Bommel naar de Filipijnen (na?) covid 2022

Gestart door O.B.Bommel, maandag 1 augustus 2022, 07:22:38

Vorige topic - Volgende topic

O.B.Bommel

Ik schrijf deze berichten altijd naar "achterblijvers" in NL. Dus voor hier weinig nieuws maar er staan tegenwoordig niet zoveel berichten meer over was reisjes dus hierbij:


Daar is tie weer�. Na meer dan 2 jaar afwezigheid was het weer hoog tijd voor Dumaguete, alle bijkomende vereisten van het visum ten spijt, die maar op me af te laten komen.

Eerst maar de inleiding:
Pre-corona was het redelijk makkelijk om het land binnen te komen, ticket kopen en klaar. 30 dagen mocht je zonder visum blijven, wilde je langer dan kon dat, dan ging je naar het plaatselijke Immigration Office voor verlenging van verblijf.

Nu krijg je 30 dagen maar moet je ook een uitgaand ticket hebben om zogenaamd te bewijzen dat je even vertrekt. Zo houden  we elkaar voor de gek. En zo waren er nog wat ingewikkelde zaken die de inreis niet aantrekkelijk maakten.
Vanaf afgelopen Juni werd de quarantaine afgeschaft en zou een zgn. One Health Pass volstaan naast uiteraard visum en paspoort. Dat bood wat perspectief.

Nu heb ik een hekel aan de Immigratie in Dumaguete en hoewel ik wist dat de Filipijnse Ambassade in Den Haag standaard geen 59 dagen visa meer zou afgeven probeerde ik het toch met een bla-bla verhaal en verdomd men werkte mee. Dat kostte me wel 2x op en neer naar Den Haag en een hoop zoek- en  scanwerk maar ach, tijd zat en de vrije reisdagen van de NS moesten toch ook op.
Met het visum op zak kon er geboekt worden maar dat bleek ook niet zo geweldig. Er vliegen minder vliegtuigen op Azie, men vliegt niet meer over Rusland en zo. En het is hoogseizoen. Dit alles betekende uiteraard veel hogere prijzen waarbij de benzineprijsstijging verbleekt.

In verband met eventuele annuleringen boek ik nu maar weer even bij een reisbureau, dan heb je er iets tussenzitten als er iets fout gaat. Tickets kan je zelf zoeken voor de prijsindicatie, wat je wel mist is de "regie" over je boeking.

Intercontinentaal vlieg ik nog steeds Business Class, al is het maar voor mijn gezondheid. Hoewel ik door mijn rigoreuze afslanking inmiddels weer in een economy stoel zou passen red ik het niet meer, 12 uur op een te krappe stoel. Misschien weer als er nog 20 kilo af is. Helaas hing aan BC een prijskaartje van 2700 euro, Turkish Airlines, dat was de handigste. Niet de aller goedkoopste maar betere vluchttijden en 1x overstappen.
En dan ook nog vliegen vanaf Brussel voorafgegaan door een verplichte treinreis van Schiphol naar Brussel waardoor Breda-Schiphol dubbel gereisd moest worden. Goed voor de co2 zullen we maar zeggen. Gelukkig heb ik geen hekel aan treinreizen.

2 dagen voor je vertrek digitaal een One Health Pass aanvragen is ook stressy, tenminste voor mij, zeker als ze melden dat goedkeuring 2 dagen kan duren. Dan ben ik al ruim onderweg.... 10 uur voor vertrek heb ik hem binnen.

Dus 22 juli op naar Schiphol. Dat ging goed. Ticket naar Brussel opgehaald (want o je zou toch eens NIET gebruik maken van de trein) en ja hoor, een storing in de bovenleiding tussen Rotterdam en Breda, waar ik net langs was gekomen. Gelukkig kon de trein omrijden via Roosendaal anders had ik een probleem. En gelukkig zat ik 2 uur eerder om een vertraging op te vangen.
Brussel Zaventem is voor mij de eerste keer. Een stuk  kleiner dan Schiphol. Ook daar is het beredruk bij de incheckbalies, lange rijen, vooral bij de vakantiebalies, de eerste 6 van de ergens rond de 20 die er zijn. Ik moet bij 14 zijn.
Ik mag gelukkig in de Business Lane, die is maar kort. Men vraagt of ik de OHP heb maar controleren het niet.
Douane gaat rap hier en snel vind ik de lounge. Klein maar fijn. Met wat eten en drinken kom je je tijd wel door al zijn mijn hoeveelheden klein.

In Istanbul moet ik overstappen. Wat een luchthaven, veel groter dan Schiphol en veel luxer. De laatste keer dat ik in Istanbul was dateert alweer van rond 35 jaar geleden, toen was het een armoedig rommeltje. Nu moet ik bijna 40 minuten stappen (zelfs met wat loopbanden) naar F17, mijn volgende gate. De Lounges zijn precies halverwege.

Vliegen met Turkish Airlines valt me overigens niks tegen. Hoewel ik al decennia niks meer heb met de Turken blijven ze een goede keuken hebben en is men uiterst vriendelijk. Helaas moet ik telkens uitleggen dat ik zelfs de vliegtuigmaaltijden maar voor de helft kan eten, dat dit niet ligt aan de kwaliteit.

Tot de landing in Manila geen enkele corona-ervaring maar dan is het ook goed raak:
Bij de uitgang van het vliegtuig moeten mondkapjes op en de OHP moet getoond worden. Een paar 100 meter verderop een paar militairen die de pas willen zien en voor de paspoortcontrole nog een check waarbij enige vragen worden gesteld. Bij de paspoortcontrole wel controle op mijn visum.

Buiten sta je je verstand te verkijken, daadwerkelijk 100% loopt met mondkapjes, is verplicht en veel meer politie te zien als in Europa dus zeker als buitenlander pas maar op. Dat gaat nog wat worden want als ik ergens in de pandemie last van had dan was het van die kl.... mondkapjes. Net boerka's. Het ergste is dat men op zijn minst de indruk wekt dat dit NORMAAL is. Nee hier is het nog volop corona.

Afgehaald door Wyne en Mildred. Mildred heb ik naar Manila laten komen want ik wil even een dag bijkomen en wat fysiek praten met Wyne dat is wel nodig na 2 jaar. Ondanks het feit dat het voor mij niet meer zo interessant is na de operatie worden we toch naar een all you can eat gedirigeerd. Nou ja zo duur is het daar niet. En Wyne laat me al jaren niet meer betalen.

25 juli de Cebu Pacific vlucht naar Dumaguete. Vertrouwd, zelfs de gatewisseling op het laatste moment (goed voor de chaos) die 9 van de 10 keer van toepassing is klopt weer als vanouds. Uiteindelijk is het 133 of 134.
In Dumaguete afgehaald door mijn Britse kennis Phil die er al jaren woont. Een van de weinige buitenlanders waar ik mee verkeer. We eten even bij een voor mij nieuwe eet-keten Gerry's, nieuw naast Bethel. Zonder rijst krijg ik mijn sizzling garnalen net op.

Dat ik niet meer zoveel kan eten is hier wel een ding, daar snappen ze niks van. In een land waar eten nummer 1 is is het raar als je je maag laat verkleinen. Maar ze hebben makkelijk praten met die veelal slanke lijfjes. Tot op heden dan want het aantal dikkerds stijgt gestaag met al die fastfood ketens.

Thuis is het gelukkig redelijk voor elkaar. Dankzij Mildred die 2 weken geleden als kwartiermaakster mijn kamer goed heeft schoongemaakt, het was een mess na 2 jaar.

Ze hadden schade aan mijn scooter niet gemeld en door gebrek aan onderdelen was hij niet klaar voor mijn komst, maar er stond een soortgelijke klaar dus vervoer is geregeld. Hoe dat allemaal weer kan kom ik wel weer achter.

Het is te donker om verder iets te zien, vanaf morgen zien we wel hoe het er verder bijstaat. Gelukkig lijkt het hier niet zo streng te zijn met de mondkapjes, bij mij hangt hij onder de kin.

Wordt vervolgd
Een Heer van stand voelt zich thuis in Rommeldam


tjenn



Antonio

Als je achteraf alles vooraf anders doet als dat je gedaan zou hebben blijft het resultaat hetzelfde

Bjorna145

welkom misschien komen we elkaar een keer tegen! ik woon in Bais.

O.B.Bommel

Dagboek Deel 2

Zo langzamerhand krijg ik weer een beetje "zicht" op het wel en wee rond mijn "residentie". Niet allemaal goed nieuws, integendeel.

Na het overlijden van mijn zwager Dindo en schoonzus Erna waren de vooruitzichten al niet zo best, 3 kinderen die een huishouden moeten runnen is vragen om problemen. Weliswaar had de oma (van moederskant) een "helper" geregeld maar dat is uiteindelijk geen beste keuze geweest.

Ze bemoeit zich niet met het nieuwe gedeelte van het huis (wat ik gebruik) dus dat deel van het huis was al verwaarloosd en smerig. Maar ook de rest van de taken nam ze nauwelijks serieus, geen toezicht.

Ze heet Bulak wat zoiets als bloem betekent maar dat dekt in het geheel de lading niet. Ze lijkt niet eens op een Filipijnse, 2x zo groot en breed. Oneerbiedig gezegd is het een lompe carabao en heeft zich tot overmaat van ramp laten bezwangeren door een nietsnut uit de buurt dus over een paar maanden zijn we er vanaf. De laatste maanden (en wellicht al veel langer) piept ze er al regelmatig tussenuit en is het huis soms onbeheerd. Want de kinderen zijn ook vaak weg.

Of en wanneer er een nieuwe komt weet ik nog niet. Veel maakt het voor mij niet uit.
Jasper, de zoon van Erna is gestopt met de studie. Dat had ik al verwacht, van de huur van zijn moeder's huis kan hij geen studie betalen en ook nog eens leven. Zijn vader is al lang uit beeld. Hij verdient wel aardig in een call center wat wel inhoudt dat hij vaak in de avond en nacht werkt.

Van de 3 kinderen van Dindo zitten de oudste en de jongste nog op school. De oudste zoon op de public school op naar college, de jongste, dochter Hanna op private highschool.

De middelste zoon is gestopt met school en werkt nu blijkbaar in een zaak wat onder andere handelt in elektrische sigaretten apparatuur. Een schimmige omgeving, een voedingsbodem voor de verkeerde richting. Maar wie ben ik om te oordelen of in deze situatie op school blijven beter was. Hij schijnt goede aanleg te hebben voor handel en business en dat leer je niet op school.

Hij verdient momenteel wel veel meer dan je zou verwachten getuige het feit dat er nu 2 scooters staan van ruim over de 120000 peso waarvan ik er nu een gebruik omdat mijn scooter in reparatie is. Ik moet in de komende weken eens uitzoeken hoe dat nu zit.

De schade van tyfoon Odette van afgelopen jaar viel gelukkig mee. Vermoedelijk was er ook niet zoveel meer wat kon wegwaaien want zowat mijn hele huis is leeggeroofd. Er is van alles weg. Hadden we bijvoorbeeld bestek voor een weeshuis nu is er net genoeg om mee te eten. Bedlinnen en handdoeken vergelijkbaar. Nu was de vorige werkster al een jatmoos die misbruik maakte van de lichamelijke zwakte van mijn aan kanker lijdende schoonzus maar het stelen (uitlenen) is allemaal doorgegaan. Zo superieur is de mentaliteit van de Filipino's ook weer niet.

Nou ben ik nog van de generatie van de sinaasappelkistjes (post flower power tijd) dus mis ik persoonlijk niet veel en kan ik als simpel mens met weinig vooruit doch het is schrijnend om te zien dat alles wat is opgebouwd langzaam ineen stort.
Van mijn 8 tafelstoelen heb ik er nog 2. Mijn schommelstoel staat er nog, vermoedelijk te zwaar om te jatten of om kapot te gaan. Want het restant van 3 stoelen is nog herkenbaar bij het potentiele grof afval. Dat ligt er nog wordt niet opgehaald. Zo leef je op je eigen vuilnisbelt.

Een kast is niet gejat maar opgevreten door de termieten. De inhoud is op een hoop in een kamer gestort dat moet ik nog even uitzoeken. Of ik de kleding nog nodig heb is onzeker, is straks een maatje te groot.

Maar mijn airco doet het, ik heb vervoer, ik heb stromend water en een WC, een koelkast en een waterkoker en drinkwater dus mijn basiswaarden zijn er.
Gelukkig had ik al jaren geleden besloten dat een volledige emigratie naar de Filipijnen voor mij niet zo voor de hand lag (dat is voor iedereen anders) anders schoten toch de tranen in de broek.

Maar niemand had ook kunnen voorzien dat bijna iedereen in mijn omgeving zou overlijden. Dit was bij een levende Dindo nooit gebeurd. En uiteraard heeft corona ook niet geholpen. Helemaal geen toezicht meer. En Mildred woont veel te ver weg om toezicht te houden. Hoewel ze wel gezag heeft behoort ze niet tot de familie en dat ligt in de Filipijnen nogal gevoelig. Als er kritiek is knikken ze braaf en zodra ze haar hielen gelicht heeft is het weer business as usual.

Doch ondanks deze droevige zaken ben ik blij dat ik er weer ben. Veel te laat na 2 jaar maar het is niet anders. Wel wat warm (zal wel door de leeftijd komen dat ik er wat minder tegen kan) maar in Europa warmen we blijkbaar ook wat op dus dat is het verschil niet.

Wordt weer vervolgd
Een Heer van stand voelt zich thuis in Rommeldam

O.B.Bommel

Citaat van: Bjorna145 op dinsdag  2 augustus 2022, 11:14:12welkom misschien komen we elkaar een keer tegen! ik woon in Bais.
Ik weet wie je bent, ik ben ooit eens wezen kijken bij dat woonhuizenproject tussen Bacong en Valencia.

Heb ook eens contact met je gehad om de NL ers Ging Ging en Jan  (achternaam Van Helvoirt meen ik) die daar woonden (Jehovas). Door het overlijden van mijn zwager ben ik echter niet meer zo mobiel voor afstanden en ik heb een hekel aan de bus. Heb in die 23 jaar ook wel genoeg gereisd in PH. Ik moet deze maand wel met de bus naar Tanjay (waar mijn vriendin woont) dus dan ben ik wel dichtbij. Ook moet ik een keer in Manjuyod zijn waar mijn vriendin werkt in Bolisong.
Een Heer van stand voelt zich thuis in Rommeldam

Guadalupe

Dank voor je leuke uiteenzetting wederom en dat fysieke bijpraten zal best een lang verhaal geworden zijn na ruim 2 jaar :)
Wie lacht niet wie de mens beziet.

boldy

Dank je wel dat je weer de moeite neemt om je  zeer lekker lezend verhaal met ons te delen.

Sorry om te horen dat de goede mensen die je rond je had zijn weggevallen en dat bijna alles weg, of kapot is.

Ik wens je toch een heel fijn verblijf. 
het leven is net een lul keihard en veel te kort