Mawibata 2 : Aankomst en Bezoek Manila *** verslag & Foto's ***

[Mawibata]

De rode koffer ging zo open, maar voor de grijze was dit wel ff anders.

Het was een hele opgave om deze koffer open te krijgen, want Mihmi was de cijfercombinatie vergeten.

Ik besloot me er niet mee te bemoeien, en beperkte mij tot het toekijken.        

Iedereen op zijn beurt een beetje prutsen en na een klein halfuur kregen ze een slot open.
De cijfercombinatie was nog steeds dezelfde, als toen we de koffer kochtten, nl 000




Ik kon mijn lach niet inhouden, en haalde me weer hun woede op de hals.    
Voortaan zal ik hier toch op mijn tellen moeten passen vrees ik.
Want weerwraak kan soms zoet zijn.
Het andere slot bleek gelukkig dezelfde combinatie te zijn  

De zus en schoonbroer  hebben in Paranaque een lapje grond gekocht, en daar een huisje op gezet, Een goede investering voor Mihmi.




Tevens hebben ze enkele kamers voorzien, die ze verhuren.
Dit bezorgt hen maandelijks  wat extra inkomsten.
Ze wilden ons wijsmaken dat ze voor Paranaque hebben gekozen, omdat dit dicht bij de luchthaven is, en we niet ver moeten rijden als we hun gaan bezoeken.
Mihmi gelooft dat .
Ik heb hun maar gezegd dat ik dit ten zeerste kan appreciëren.

Mihmi's broer Richard, die werkzaam is in de bouw, heeft 6 maanden vrij genomen om dit huisje te zetten.
Gedurende deze periode had hij geen inkomsten, want de familie helpt er elkaar zonder vergoeding.
Ook vrienden en andere familieleden staken af en toe hun handen uit de mouwen, zodat de kosten beperkt bleven.





Al de bouwmaterialen hebben ze moeten sleuren door de smalle steegjes, om aan hun lapje grond te geraken, wat toch zeker een afstand was van 500 meter.
Een kruiwagen hadden ze niet.

Enne, hoe zou de brandweer hier in hemelsnaam moeten geraken als er geblust moet worden ?


En alsof dit alles niet genoeg was, lagen er op het pad nog hindernissen.



 





Hier zie je de zakken met zand, nodig om het tweede verdiep af te werken.



Jawel, tweede, want gelijkvloers of 0 kennen ze daar niet, dat is voor hen het eerste verdiep.

De ramen van het naastliggend huis gaan tot niets meer dienen, eens de muur wordt opgetrokken.
Tralies voor de ramen zie je overal in de PH.
Soms wel bij ramen op de zoveelste verdieping, waar geen mens kan geraken.
Maar bijgelovig als ze zijn, dienen ze waarschijnlijk ook om de boze geesten tegen te houden.



Betonijzers zie je vrijwel bij de meeste gebouwen uitsteken, want als men terug geld heeft wordt er een verdieping bijgezet, en dan nog een  .  .  .  .








Goten hangen ze er ook niet, bezie het als een gratis douche als je er onderdoor moet.



We moesten telkens onder deze stelling door, die mij alles behalve veilig leek.




Net zoals deze trouwens :



En in close — Up




Qua veiligheidsmaatregelen is het hier soms onvoorstelbaar hoe ze te werk gaan.



Ook passeerden we de wasserij van de wijk, ofwel  betrof het een heel grote familie, want katholiek als ze zijn, hebben ze de woorden van gaat heen en vermenigvuldig U, wel heel serieus opgepakt.





Dus niet alleen de veiligheidsmaatregelen, maar ook de voorbehoedsmiddelen lappen ze aan hun laars.    

Wat wil je, als zelf de Paus er tegen is. Weet hij veel, hij hoeft ze niet te gebruiken.(denk ik toch)


Foto,s van kinderen zijn altijd mooi, niet alleen wanneer ze poseren, maar ook op het onverwachts.
Wanneer ik spelende kimderen wilde fotograferen, sloegen ze soms op de vlucht, maar niet snel genoeg voor mijn Canon Hahaha


 


Elke woning heft zijn electriciteitsmeter, niet in het huis zoals bij ons, maar verzameld buiten tegen de muur. Sommige al digital.
Er onder zie je de watermeters.



Gemakkelijk voor de telleropnemers.


Enkele gaten in het beton moeten zorgen voor de waterafvoer. Is goedkoper dan een rooster te plaatsen, en het werkt ook, dus.  .  .




De waterleiding die buiten ligt wordt ook niet geisoleerd tegen vorstschade, is hun probleem.



Hoe ze de brommer keren in dit smalle steegje is mij ook een raadsel.
Of duwen ze hem een heel eind achteruit., of ze zetten hem rechtop?  
Ik ben het hun vergeten te vragen.





Dit konijn zal niet verorberd worden, maar dient als huisdier. Ik denk dat ze hier geen konijnen eten, in tegenstelling tot honden.
Update :  

Er naast staat de fles met drinkwater want het meeste leidingwater, als dat er al is, is niet drinkbaar.





Zolang het niet regent, is de mus veilig in deze buis.





Wanneer deze mus kwetterde was het het net alsof er een GSM afging, precies een ringtone.
Het was dan ook geen huismus, maar een Proxi - mus. Hahaha

Dat ze alles gebruiken tot het uit elkaar valt, kun je zien aan deze stoel
ze hadden een touwtje gespannen tussen de poten, opdat deze niet uit elkaar zouden gaan wanneer men er gaat op zitten, het waren zeer gladde tegels.





Ja  vindingrijk zijn ze wel, de Pinoy.
Ik had er al eens aan gedacht om voor wat fun te zorgen, door een kleine snede in dat touwtje te maken.
Maar je weet op voorhand niet wie er zal gaan in zitten, en een van de lady's was zwanger, dus hebben ze dit nog te goed bij een volgend bezoek.  

Ik zal er dan zitten met de camera ongemerkt in de aanslag, en kort bij de buitendeur. ( = vluchtroute)

Het ziet er netjes uit, hopelijk blijft het zo. Want onderhoud kennen ze niet zo goed in de  PH.
Ze bouwen  mooie dingen, soms worden deze echter niet onderhouden, en wanneer deze bouwvallig zijn, is het van afbreken en terug opbouwen.
Dit fenomeen zie je niet alleen bij huizen, maar ook bij kerken, bruggen monumenten enz . . .

Hier de kerk van Dingle in Ilo Ilo ;




Wat betreft dat onderhouden en zo, dit geldt niet voor de dame op de voorgrond.
Eventuele kandidaten, gelieve zich te onthouden


Vervolg : Mawibata 3 : Uitstappen omgeving Bacolod *****



Mawibata





 

[Mawibata]

Op naar de Family in Law  (Schoonfamilie)




Het moment voor het vertrek naar de luchthaven is aangebroken.
De bagage voor de boot is al weg.
De tocht naar NAIA verloopt niet zo vlot.

Mihmi's zus had gezegd dat we aan terminal 2 moesten zijn, blijkt daar aangekomen, echter niet te kloppen. Het moest terminal 3 zijn. 
Slechts een nummertje verschil, maar het is wel een heel eind rijden naar deze terminal, en als je het drukke verkeer hier kent, zul je wel begrijpen dat we reeds een beetje begonnen te zweten, en ditmaal niet van de warmte. 

Het verkeer gaat redelijk vlot, zodat we voor niets ons zweet hebben gelaten.

Het is een nieuw gebouw en is heel wat anders dan we vroeger gewend waren van de Domestic terminals.




Prachtig gewoon. Een zee van ruimte.

We hebben weer geluk, want er staat niet te veel volk aan onze  incheckbalie van Cebu Pacific,
Maar dit viel toch tegen, omdat er een probleem was met een passagier voor ons.
Dit duurde geruime tijd, en net als we aan de beurt waren, openden ze een tweede loket.




We hadden beter aan dat loket aangeschoven, want onze inchecker was gene gewone .

Onze handbagage mocht niet mee in de cabine wegens te groot.
Ok geen probleem, ware het niet dat we daarvoor extra dienden te betalen.
Dan begon de, zoals meestal, niets opleverende discussie.
We hebben al met diverse luchtvaartmaatschappijen gevlogen, ook lokaal in de PH, en telkens met dezelfde handbagage, nooit een probleem gehad.
Op de vraag hoe groot ze dan mocht zijn, antwoordde hij : Not as big.

Om je de


Er werd dus niets gemeten, het werd met het blote oog en de natte vinger vastgesteld.
Soms zie in de luchthaven rekjes staan, die dienen om de handbagage te passen. Als ze hierin past is alles Ok.
Echter geen zo'n ding te bespeuren.

Uiteindelijk maar toegegeven en betaald, zodat we door konden, en van de valse blikken van de aanschuivende achter ons verlost waren. Dan begaven we ons naar de boarding ruimte waar je moet wachten om aan boord te gaan.
En wat stond daar te blinken? Juist zo een rekje om je handbagage te passen.
Te laat natuurlijk, onze koffers waren al met de transportband de kelder in gedoken.
Ik mompelde wat binnensmonds (alhoewel ze hier geen Vlaams  verstaan en trachtte mezelf een beetje te sussen met de gedachte dat deze nieuwe hal misschien nog moest afbetaald worden.

Het andere personeel was zeer vriendelijk, althans tegen Mihmi.



Voor van alles en nog wat moet je tax of fee betalen. Hier is het 200 Piso Terminal fee.



Ikzelf houd hier de tickets niet vast, moest er dat iemand gedacht hebben.



En nu op weg naar de Gates. Euh .  .  .  .Nee heeft niets met Microsoft te maken.



Hier moesten we niet te lang wachten voor we konden boarden.
First class, en personen vergezeld van kleine kinderen mochten voorgaan. Echter ikke die een zwangere begeleidde moest aanschuiven.
Voor de laatste keer aanschuiven, want volgende keer zal de     er wel zijn dus .  .  .  .
Althans als ik dan nog deel uit maak van haar begeleidingsteam.


In het vliegtuig gingen de dames samen zitten, en vermits er maar drie stoelen waren per rij, en ikke apart.
Was ik niet boos om, met hun getetter waar ik toch niets van versta.



Helemaal gerust was ik er toch niet in, want ik had gehoord dat in     de Turken niet meer druppelsgewijs het land binnenkomen, maar bij  bosjes uit de lucht vallen.

Kwam dit omdat de piloot niet goed Nederlands kende ?
Ik land
Jij landt
Hij landt
Weiland

Niemand weet het, het onderzoek is nog lopende.

Niettegenstaande heb ik tijdens deze 70 minuten durende vlucht een uiltje gevangen. Ik heb dus hun spelletjes, die ze in de lucht houden gemist.
Het gaat hierom : Je moet een voorwerp tonen om ter snelst. Het is een voorwerp dat iedereen kan bij hebben.
Dus eigenlijk een beperkte lijst.
Bijvoorbeeld je boarding pas, paspoort, een bankbiljet van xxx Piso, een munt

Voor iemand die al een paar maal met deze maatschappij heeft gevlogen, weet al ongeveer wat men gaat vragen, en heeft deze items reeds op voorhand vast.
Want nu is het  DE kans om een gratis T-shirt te winnen, dat voor mij toch te klein zou uitvallen.
Telkens hetzelfde scenario, een van de stewardesjes (stewardesjes, want ze zijn hier allemaal klein uitgevallen) roept iets af, en gelijk gaan een tiental handen de lucht in.

Hoe de meisjes  zonder een finish-foto de eerste er kunnen uithalen is mij een raadsel.
Het zal wel juist zijn want niemand moppert. Ofwel moppert men niet omdat bij nader inzien de T-shirt toch niet zo geweldig is.
Het volgend item was een heuptasje, dat viel ook tegen, omdat ik er al een gekocht had (aan verminderde prijs nog wel).
Ook de flashy gele kleur zou mij niet staan vrees ik.
Om het nog niet te hebben over de lengte van de riem, die gemaakt is voor de smalle kleine mensjes hier, en niet voor z'n uit de kluiten gewassen  . 




Zouden er personen met deze maatschappij vliegen voor die te winnen extra's, ik in elk geval niet.



Eenmaal op de begane grond begeven we ons over de Taxi-baan naar de aankomsthal.
Hier geen harmonica aan de vliegtuigdeur, met een sluis tot in de aankomsthal.

Van de airco in de verzengende hitte. Pfffff
Ja het is soms afzien hier




Vorige maal landden we nog op de oude luchthaven van Bacolod, maar nu is de nieuwe af.
Deze ligt een beetje verderop en noemt New Bacolod Silay Airport.



Mooi gebouw dat ze daar neergepoot hebben. Hopelijk gaan ze het ook onderhouden.

Na onze bagage verzameld te hebben begaven we ons naar buiten. Aan de uitgang weer pistolen, geweren enz enz.
Het naar buitengaan verliep chaotisch.

De bewakers moesten van ieder bagagestuk het bijpassende stickertje controleren of het wel de overeenstemmende bagage was die je meenam.
Op de luchthaven van Schiphol daarentegen kon je zomaar met eender welke valies naar buiten wandelen, werd in het geheel niet naar gekeken, de keren dat wij daar aankwamen.

Het weerzien was weer hartelijk enz enz. Vele foto's weer .  .  .

Het gehuurde voertuig stond al op ons te wachten.
Geen airco, maar dat werd gecompenseerd doordat er bijna geen ramen instonden.



Nadat de reisleider alles gecheckt had, konden we met haar toestemming vertrekken. Nu maar hopen dat het beestje start.
Het gerammel deed mij vermoeden dat de motor draaide, en warempel, er kwam beweging in.
Ah dat was een zegen, die wind voor een beetje afkoeling zorgde.

Heel dikwijls zal ik hier nog denken aan Demis Roussos. Althans toch aan zijn liedje My friend the wind.
Want die was ondertussen onze gezamenlijke vriend geworden,die wind, althans voor mijn verblijf in de   

Gezellig met z'n allen in de Jeepney, want zo worden ze hier genoemd.





Oorspronkelijk waren het verlengde Jeeps, vandaar de naam.
Om het nog even over de Jeepney te hebben, een ding hebben ze gemeen met Harley-Davidson.
Voor de mensen die denken aan het gerammel van daarstraks, jullie hebben het mis.

Het gaat er om dat er geen twee dezelfde rondrijden. Zoveel wordt er aan veranderd en gesleuteld.
Vermits ik deze getunede Jeeps mooi vind, heb ik er een heel arsenaal foto's van.

Manila





Las Pinas


Angeles City


Bemerk ook op de bovenste foto de dronken man, die een poging doet om het verkeer te regelen, onder groot jolijt van de omstaanders.
Juist buiten beeld staat de echte agent te lachen.

Als je vraagt hoeveel man er in kan : er kan er nog altijd eentje bij   . (heb ik ergens gelezen op een forum)

Volgens het opschrift aan de zijkant is het 27 personen, van die kleine, magere wel te verstaan.

Ik vraag mij af wanneer hunne Piso valt om mij dubbel te laten betalen, vermits ik twee plaatsen inneem.   


In Ilo-ilo zien ze er een beetje anders uit, en zijn ze langer.



Desnoods zetten ze het dak ook vol.


Foto : Internet

In Manila rijden er een paar electrische rond, als proef.
Want vervuilend zijn ze wel, de oudere exemplaren


Foto : Internet


Onze tocht naar huis leidde ook voorbij een mooi Subdivision in Talisay.
Een subdivision is een soort  omheinde en bewaakte nederzetting waar de ietwat meer gegoeden een huisje hebben. 

Geen spek voor mijne bek dus.

Moest het niet helemaal duidelijk zijn, de omheinig dient om mensen buiten te houden, en niet omgekeerd.



Zonder pasje of ID kom je niet voorbij die wapendrager.


Ik kan er van meespreken, want voor een woning aldaar eens te gaan bekijken kreeg ik geen toestemming.
De foto die ik van hem en zijn wachtlokaal gemaakt had, heb ik gewist. Neh
Moet ie maar niet zo lullig doen.
Ik goesting om

Maar voor elke geüniformeerde moet je opletten hier, want uniform is wet.
Zo werd er eens iemand neergeknald om het tonen van de Dirty Finger.

Teleurgesteld droop ik dus af. Zoveel huizen staan er niet, maar een mooi exemplaar wist ik wel staan.
Als de volgende maal de bewoner thuis is zal het me wel lukken. 



Ah eindelijk aangekomen bij ons huisje. The Boss op inspectie in de tuin. The Boss, dat is ze wel.
Want als ik haar eens vroeg wie is de boss, antwoordde ze vlot en met een grijns IKKE.
Die grijns verdween echter als sneeuw voor de zon, als ik haar daarop vroeg : en wie denk je is The Big Boss ?

Hier scheelde het niet veel, of dit verslag had nooit geschreven kunnen worden wegens 






Er was niet veel veranderd, kippetjes werden er nog gekweekt, de varkens knorden vrolijk naar mij ons , en zelfs de haan had geen schrik , want hij sloeg niet op de vlucht.









In de tuin stond een banana boom in bloei, prachtig die kleuren. Zo iets mooi krijg je bij ons niet te zien.




Wordt vervolgd .  .  .  .

       



Mihmi & Willy 6 : Trip naar Victorias *****

[freddyttt]

Hallo de Willy....heel aardig de stukjes die ge hier plaatst.Echt plezant om te lezen,verder doen zo...mijn vrouw verteld me net dat jullie ook haar friendster gezocht hebben,zij, lulu,is ook van bacolod...ik freddy afkomstig van genk

[freddyttt]

  niet alleen het praline meisje blijkt fotoschuw te zijn...de  :belgiesmiley:die zichzelf graag big boss noemt,is ook nergens te zien.... maar ja,niet echt nodig..deze die gewoon boss is leuker om naar te kijken,,

[Mawibata]

Freddy, ik ben van Leopoldsburg, niet zo ver af dus, en dien hier het vaderland.

Friendster, dat is Mihmi's materie, ik denk dat wel elke Pinay daar een account heeft.

En heeft ze Lulu gevonden op friendster ?



WiLLy

[Digos]

Ha ha ha Willy.......Friendster heeft veel connectie's zene, echt nie gewoon.

Wel heel leuk, maar je moet het binnen de perken (vrienden) houden.

Friendster

[Mawibata]

Van ons kort verblijf in Manila, maakten we gebruik om Ocean-Park eens te bezoeken.

Terwijl we door het steegje naar de weg gingen waar we een taxi  wilden nemen,  keek ik eens naar boven, en   viel mij deze boom op met zijn langwerpige vruchten.
Het zou om een soort groente gaan, welke gebruikt wordt bij bereiding van vis of kip




Een beetje verder bemerkte ik deze watercontainer. Ze staan meestal op de daken in de PH. Maar dit is wel een uitzonderlijk groot exemplaar.

 


Ze doen er ook niet altijd water in, zoals deze.  Ene met San Miguel Pils ben ik nog niet tegengekomen. Moest ik er eentje zien zal ik hem direct posten, met de juiste plaatslocatie.





M,n schoonbroer ging dus kijken voor een taxi, en ik mocht mij niet tonen.
Niet omdat ik moeders mooiste niet ben, maar omdat, wanneer ze en blanke of witneus zien, de prijs plots de hoogte in schiet.
Dit is niet alleen bij het nemen van een taxi zo, maar ook op de markt enz . . .
Best is om je niet te tonen, en je vrouw laten onderhandelen.
Alhoewel, laatst zag ik op de locale markt een heuptasje dat me beviel.
Meestal zijn de waren op de markt niet geprijsd, en is de vraagprijs a la tête du client.Doch ik had ergens een prijs gezien van 150 Piso,of  ongeveer â,¬ 2,50, maar dit heuptasje stond mij niet zo aan. (ik kreeg de riem niet rond mijn middel, ook niet bij het verlengen tot maximum, tot jolijt van de omstanders. Doch deze werden plotsklaps bloedserieus. (Kwam zeker door de kwade blik die ik hun toewierp)
Enfin om verder te gaan, na het tasje gekeurd te hebben, en terloops een blik geworpen te hebben qua lengte van de riem besloot tot aankoop over te gaan. Ik vroeg de prijs en het was 200 Piso. Ik bekeek het tasje zelfs niet meer en zei NEE en dat ik verder ging rondkijken. Hij nam meteen bij de arm en het was 150 Piso, last price. Hiermee was ik best tevreden en vroeg naar een andere kleur (zwart). Ja zeker, maar hij moest dat even gaan halen. Waarbij ie van slippers veranderde en gezwind in de markt verdween. Het zullen wel atletiek slippers zijn gezien de vaart die hij er achter zette. Hij liet zijn kraam onbeheerd achter, vertrouwende op zijn collega,s, die wel zouden toezien dat ik niks zou jatten.
Hij bleeft toch geruime tijd weg, en ik verdenk er hem van bij een college een zwart tasje te zijn gaan kopen aan een nog lagere prijs. Enfin ff later was hij terug, en waren we beiden tevreden. Vooral ikke. Nu kon ik immers trots aan de family gaan vertellen dat het mij gelukt was af te bieden.


Terug naar de taxi nu hij zou de meter aanzetten, was ik best tevreden mee, want zo loop je minder kans om opgelicht te worden. (als ze tenminste het loodje niet hebben verbroken.
Een chauffeur, vijf volwassenen en een kind van drie, dat kan best in de taxi. Het was deze keer niet zo,n mooie als aan de airport, maar een aftandse oude witte.
Voor het uitstappen toch nog rap een foto genomen van het handvat boven mijn hoofd, en van de deurklink. Dat ze inventief zijn had ik al vermeld.









En dan te bedenken dat wanneer je een gloednieuwe taxi neemt, je net zoveel dient neer te tellen als bij een oude. Maar die gloednieuwe rijden niet zo dik, en als je niet te lang wil wachten, dan stap je toch in dat wrak op wielen.

Over de Roxas boulevard ging het richting Rizal Park. Onderweg konden we links de baai van Manila aanschouwen. Als je denkt dat er alleen maar vervallen huizen in de PH staan, vergis je je schromelijk. Iets verder rezen de buildings de hoogte in. Hier moeten Dutchjack en Supernova hun condo hebben dacht ik. Het nemen van een foto door de achterruit van de taxi was niet zo evident.




Kwam ook door de grote bezetting van het voertuig.
Plots dook er een Smart op , hoe zou die hier verzeild zijn, in een Balikbayan box misschien Hahaha




Ah we zijn er : Ocean Park, de foto is niet 100%, wegens een beetje reflectie in de zijruit, maar laat U daardoor vooral niet afleiden.




Om het drukke verkeer in goede banen te leiden heeft men er paaltjes geplaatst, met zo te zien prima resultaat





Van hieruit hadden we een mooi zicht op enkele buildings van Malate.






Natuurlijk moest er weer geposeerd worden ; Ieder apart, dan die met deze, dan deze met gene, enz  .  .  .  zoals we dat van hun gewend zijn.
Uit alle foto's heb ik er eentje uitgepikt die ik hier plaats .




Dan is de  PH kant tevreden dat ze ook  af en toe in het verslag te bewonderen zijn.

Ook hier weer buiten net zoals binnen gewapende guards, deze keer niet met een riot gun, maar een trommelrevolver.
We voelen ons safe.
Op de achtergrond het bekende en al lang bestaande Manila hotel.




Het was geen drummen aan de ingang om binnen te geraken.




Zoals je op deze grote advertentie, die buiten aangebracht was kunt zien, Is er de mogelijkheid om hier  op hotel te gaan.
Het is een kamer in het  grote aquarium, zodat je de vissen ziet langs zwemmen aan je venster.
Maar ze kunnen je ook beloeren terwijl je




Een maaltijd nuttigen in de grote hal was mogelijk tegen een democratische prijs, zoals we gewend zijn in de PH.
Nog voor we plaats namen kwamen ze al aandraven met voor ieder een glas fris drinkwater, gratis natuurlijk.
Alleen de keuze maken bleek een beetje moeilijk. Tja als je gewend bent van Mc Do.
Het eten viel heel goed mee. Ik kan ook al heel goed mijn plan trekken om een keuze te maken uit de menukaart.
Vooral als er foto's bijstaan. 




Nu onze buikjes goed gevuld waren konden we aanschuiven aan de kassa.




De prijzen waren naar de  PH  maatstaven wel hoog. Het komt neer op ongeveer het loon van wee dagen van een werkman.
Er waren ook kortingen voorzien, ook voor seniors (20%), maar voor die groep ben ik nog veel te jong.
Inwoners van Manila mogen rekenen op een korting van 10%.




Eens afgerekend, konden we aan onze onderwatertocht beginnen. 
We kwamen eerst langs een aquarium met grote vissen, die wel wat weg hadden van karpers zoals wij die bij ons kennen.
De volgende halte bracht ons bij de vervaarlijk uitziende krokodillen.
De afscherming was redelijk laag, zodat je de beesten bijna kon aaien.
Het maakte het ook gemakkelijk om hier iemand over boord te gooien.

Dan volgde een bak met mooie zeesterren, waarvan enkele, die we al tijdens onze vorige vakantie in een Beach Resort hadden ontmoet.








Een levensgrote haai die er rondliep maakte ons petekind wel danig aan het schrikken,met de nodige tranen als gevolg.
De dames hadden er minder schrik van en de haai kon dit best apprecieren.
Van deze onbeweeglijk en minder schrikwekkend exemplaar had de kleine minder schrik, en dierf zich zelf kortbij begeven.
Maar er gaan bijzitten was net iets te veel gevraagd.



Dan konden we onze onderwatertocht aanvatten.
Het was wel indrukwekkend, zo een tunnel waarbij je de vissen links, rechts en boven je zag rondzwemmen.
Toen een grote rog boven ons op het glas ging liggen, merkte ik op dat je nu duidelijk kon zien dat het een vrouwelijk exemplaar betrof.
Hilariteit alom bij onze preutse Pinay.

Toen de vis in de smiezen had dat ik een foto wilde maken van .  .  .  . sloeg hij op de vlucht.
Ditmaal was de Canon niet snel genoeg, zodat ik U deze foto moet onthouden.
Maar als U zelf ooit gaat kijken, zal U mij wel gelijk geven.




Deze wormen wiegden samen heen en weer, een grappig zicht.
Bij gevaar gaan ze naar beneden de grond in.
Stel je voor dat mijn worm(pje) ook zo zou reageren.
Hoe moet ik hem dan terug uit m'n buik vissen?






Met al die vissen hier kon men wel een aantal Filippijnen hun honger stillen. Haha.





Aan bewegingsruimte geen gebrek. En het was wel enorm rustig daar.
Of zou hier nog een karaoke moeten komen, of iets anders ?  Weet een van de leden misschien meer ?




Bij het naar buiten gaan passeerden we een bassin waar eigenaardige vissen inzaten : Doctor Fish of Nibble Fish (knabbel vis).
Tegen betaling mag je een tijdje pootje baden of met je armen in het water zitten.
Doctor Fish komt dan zijn werk doen .  .  . knabbel, knabbel.




Nu kregen we ook een mooi zicht op het Manila Hotel, en het Floating Hotel & Restaurant.





In deze bak wil men tonen dat de Filippijnen begaan zijn met het milieu, en meer in het bijzonder het zwerfvuil.
Dat men dit wil aanpakken is een goed idee, Maar in de praktijk komt daar niet veel van terecht.
Toch zeker niet in de armere wijken.

Latere foto's zullen dit illustreren.

[Mawibata]

Van Ocean Park zetten we onze reis verder naar de Mall of Asia.

Gewoonlijk is het winkelen voor de vrouwen weggelegd, maar ditmaal was ik toch nieuwsgierig, want ik had er veel over gehoord.
Iets van zoals ze dat hier plegen te zeggen  : Must See

Foto genomen op het einde van ons bezoek.



Reeds van ver konden we een wereldbol van Azie bewonderen.
Maar toen we naderden zag ik dat ook de andere continenten hierop aanwezig waren.



Eens binnen werden er weer tal van foto's genomen.
Maar eerst moesten we, zoals bij alle winkels trouwens, langs de inkomcontrole. (foto genomen bij SM)




Vrouwen links, mannen rechts. Links en rechts zitten de fouilleurs achter de deur, in het midden nog een van reserve.  De foto moest in het geniep worden genomen, met een beetje zoom, want wanneer ik mij eerder  in positie zette, werd er door hun druk gebaard dat dit niet toegelaten was, dus  .  .  .
De security draagt witte handschoenen, maar toch raken ze je spullen niet aan.

In de vrouw haar handtas speuren ze naar  .  .  .  .  .  ik zou het niet weten.
Om een beetje in de tas te kunnen rommelen maken ze gebruik van houten stokje, zoals die van reserve er eentje vast heeft.
Zoals een dirigent, maar in de plaats van in de lucht, wordt er met het stokje in de handtas gezwaaid. Hun wapens zien er vervaarlijk uit, het stokje daarentegen niet.
De mannelijke klanten worden betast op hun rug, of ze daar geen wapen achter de broeksriem dragen.
In de horeca wordt je gevraagd je wapens af te geven aan de inkom of aan de balie.
In de Mall (zo heet hier een winkelcentrum) zien we dat ook iedere shop van betekenis ook nog eens een of twee gewapende guards heeft staan.
Bij een bank zijn er dat meerdere, en hier zijn ze zelfs gewapend met een riot-gun. (Wapen waarmee de bende van Nijvel destijds zoveel success mee boekte)
Of er regelmatig van gebruik moet gemaakt worden weet ik niet, maar het doet je alleszins twee keer nadenken voor je iets begint.
Vandaar de spreuk : Bezint eer je begint.


De eerste foto binnen werd genomen voor een     praline winkel. 
Pralines en chocolade, daar zijn ze hier verzot op.



Tevens weten ze ook zeer goed welke kwaliteit ons land op dit vlak te bieden heeft.
Al is het voor hun moeilijk te betalen.
Dus een tip : als je dit land wenst te bezoeken, en iemand te vereren met een geschenk, dan ga je zeker scoren met pralines uit    en geen Delfts blauw uit        
Het praline meisje, of hoe noem je zo iemand, verschool zich achter onze twee dames.

Ja, er blijken dan toch Pinay te bestaan die fotoschuw zijn.
Maar laat je niet op een verkeerd been zetten, want dit is enkel wanneer vreemden een foto nemen, en zeker een Alien.
Niet lachen  want deze titel krijgen we ons hier aangemeten. (nog altijd geen accenten gevonden op dit QWERTY toetsenbord)
Volgende foto illustreerd een zelfgemaakte reclamebanner, van .  .  .  .  .sorry reclame maken is hier niet toegestaan.   




Wanneer ze geen reclameaffiches krijgen van de firma, maken ze deze toch zelf, met kleurpodloden wel te verstaan. (inventief, weet je nog)

Van deze werkbank van een cell phone (GSM bij ons) hersteller, maakte ik ook een kiekje.
Zoiets zie je bij ons niet, omdat een nieuwe vaak minder kost, dan het opsturen en werkloon van de hersteller.




Hier in de PH kom je ze overal tegen, niet alleen in de Mall's, maar ook op de markten, en ook gewoon op de stoep.
Waar zij veel reclame voor maken, is voor het unlocken van de cell phone.
Wanneer je een GSM koop in promotie bij een bepaalde provider, kan deze gelocked zijn , zodat hij enkel bij deze provider te gebruiken is.
Meestal zijn deze aanbiedingen de moeite voor het aanschaffen van dergelijk toestel.
Maar wil je daarna een andere of vroegere provider gebruiken, dient het toestel eerst terug aangepast te worden, wat met noemt unlocken.
Ik denk dat ie wel voor elk merk of type een GSM kabel hebben hangen


Alles in deze Mall is groots opgezet, en veel ruimte is onbenut.






Niettegenstaande het zo een groot winkelcentrum betreft, heeft dit ijsstalletje maar weinig klanten.
De werkdag voor het verkoopstertje moet dan wel ellenlang duren.
Ook van de drukte die je zou verwachten, is hier maar weinig te bespeuren.




Indien je je het kan veroorloven, kan je rondgereden worden in een limousine, met prive chauffeur, zo groot is dit winkelcentrum.
Bij het binnengaan kan je trouwens de slogan van de Mall lezen :  Geen enkele andere komt zelfs maar in de buurt.
Eigen stoef stinkt, maar van geld wordt dit ook wel eens gezegd.   




Bij het buitengaan bemerkte ik een Hop on — Hop off, zoals we die kennen van in de grote steden.
Stap op en af waar je wil. In het winkelcentrum liet ik mij niet graag ronrijden, want met de dames was het aan elke winkel uit- en terug instappen.
Daar zou de arme chauffeur gek van worden, maar hierbuiten .  .  .
Laat ik maar die bus nemen en mij rondrijden, kan ik ook alles bekijken, en kan ik mijn arme voeten sparen, die een beetje last hebben van de warmte.
Blijkt de bus echter nep, en vastgenageld aan de grond, zodat er van rondrijden geen sprake is.
Ook hier geen aanschuivende klanten.




Van al het lekkers dat we gezien haden kregen we honger, dus op naar een van de vele eetgelegenheden.
Ik verkoos om buiten te eten, doe dit graag, maar is bij ons maar beperkt mogelijk, vanwege  .  .  . je weet wel.
We zagen een tent waar we unlimited rijst konden krijgen. Oh .  .  .  .zoveel rijst als je op kan.
Dit zag mijn gezelschap wel zitten, en de keuze was snel gemaakt.
Van deze unlimited rijst werd gretig gebruik gemaakt, en niet alleen bij ons maar ook aan de andere tafels.

Er was een kelner die niets anders moest doen als rondgaan met een grote container, en de mensen die er om vroegen, een portie rijst bijgeven.
Hadden wij spijt dat we geen Tupperware bijhadden.   

De prijslijst geeft je een idée wat de maaltijden hier kosten. 1 â,¬ is ongeveer 60 Piso.
Ik moet er wel bijzeggen dat de porties meestal kleiner zijn dan we bij ons gewend zijn.



Niettegenstaande de kleine porties lukt het mij niet om een paar kilo's kwijt te geraken.
Hoeft ook niet echt, want ik ben toch al van straat af.
Zal trouwens ook niet helpen als je telkens twee porties laat aanrukken.

Op de lijst staat ook merienda, zo wordt hier een tussendoortje genoemd. Is ook aan de grootte van de portie te zien.

Ondertussen begon het al te schemeren, en vooraleer onze maaltijd verorberd was, was het al pikkedonker.
Moest je dit land bezoeken zal je ook versteld staan hoe snel hier de duisternis invalt, en steeds zeer vroeg in de avond, omstreeks 18.30Hr.
Bij het terug naar huis gaan, sprongen we even binnen bij de vrienden en family waar Mihmi vroeger heeft gewoond.
Het weerzien was zeer hartelijk, en enkele groepsfoto's dienden gemaakt.
Enkele dames zijn, niettegenstaande hun hoge leeftijd nog steeds niet gehuwd.




We mochten het hier niet te laat laten worden, want morgen moesten we inschepen of beter invliegen naar de ouders van Mihmi die op een ander eiland wonen.
De vlieger doet er 1uur en 10 min over. Met de boot ben je 24 uren onderweg.
Toch nemen velen hier de boot, niet alleen omdat het beterkoop is, maar dan kan je een hele hoop meezeulen zonder daar extra voor te moeten betalen.
Wanner we ontwaakten lieten we M M, want zo is haar nickname, nog een beetje uitslapen.
De kleine gingen we menemen naar haar grootouders.
Een zus van Mihmi (de zwangere) gaat ook mee met het vliegtuig.

Haar twee broers gaan met de boot. (baggage, weet je nog)





Toen ik mij naar buiten begaf om een luchtje te scheppen, merkte ik dat de baggage die met boot mee moest, al grotendeels klaarstond.
Het is onvoorstelbaar wat ze hier allemaal meesleuren van het ene naar het andere eiland .


Later meer , Mihmi roept om te helpen bij de afwas  .  .  .  .  .   

[hoss]

En  .  .  .  .  .  .  Mimi zeker blij met haar nieuwe Visa kaart      


Hoss

[Supernova]

Schitterend verslag en foto's Willy!
En leuk dat mijn appartement ook op de foto staat (bij Manila Ocean Park) 

[klootzakken (voorheen Jens)]

ja bijzonder mooi gedaan willy,  helemaal topi.

ik was er ook in 2008  Ocean park , is echt de moeite waard.
je kunt er ook lekker knagen in het restaurant , echt iets voor DJ en VIOLA ha ha .
nou goed ik ben ook wel liefhebber.

zo ook de foto,s van paranaque , komt mij zeer bekend voor, ik heb er dan ook een schoonzus wonen.

jens............