Duurzame relatie of OCMW?

[Phille]

De gekozen titel is misschien wat cru, maar weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. 

Ik ben hier al een heel tijdje lid van het forum en heb toch al een aantal keren mijn voorhoofd moeten fronsen bij het lezen van een aantal berichten hier. Met name berichten die gaan over het geld opsturen naar de Filipijnen, betreffende dit onderwerp is er al meer dan genoeg schreven geweest denk ik en is het niet mijn bedoeling om het hier nog eens over te hebben. Waar ik het wel over wil hebben is de wijze waarop men iemand wenst te leren kennen en ook de tijd die men hiervoor wil en kan vrijmaken.

Het valt mij op, is al wel een opmerking die ik mogen lezen heb als het gaat om regelmatig op bezoek te gaan naar de Filipijnen, dat men zegt, ho maar, ge moet er wel het geld voor hebben en de job om zoveel verlof te nemen. Zeer zeker waar, zowel het eerste als het tweede. Elk reisje naar de Filipijnen kost al snel 2.000 euro en dat is een stevige hap uit het budget; en dat zal wel voor zovelen onder ons zijn. Het is ook niet altijd eenvoudig om flexibel verlof te kunnen nemen, dit hangt echt wel af van het type werk dat men doet. Het eerste is op te lossen, het tweede jammer genoeg niet.

Maar wat valt mij nu op, dat men van zodra men iemand leert kennen, men heel snel geneigd is om geld ter beschikking te stellen, waar een maandelijks bedrag van 200 â,¬ zeker geen uitzondering is, 200 euro per maand is 3.600,00 â,¬ per jaar; ofwel goed om z'n aanstaande vrouw twee keer per jaar te gaan bezoeken. Maar z'n aanstaande twee keer per jaar gaan bezoeken EN nog eens geld opsturen, dat wordt natuurlijk een zeer zware opdracht. Echter stel ik mij de vraag, waarom is het noodzakelijk om zich in te laten met dit soort van ondersteuning, die betreffende persoon kon voor men ze kende toch ook overleven  . Ale daar ga ik toch vanuit want anders had men ze niet leren kennen.

Ik wil de wereld niet verbeteren, dat laat ik over aan anderen; ik heb mijn handen al vol met het proberen te verbeteren van mijn eigen wereld. Maar iedereen doet hij zelf nodig acht en wat hij voor zichzelf belangrijk vind, maar zou het zo niet moeten zijn dat men toch in de eerste plaats een prioriteit zou moeten maken om aan een duurzame relatie te werken. Want het is toch de doelstelling om uiteindelijk in het huwelijk te treden en dat doet men toch best door elkaar eerst goed te leren kennen. Zou dan de prioriteit niet moeten liggen om zoveel als mogelijk elkaar te ontmoeten. Ik ben van mening dat dit zo zou moeten zijn. Voor mij is het nooit geen prioriteit geweest om voor de nodige steun van mijn aanstaande en haar familie te zorgen, maar wel een prioriteit om haar zo goed als mogelijk te leren kennen. Is dat egoïstisch  in mijn beleving niet, want het gaat er mij om de relatie als dusdanig, om iemand te leren kennen waarmee ik mijn leven wil delen en mij er van te vergewissen dat zij over de nodige capaciteiten beschikt om hier in onze westerse wereld te kunnen functioneren, waaronder gaan werken en door middel van werken een inkomen te verwerven waarvan ze dan een deel kan gebruiken om haar familie te steunen. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat een potentieel huwelijk met een Filipina men zijn eigen levenskwaliteit naar beneden moet halen omdat opeens een hele schoonfamilie in spe bijkomt die onderhouden moet worden. Het kan toch de bedoeling niet zijn om zijn eigen middelen in rook zien op te gaan tengevolge van een eventueel huwelijk  Maar als ik veel berichten lees dan kan ik mij van de indruk niet ontdoen dat dit wel vaak het geval is. En dan heb ik het nog niet eens over wat nadat men getrouwd is he  maar heb ik het over de periode vooraf gaande aan een huwelijk en eventueel verhuis naar ons landje.

Zou het zo niet moeten zijn dat we van ervan uitgaan dat we eerst naar een duurzame relatie moeten streven ipv ons op te stellen als de wilde weldoeners, denk OCMW spelen? Ik heb in elk geval van in het begin het standpunt ingenomen dat ik op zoek was naar een vrouw waarmee ik een duurzame relatie wilde uitbouwen en ik geen enkele interesse had om te zorgen voor haar familie, ik heb van heel in het begin duidelijk gemaakt dat zij (mijn vrouw) later kan gaan werken om mee te kunnen helpen (samen met de overig broers en zussen) in het onderhoud van haar ouders.

Uiteindelijk heb ik mijn relatie niet anders benaderd dan wat ik zou doen als het over een relatie zou gaan met iemand van België, met dat kleine verschil dat de afstand het niet altijd even gemakkelijk heeft gemaakt. Indien anderen dit zouden doen, zullen dan veel van de aanstaande bruiden afhaken, waarschijnlijk wel, en is dat dan een probleem? Naar mijn bescheiden mening niet! Mijn vrouw heeft in elk geval niet afgehaakt. Ga ik beweren dat ik geen cent heb gestuurd, dat is ook niet het geval; maar in de eerste plaats heb ik ervoor gezorgd haar beter te leren kennen en dan van het budget dan nog beschikbaar was, daarvan heb ik dan al wel eens wat opgestuurd.

Misschien zijn de toekomstige leden hier wat mee 

[spo0n]

Ik ben tweemaal naar de Filipijnen geweest en het heeft me een gemiddelde van 2500 euro gekost. Zeker omdat ik heel wat op hotel ben geweest.

Je hebt groot gelijk dat je beter geen geld opstuurt! Met diegene die afhaken kan je beter zonder, bij hun is het gewoon om het geld te doen! Denken dat zulk een vrouw echt van je houdt is naïef!
Ik moet zeggen dat mijn twee vorige Filipijnse relaties nooit expliciet geld hebben gevraagd, al lag het wel op hun lippen maar waren ze wss te beschaamd.
We moeten er aan de andere kant geen doekjes om winden, meer dan 90% van de Filipina's die je leert kennen willen financiële steun!

Elk jaar gaat de vriend van mijn pa naar zijn huis in Samar, elk jaar heeft hij verhalen dat ze hem afzuipen. Hoeveel geld hij daar niet laat Het zijn fiesta people zegt hij dan... Vrienden heb je er zelden, ze zijn meestal gekocht en wanneer ze geen profijt meer aan je hebben zien ze je nog niet meer staan. Heb dit zelf aan de levende lijve mogen ondervinden in Samar!

Ik begin echt mijn buik vol te krijgen van het schijnheilige leugenachtige volk!
Mijn excuses voor de goede Filipino's die er zijn maar heb meer negatieve dan positieve ervaringen met Filipino's!

[balikbayan]

Ik ben het helemaal eens met jouw verhaal

Mijn vrouw heeft nog 1 moeder 2 zussen en 3 broers.

Wij sturen 50 euro in de maand als aanvullend pensioen voor haar moeder (69 jaar en 2 hersenbloedingen gehad).

De rest .... juist.

Ze hebben gelukkig allemaal hun eigen inkomsten, en dat zullen ze wel moeten want ik heb geen zin om de weldoener uit te hangen.

Er zijn er teveel in de PH die zich opstellen van hoera een blanke en dan hun hand op houden. Veel klagen maar de hele dag zitten op der reet en sávonds aan de Tanduay

Daarentegen als je ze kan stimuleren prima maar als ze praten over een tricycle laat ze dan eerst maar zien hoeveel ze zelf hebben gespaard.

Zo ben ik ook opgevoed voor niks komt de zon op.

Zelfde onderweg komt er iemand op mij af: Hey my friend !

Dus ik zeg: Do you know my name? No als response.

Then your not my friend cus they know my name !

Daarentegen ik ken genoeg Filipino's die nooit wat vragen en altijd spontaan en leuk zijn.

Echte vriendschappen blijft moeilijk zeker als de een vet word van het eten en drinken en de ander zijn maag nauwelijks gevuld krijgt.

Voor de rest als ik een motorrit wil doen kan ik niet van iemand verwachten die mee wil dat hij ook geld heeft om dit te doen daar is het verschil in $ gewoon te groot voor.

Dan moet je gewoon niet zeiken en dokken.

[boomerang]

Ik ben tweemaal naar de Filipijnen geweest en het heeft me een gemiddelde van 2500 euro gekost. Zeker omdat ik heel wat op hotel ben geweest.

Je hebt groot gelijk dat je beter geen geld opstuurt! Met diegene die afhaken kan je beter zonder, bij hun is het gewoon om het geld te doen! Denken dat zulk een vrouw echt van je houdt is naïef!
Ik moet zeggen dat mijn twee vorige Filipijnse relaties nooit expliciet geld hebben gevraagd, al lag het wel op hun lippen maar waren ze wss te beschaamd.
We moeten er aan de andere kant geen doekjes om winden, meer dan 90% van de Filipina's die je leert kennen willen financiële steun!

Elk jaar gaat de vriend van mijn pa naar zijn huis in Samar, elk jaar heeft hij verhalen dat ze hem afzuipen. Hoeveel geld hij daar niet laat Het zijn fiesta people zegt hij dan... Vrienden heb je er zelden, ze zijn meestal gekocht en wanneer ze geen profijt meer aan je hebben zien ze je nog niet meer staan. Heb dit zelf aan de levende lijve mogen ondervinden in Samar!

Ik begin echt mijn buik vol te krijgen van het schijnheilige leugenachtige volk!
Mijn excuses voor de goede Filipino's die er zijn maar heb meer negatieve dan positieve ervaringen met Filipino's!

Tja..... Als je ook al wel twee maal naar de Filippijnen geweest bent en naar de verhalen van een vriend van Pa luistert dan kan je uiteraard dus ook deskundig oordelen en ben dan ook heel graag bereid om nog wat bij te leren.........

[Robert]

Een ieder moet weten wat hij wil doen, ik ga daar ook liever heen, dan dat ik elke keer geld stuur.
Kom er nu al een goed aantal jaren, nooit een vaste vriendin gehad.
Dat is eigenlijk van de laatste tijd, zij werkt zelf, ik geef haar wat extra als ik daar ben, en verder krijgt ze wat als ik wegga. Ik weet ook van de bedragen die Phille noemt, ken er wel die zelfs meer sturen.
Ken de uitgaansgelegenheden ook goed, gasten die niet veel zijn gewend gaan daar toch vaak onderuit.
Vaak zijn die toch meteen verliefd, ik heb dat nooit zo gehad, en gaan meteen afspraken en voorstellen doen.
En dan wordt er elke maand gestort, dan kan men uiteindelijk niet op vakantie gaan.
Toch is men dan vaak ook nog eens bezig om haar meteen naar Nederland/België te halen, ik vind dat veel te snel en zou het ook nooit doen, maar dat moet een ieder zelf weten.  
In de meeste gevallen is er gewoon een grote druk van de familie, zelf heb ik de familie van mijn vriendin nog niet gezien, daar zit ik ook niet op te wachten, moet wel zeggen dat de meesten allemaal werken.
Lees hier het verhaal van Spoon, ja dat is erg herkenbaar, altijd van die lulverhalen, maar ja al men er elke keer weer intrapt is het wel makkelijk. Er zijn zat goede vrouwen Spoon, maar misschien is de manier hoe je zoekt niet de beste manier, zelf heb ik mijn vriendin via een andere vrouw leren kennen.
Het gaat goed tussen ons, ben er zelf ook verbaasd over, mocht het misgaan ligt het meer aan mij dan aan haar, als ik daar ben zie ik haar niet de hele tijd, zij moet werken en wil dat niet kwijt, en ik vind het ook gewoon heerlijk om met een paar vrienden naar wat eilanden of zo te gaan.
Ik kan me wel vinden in de aanpak van Phille, wat langer investeren in de relatie zelf, voordat je meteen alles snel wil regelen, lees hier ook te vaak, we chatten goed samen en het is echte liefde.
Uiteindelijk echter beslist iedereen zelf wat voor hem het beste is.

[spo0n]

Phille heeft uiteraard meer dan gelijk.

Soms is via via iemand leren kennen wel ok, maar in mijn tweede geval maakte het geen enkel verschil uit.

De ware partner moet je tenslotte zelf vinden.

En in de Filipijnen is het nu eenmaal zo dat de vrouwen heel snel zeggen ik hou van jou zelfs al is dit niet zo. Ze willen er weg...
In veel gevallen voel je het wel aan en vallen ze snel door de mand, maar soms ook niet en wordt het een bitter verhaal

Zelf had ik bij mijn laatste relatie 2 maal geld gegeven, toen ik vertrok en dan nog eens meegegeven met iemand.
En het was zeker geen 200 euro, 90 euro per keer. Wat ze er met doen laten ze je niet weten en als je het vraagt zeggen ze toch wat ze willen. En het was snel op! Nee, ik stuur nooit nog geld op

[balikbayan]

Zoals ze zeggen in de PH

Korek

[Phille]

Zoals ze zeggen in de PH

Korek

En wat betekent Korek dan zoal?

[koy]

Phil heeft hier weer een hele epistel geschreven en er zit waarheid in maar ook Westers egoïsme...

Ikzelf ben nu reeds 2 jaar in relatie met m'n vriend en het maakt niet uit of het een Filipino of Filipina is wat ik hier ga zeggen. Iedereen is hier aangetrokken door de schoonheid van het land en de meiden, de cultuur, bwa als het past ja anders liever niet. Wat ik ervaar is dat "familie relaties en -banden" heel erg belangrijk zijn voor de mensen daar. Zo houden de armen zich recht door de steun van de familie. Als wij daar nu in terecht komen (als super rijke) en niet een beetje die cultuur kunnen begrijpen dan vind ik dat heel triest.

Ikzelf steun die familie niet met luxe goederen maar met "basic needs" zoals elke maand een zak rijst van 50kg en de stage van de oudste zoon, zodat hij kapitein op een schip kan worden. Mocht ik dat NIET doen, zouden ze zeker het geld vinden, maar als ik deel uitmaak van de familie, respecteer ik hun cultuur en draag ik net als iedereen mijn steentje (of steen) bij. Ik vind het al te gemakkelijk om je knap bruidje daar te gaan wegplukken in een familie en je te onttrekken aan sociale gewoontes die overal in de Filippijnen gelden.

mijn mening eh....
Koy

[Fail_over]

@Koy,

Eens.  Mijn asawa zal blij zijn als ze weg is van haar bemoeizuchtige familie die alleen maar haar om geld vraagt, omdat ze met een kano getrouwd is.

Geen maandelijkse ondersteuning, ze zijn nog steeds fit genoeg om zelf te werken. Ziekenhuis of een afgewaaid dak? Ok, dat zijn uitzonderingen. Of ze dat geld opzuipen? Hun probleem, dan zitten ze maar in de regen. Of gaat de patiënt dood.

Dat je iets meer overhebt voor een Pinay ligt zuiver aan je persoonlijke voorkeur. Dat je een baan, fatsoenlijkheid inkomen en onderkomen moet kunnen bieden aan je partner is niet meer dan billijk.

Een parel moet je koesteren.