Nieuws:

eTRAVEL CARD via https://etravel.gov.ph

Hoofdmenu

Zijn Cebuanos onbeleefd?

Gestart door Adriaan, zaterdag 12 december 2015, 11:25:25

Vorige topic - Volgende topic

Adriaan

Een vriend die hier (i.e. Cebu) al lang woont zei me eens dat hij Cebuanos onbeleefd vond. Ik moest daaraan denken toen ik vanmorgen wat geld ging afhalen bij de BDO. Ik stond te wachten totdat er een "teller' vrij was maar werd gemaand naar de zijbalie te komen door een van de dames daar. Ik bood haar een beleefd "good morning" maar ze bood geen weerwerk en luisterde zwijgend naar mijn verzoek, stopte me even zwijgend een in te vullen formuliertje in de hand en schoof, nog steeds zwijgend, het geld naar me toe.

Wat een verschil, dacht ik, met Australie waar je altijd hartelijk wordt gegroet aan het loket en je voor je vertrek wordt gevraagd of men verder nog iets voor je kan doen.

Hoe dit Cebuaanse gedrag te verklaren? Men kan natuurlijk ook hier niet generaliseren. In de Cebuaanse horeca is men gewoonlijk beleefd genoeg. Daar heeft men de klant nodig. Dat is natuurlijk ook zo in het bankwezen. Maar misschien voelt de gemiddelde bankemployee dat niet zo. Want het is vooral bij banken, zo is mijn ervaring, waar de pijn met die onbeleefdheid zit.

Ik las dat ook Tagalog-sprekers vaak geen hoge dunk hebben van Cebuano beleefdheid omdat ze het respectvolle "po" of "opo"aan het einde van een zin missen, ook als de Cebuano Tagalog spreekt. Cebuano's werpen tegen dat als ze respect willen betonen aan een ouder iemand ze dat wel degelijk doen met hun eigen aanspreektermen: "manong" voor de mannelijke sekse en "manang" voor de vrouwelijke. Mijn asawa doet dit heel consistent met oudere vriendinnen. Daarentegen heb ik haar zelden "palihug" horen zeggen - en ook met het woordje "please" is ze niet zo gul (om het zachtjes uit te drukken)als de meeste "native speakers" van het Engels. Ik heb haar daar vaak, overigens vergeefs, op gewezen. Taalgewoonten zijn net zo hardnekkig als eetgewoonten.

Het is overigens wel makkelijk dat men in het Cebuaans niet die bijna obsessieve drang heeft om de juiste aanspreektitel te gebruiken voor de gesprekspartner als op Java het geval is waar men zich gedrongen voelt zoveel mogelijk uit te vinden over diens rang en leeftijd voor men een term kiest. Ik werd eens op de Universiteit van Salatiga verteld dat men daar in de omgeving negentig (als ik me goed herinner) manieren had om "you" te zeggen. Men heeft daar in Indonesie "van hogerhand" een einde aan gemaakt door een neutrale term voor "you" in te voeren: het woordje "anda".

In het Cebuano is dat kennelijk niet nodig. Hoe dan ook, ik zou het wel leuker vinden als die bankdames hier mijn noodzakelijke transacties verzoetten met wat beleefde frasen.


eddyvm

Hallo
Ik ben nu al een tijdje in Bohol,en moet dit beamen.Heel zelden krijg ik respons op mijn glimlach of hoofdknikje als goedendag,meestal kijkt men als zombies terug.het blijft over het algemeen een volk dat beleefdheidsmanieren,hoffelijkheid,niet hoog in het vaandel draagt.eddy

Rich

Citaat van: Adriaan op zaterdag 12 december 2015, 11:25:25
Een vriend die hier (i.e. Cebu) al lang woont zei me eens dat hij Cebuanos onbeleefd vond. Ik moest daaraan denken toen ik vanmorgen wat geld ging afhalen bij de BDO. Ik stond te wachten totdat er een "teller' vrij was maar werd gemaand naar de zijbalie te komen door een van de dames daar. Ik bood haar een beleefd "good morning" maar ze bood geen weerwerk en luisterde zwijgend naar mijn verzoek, stopte me even zwijgend een in te vullen formuliertje in de hand en schoof, nog steeds zwijgend, het geld naar me toe.

Wat een verschil, dacht ik, met Australie waar je altijd hartelijk wordt gegroet aan het loket en je voor je vertrek wordt gevraagd of men verder nog iets voor je kan doen.

Hoe dit Cebuaanse gedrag te verklaren? Men kan natuurlijk ook hier niet generaliseren. In de Cebuaanse horeca is men gewoonlijk beleefd genoeg. Daar heeft men de klant nodig. Dat is natuurlijk ook zo in het bankwezen. Maar misschien voelt de gemiddelde bankemployee dat niet zo. Want het is vooral bij banken, zo is mijn ervaring, waar de pijn met die onbeleefdheid zit.

Ik las dat ook Tagalog-sprekers vaak geen hoge dunk hebben van Cebuano beleefdheid omdat ze het respectvolle "po" of "opo"aan het einde van een zin missen, ook als de Cebuano Tagalog spreekt. Cebuano's werpen tegen dat als ze respect willen betonen aan een ouder iemand ze dat wel degelijk doen met hun eigen aanspreektermen: "manong" voor de mannelijke sekse en "manang" voor de vrouwelijke. Mijn asawa doet dit heel consistent met oudere vriendinnen. Daarentegen heb ik haar zelden "palihug" horen zeggen - en ook met het woordje "please" is ze niet zo gul (om het zachtjes uit te drukken)als de meeste "native speakers" van het Engels. Ik heb haar daar vaak, overigens vergeefs, op gewezen. Taalgewoonten zijn net zo hardnekkig als eetgewoonten.

Het is overigens wel makkelijk dat men in het Cebuaans niet die bijna obsessieve drang heeft om de juiste aanspreektitel te gebruiken voor de gesprekspartner als op Java het geval is waar men zich gedrongen voelt zoveel mogelijk uit te vinden over diens rang en leeftijd voor men een term kiest. Ik werd eens op de Universiteit van Salatiga verteld dat men daar in de omgeving negentig (als ik me goed herinner) manieren had om "you" te zeggen. Men heeft daar in Indonesie "van hogerhand" een einde aan gemaakt door een neutrale term voor "you" in te voeren: het woordje "anda".

In het Cebuano is dat kennelijk niet nodig. Hoe dan ook, ik zou het wel leuker vinden als die bankdames hier mijn noodzakelijke transacties verzoetten met wat beleefde frasen.


Dat soort gedrag zoals in die bank maak je wel meer mee daar en ook soms in overheidsinstellingen, en dan vooral die stoïcijnse houding.  Zo van IK ben hier de baas dus ik heb het voor het zeggen.

Dat zijn van die dictatoriale trekjes en de persoon achter het loket verwacht enkel dat je ja knikt. Een bank weet en voelt ook wel wanneer je hen nodig hebt, en vooral daar maken ze dan nogal eens gebruik van hun macht. Ook zie je dat gedrag veel bij de rijkere families met een aantal "meiden"  en ik overdrijf niet als ik zeg dat men ze dikwijls als slaaf gebruikt. Hoe onderdaniger hoe liever dat ze het hebben.

Het viel mijn vrouw en stiefdochters op dat men hier in  :belgiesmiley: in het gemeentehuis en de bank heel vriendelijk en beleefd is, en toen heb ik hen ook uitgelegd dat WIJ klant zijn en dat wij een goede service verwachten.

Je zou de bankdames er in het vervolg kort en krachtig op kunnen wijzen dat JIJ de klant bent en gewoon beleefd vragen waarom ze zo doen.  
Rich de Nederbelg.

panshit

Vanmorgen ging ik naar de supermarkt alvorens naar binnen te gaan moet je eventuele tassen afgeven en krijg je een nummertje,Bij het afhalen van mijn tassen komt er een Filipina en die begint voor te dringen zet haar op zij en trek een lange neus.Het zijn meesters in het voordringen zo onbeschoft alleen ik accepteer het niet meer en zet ze aan de kant moet je ze dan zien kijken.
Panshit

Blauwvinger

Citaat van: eddyvm op zaterdag 12 december 2015, 12:37:30
Hallo
Ik ben nu al een tijdje in Bohol,en moet dit beamen.Heel zelden krijg ik respons op mijn glimlach of hoofdknikje als goedendag,meestal kijkt men als zombies terug.het blijft over het algemeen een volk dat beleefdheidsmanieren,hoffelijkheid,niet hoog in het vaandel draagt.eddy

Ja, als ik jouw ooit is tegen kom loop ik ook hard weg  :run:

:lachen: :lachen: :lachen:

Blauwvinger

In Digos is het heel verschillend.
De ene vriendelijk, de ander doet net of je niet bestaat. :atyourservice:

Rich

Over het algemeen zijn de meeste mensen supervriendelijk in de Filippijnen vind ik.

Een hello Sir in de SM bijvoorbeeld dat maak ik hier in eender welk warenhuis zelden mee hoor.

Rich de Nederbelg.

Digos

Citaat van: Rich op zaterdag 12 december 2015, 12:46:04

Dat soort gedrag zoals in die bank maak je wel meer mee daar en ook soms in overheidsinstellingen, en dan vooral die stoïcijnse houding.  Zo van IK ben hier de baas dus ik heb het voor het zeggen.

Dat zijn van die dictatoriale trekjes en de persoon achter het loket verwacht enkel dat je ja knikt. Een bank weet en voelt ook wel wanneer je hen nodig hebt, en vooral daar maken ze dan nogal eens gebruik van hun macht. Ook zie je dat gedrag veel bij de rijkere families met een aantal "meiden"  en ik overdrijf niet als ik zeg dat men ze dikwijls als slaaf gebruikt. Hoe onderdaniger hoe liever dat ze het hebben.

Het viel mijn vrouw en stiefdochters op dat men hier in  :belgiesmiley: in het gemeentehuis en de bank heel vriendelijk en beleefd is, en toen heb ik hen ook uitgelegd dat WIJ klant zijn en dat wij een goede service verwachten.

Je zou de bankdames er in het vervolg kort en krachtig op kunnen wijzen dat JIJ de klant bent en gewoon beleefd vragen waarom ze zo doen.  

idd Rich zo gaat er aan toe. Ze wonen zelf in een hutje van bamboe. maar op de bank zijn ze heer en meester en spelen baas tegen mensen die in de zelfde omstandigheden wonen en spelen solitair. Geld maakt macht al is het niet van hen.g

Zijn Cebuanos onbeleefd?.....ik zou er geen topic over starten, waar je ook bent in de phils bepaal je zelf de feedback die je geeft en krijgt van hen, maar soms  :moord: ja echt omdat alles niet zo soepel verloopt zoals we gewoon zijn.

Echt moeilijk voor mij hoor!! maar met wat begrip kom je er gerust wat moeilijk wel uit.

Mabuhay zeggen ze hé......daarme zouden al de problemen mee opgelost moeten zijn......
LIVE ONCE - LIVE IT

klootzakken (voorheen Jens)

Citaat van: Blauwvinger op zaterdag 12 december 2015, 15:49:55
In Digos is het heel verschillend.
De ene vriendelijk, de ander doet net of je niet bestaat. :atyourservice:
dat is zeker heel verschillend , en niet alleen Assia of Europa maar in Amerika kunnen ze er ook wat van . de laatste keer in Los Angeles  een auto gehuurd bij Alamo, staat er zo,n meisje  [negerin] of in ieder geval zo,n blauwe met zo,n Donald duck kont achter de balie, een prop kauwgum achter haar kiezen en maar smakken en maar smakken , vraagt dat mormel [ sorry heb hier geen ander woord voor] of ze mij kon helpen, ik keek haar recht in haar ogen aan en had al 2 maal gezegd dat ik haar niet goed kon verstaan met dat gesmak van haar, het mormel smakte er verder gewoon  vrolijk op los , waarop ik vroeg of haar baas ook in de buurt was, moment!!!! smakte zij tegen mij en liep naar achteren waar ze naar een paar tellen met haar baas terug kwam , mijn vrouw die bij mij was en mij goed kent greep wijselijk direct in en trok mij met lichte druk weg van de balie en nam het gesprek over ,waarna wij binnen 5 min in een huurauto zaten. wat een onbeschoft wijf en dat zo,n mormel achter een verhuurbalie staat , niet te geloven . overigens zijn het in Amerika doorgaans vriendelijke mensen die je helpen . en ook hier geld, hoe meer fooi [tip] des te vriendelijker ze zijn .



       
grote mond tegen de baas , je mag op dit forum geen eigen mening hebben . dan volgt een ban , haha . verrek maar met het forum.
Reactie van de Admin: Bovenstaande werd door dit lid geplaatst nadat hij op zijn taalgebruik aangesproken werd. Zulke leden kunnen we missen.

Adriaan

Een gedeelte van de moeilijkheid, denk ik, is dat men behalve "Sir" en "Madam" in het Engels de juiste toonaard niet kan vinden - en wanneer men zich daarvan bewust is doet men er liever het zwijgen toe. Maar dat is het niet alleen. Ook mijn vrouw, die nu aan een Australische behandeling van klanten is gewend, klaagt over de houding van overheids- en bankpersoneel hier. Bijv. over de wijze waarop ze je voor een loket kunnen laten staan en je negeren door gewoon door te gaan met werken. Het viel haar in Australie op dat dat daar vrijwel nooit voorkomt en dat men al snel vriendelijk wordt gevraagd "can I help you". In Australische supermarkten  begreep ze aanvankelijk niet dat de man of vrouw aan de kassa vroeg "how are you" of iets dergelijks. Nu heeft ze het geëigende antwoord "fine and yourself ?". Ik weet wel dat die dingen door management worden voorgeschreven en dat men soms te veel van het goede krijgt zoals bijv. met de vraag "how was your day" maar in het algemeen prefereer ik toch dit soort sociale smeerolie boven dof zwijgen of "plain rudeness".

En dan krijg je meestal als witneus nog een soort voorkeursbehandeling. De Filipino's/na's moeten vaak heel wat meer slikken.

Er loopt een strook van "authoritarianism" door het hele sociale leven hier. Het begint al met de relatie tussen ouders en kinderen, en tussen onderwijzend personeel en leerlingen. Dat kan heel ver gaan. Een voorbeeld: mijn vrouw nam eens, op geheel vrijwillige basis, deel aan een cursus banketbakken. Dit was niet in een of ander schoolverband - gewoon een cursus waarvoor je moest betalen. Die lerares daar was geïnteresseerd in een of andere demonstratie die de volgende dag zou plaats vinden en gebood de verzamelde dames daar kortweg om er de volgende dag bij aanwezig te zijn. En toen sommigen dat nalieten kregen ze strenge verwijten te horen.

Pinocchio

Citaat van: Adriaan op zaterdag 12 december 2015, 11:25:25
Ik moest daaraan denken toen ik vanmorgen wat geld ging afhalen bij de BDO.

Banco De Oro (BDO) is de grootste bank van de Filippijnen en alhoewel ze reeds heel lang bestaat is ze pas goed van start gegaan eind 2006 toen ze Equitable bank overnam met hun kantoren netwerk.

Equitable bank stond bekend als een klantonvriendelijke bank maar daartegenover was ze ook zeer vooruitstrevend en kon je er 20 jaar geleden, nog voor er sprake was van ATM's in kleinere steden, voorschotten krijgen op je kredietkaart waar dat in de meeste banken onmogelijk was.

Jammer genoeg vindt je die klantonvriendelijke mentaliteit van Equitable nog her en der terug in hun vroegere kantoren die nu de naam BDO dragen.

Adriaan

Ik heb Nederland al heel lang geleden verlaten en heb dus geen flauwe notie hoe het daar nu met zulke dingen is gesteld maar er staat me bij dat beleefdheid  niet de sterkste kant was van bedienend  personeel daar. Ik heb eens op een postkantoor meegemaakt dat een oud vrouwtje dermate werd gekoejeneerd door de roodharige feeks achter het loket dat ik me geroepen voelde er een brief over te schrijven aan de directeur van het postdistrict. Een detail dat ik me herinner is dat de betreffende klant zich moest legitimeren en toen een beduimelde stamkaart uit haar tasje haalde waarop die furie haar toesnauwde "mens gooi die oude moffenkaart toch weg" (formeel had ze daar natuurlijk gelijk in).

Die directeur belde me heel kort daarna op en zei dat hij blij was dat ik geschreven had want hij had al heel vaak klachten gehad over die "dame met het rode haar" maar als hij dan de klagers verzocht het e.e.a. op schrift te stellen kreeg hij niets en kon hij dus niets doen. Nu deed hij wel wat. Ze mocht voortaan geen loketdienst meer verrichten. De moraal van dit verhaal: zit niet alleen maar thuis te morren maar schrijf een brief ...

Overigens was dit een extreem geval. Maar beleefdheid, nee dat is me in Holland nooit opgevallen. Daar overigens niet als een gevolg van "authoritarianism" - eerder het tegendeel.


jiggy

Adriaan, zowel je eerste en laatste post zijn sprekend en... bevestigen dat je (on)beleefdheid en klant(on)vriendelijkheid overal kan tegenkomen en niet zomaar toe te wijzen is aan een bepaald volk of een bevolkingsgroep.
Ik ben eerlijk gezegd nog niet vaak in een bank geweest op de Filippijnen, want de ATM's zijn daar net zo "behulpzaam en vriendelijk" als de "Bancontacten" hier in België  :lachen:
Zoals Rich al opmerkte valt te vriendelijkheid van de mensen op in de Filippijnen. In department stores bvb. zelfs tot het vervelende toe vanuit elke gang : "Good morning sir! Can i help you sir?  Come again, sir.."
Op Bohol zelfs mensen die ons toeroepen en wuiven als we op de scooter passeren.

Onbeleefdheid of asociaal gedrag neemt toe naarmate de grootte van de bevolkingsgroep en dus de anonimiteit groeit. 
Ik kom uit een klein dorp, en wanneer men daar per fiets een onbekende kruist, zal men ook goede dag zeggen.
Niet zo in een stad, niet waar?
Ook in Portugal viel me de openheid, vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen op en niet gekunsteld omdat men geld aan jou, als toerist, kon verdienen. Doch eens in Lissabon was er weer die grotere afstand, eigen aan de anonimiteit van een (groot)stad.

Adriaan

Ja zoals ik al in een eerdere post opmerkte over de Filippijnse Horeca: daar waar de klant koning is, en dat ook zo wordt gevoeld, is men vriendelijk genoeg. Bij overheidsinstellingen, het bankwezen etc. is in feite ook de klant koning maar ik denk niet dat de betrokken lieden van dat feit wakker liggen.

Over het verband tussen grootte van de bevolkingsgroep, anonymiteit en vriendelijkheid: ja dat ben ik met je eens. In Australie woon ik in feite ook in een dorp en ik moet zeggen dat die vriendelijkheid in bijv.Sydney heel wat minder is. Maar daar kun je nauwelijks nagaan of het een en ander oer-Australisch is of niet want je hebt, zeker in de binnenstad, een grotere kans met een Aziaat te maken te hebben.

Als de ontmoeting met een medemens heel zeldzaam wordt groeit de neiging elkaar te groeten. Zo'n twintig jaar geleden ben ik eens heel Australie rondgereden. Ik moest toen, van Oost naar West, o.a. een zo'n 1700 km lang traject afleggen dat de Nullarbor (letterlijk: geen boom) wordt genoemd. Ik had het vooraf op de kaart bestudeerd en dacht dat het met die eenzaamheid nogal meeviel want er schenen 7 stadjes of dorpen langs die route te zijn, zo'n 350 km van elkaar af. Dat bleken in de praktijk zeven benzinestations te zijn. Nou ja men noemt ze "roadhouses": je kunt er wat eten en ook zo het e.e.a. kopen en er is soms een kleine camping bij.  Maar voor de rest was het daar eenzaam genoeg, althans toen. Zo eenzaam dat als twee weggebruikers elkaar van tegenovergestelde richtingen naderden men naar elkaar zwaaide. De grenzen van die "zwaaizone" vielen niet precies vast te stellen maar op een gegeven moment hield dat zwaaien weer op. De man of vrouw op de andere weghelft werd toen weer gereduceerd rot een deel van zijn onpersoonlijk voertuig.

nils

Ik ben een paar keer in Cebu geweest en ik heb daar geen slechte ervaringen gehad.
Ze zeggen dan ook niet overal hello sir, maar zegt dat meer over hoe het bedrijf haar personeel traint.
Wat ik wel merk is dat ze in de grotere steden niet meer van buitenlanders opkijken en
je daardoor de zelfde behandeling als een Filipino krijgt.

In Manila daarentegen heb ik wel een paar slechte ervaringen gehad met taxi chauffeurs.
Zo moet ik veelal vragen de meter aan te zetten of weigeren ze je als je niet het dubbele van de normale kosten betaald.

Adik

Heb zelf voor zo'n instelling gewerkt. Niet met NL collega's maar Aziatisch. Op basis van die ervaring:

1. over het algemeen verdienen banken niets aan retail klanten, klantcontact heeft derhalve de allerlaagste prioriteit (en de goedkoopste medewerkers)
2. er is maar 1 iemand die tevreden hoeft te zijn en dat is de baas/ hoofdkantoor (ook hierop wordt je geselecteerd  :jajaja: )
3. carrière maken binnen zo'n instelling doe je door kosten te besparen en je doelstellingen te behalen (taakgericht dus niet mensgericht)

Ik laat het aan u over om in te schatten of u voor het takenpakket van een front-office bankmedewerker onder de categorie kosten of doelstelling valt  :atyourservice:

Adriaan

Ja banken zullen weinig verdienen aan kleine spaarrekeningen maar hypotheken en "credit cards" brengen geld in het laatje. De grote Australische banken concurreren hevig om je klandizie terzake. En als je al een hypotheek hebt dan probeert men je met een aanlokkelijk aanbod te bewegen die over te brengen naar de eigen bank.

Nou ligt het niet in de rede dat de keuze van een bank voor je hypotheek mede wordt bepaald door je indruk van zijn klantvriendelijkheid - al heeft je contact daar zich tot dusver beperkt tot die voor de bank onprofitabele spaarrekening? Dat Australische banktellers vaak zo aardig zijn heeft naar mijn indruk in principe weinig te maken met hun persoonlijke instelling en alles met de instructies terzake die ze van management ontvangen.

Misschien hoeft men in de Filippijnen niet scherp te concurreren om klandizie in de hypotheekmarkt. Ik heb het nooit nagegaan.

Adik

Citaat van: Adriaan op zondag 13 december 2015, 14:58:54
Ja banken zullen weinig verdienen aan kleine spaarrekeningen maar hypotheken en "credit cards" brengen geld in het laatje. De grote Australische banken concurreren hevig om je klandizie terzake. En als je al een hypotheek hebt dan probeert men je met een aanlokkelijk aanbod te bewegen die over te brengen naar de eigen bank.

Nou ligt het niet in de rede dat de keuze van een bank voor je hypotheek mede wordt bepaald door je indruk van zijn klantvriendelijkheid - al heeft je contact daar zich tot dusver beperkt tot die voor de bank onprofitabele spaarrekening? Dat Australische banktellers vaak zo aardig zijn heeft naar mijn indruk in principe weinig te maken met hun persoonlijke instelling en alles met de instructies terzake die ze van management ontvangen.

Misschien hoeft men in de Filippijnen niet scherp te concurreren om klandizie in de hypotheekmarkt. Ik heb het nooit nagegaan.

Ik weet niet hoe het er in Australie aan toe gaat maar denk dat een hypotheek gesprek met een andere medewerker gevoerd wordt dan de eenvoudige banktransacties? Bij die hypotheek medewerker ben je wel een doelstelling, bij de eenvoudige banktransacties aan de front-office meer een kostenpost (of kostbare tijd voor de betreffende medewerker die nog andere taken toebedeeld heeft gekregen)?


Adriaan

Kostenpost? Ja ik weet niet hoe men de "goodwill" calculeert die door klantvriendelijkheid aan de balie verkregen wordt. Mijn indruk is dat de grote Australische banken die nogal hoog inschatten.

"Bedtime" hier in de Filippijnen.

Michaela

Toen mijn vader op bezoek was in Nederland 10 jaar geleden kwam mijn vader op een dag thuis erg opgetogen en gelukkig.
Hij zei dat hij veel vriendin/vriendinnetjes heeft!! Ik keek hem niet begrijpend aan  :ikkeniebegrijp:
Toen legde hij uit. Tijdens zijn wandeling, kwam hij mensen tegen die honden uitlaten, en die mensen groette hem,,,,,keer op keer was hij verbaasd en natuurlijk groette hij ook terug met big  :lachen:
In Filippijnen is het natuurlijk niet gebruikelijk dat " hoi", of "goedemorgen" enzo. Voor mij vader was het een belevenis. Hij voelde ook een beetje ongemakkelijk daarover, al vond hij het leuk.
En ik denk dat deze gewoonte (niet groeten) zo normal is in de Filipijnen, dat ze deze gewoonte ook meenemen naar hun werk. Het heeft niks mee te maken met de klantvriendelijkheid. Tis een andere gewoonten, niets meer en niets minder.
Ik merk wel soms bij de Mall dat ze daar iets "beleefder" zijn, en dat heeft denk ik mee te maken met het feit dat de werkgever het eisen. Ik kan voorstellen dat de werknemers ook naar een cursus moeten om meer klantvriendelijk te zijn.
Verder wil ik opmerken dat de stimulans erg laag is, ze krijgen toch maar weinig salaris.