste is .... zij dragen en jij neemt kiekjes .... 

[Fail_over]

T'is wel een grappig gezicht met die ijskast .... maar wel afdoende geweest , voornaamste is .... zij dragen en jij neemt kiekjes .... 

Wat dacht jij dan? Het is 40 minuten de berg op. Over een zandweggetje wat als drooggevallen beekje kan bestempelt worden. (En stromend beekje als het regend)  Je moet uit kijken dat je niet over de cocosnoten struikelt. En ook die zwarte. Ik dacht eerst dat het hele oude cocosnoten waren, maar bleken Carabow drollen te zijn.

Er woont een familie met een aantal tiener zonen onder aan de berg, en die weten precies wanneer de kano weer komt. Voor 10 peso de man dragen ze graag onze boodschappen, en koffers naar boven.

Als het niet regent mag ik bij gods gratie zelf met de motor naar beneden en boven rijden, maar als er maar een spatje regen valt worden we netjes door de neef van Lorrie naar beneden gereden. Die is veel handiger met de motor.

Onderaan de berg is nu een beginnetje gemaakt met een betonweg naar boven. Onder initiatief van Congressman Chong. Natuurlijk beloofde hij het to boven af te maken als de mensen maar op hem stemde.
Dat hebben ze dus ook anmass gedaan.
Helaas is de Espina famile hem toch ff voor geweest. Vermoed toch dat er een luchtje aan zit.

Op dit moment zijn er dan dus ook rellen aan de gang in Biliran van protesten tegen de Espina familie. Gelukkig waren wij op tijd weg.

[opinie]

En ook die zwarte. Ik dacht eerst dat het hele oude cocosnoten waren, maar bleken Carabow drollen te zijn.

Duidelijk geen country boy.

Leuk verslag.