filippijnse vriendin naar België laten komen

[scorpio_rising]

kan enkel beamen wat hierboven reeds geschreven staat : bezoek haar eerst eens en zie of het "in real life" ook zo klikt.

dan kan je (zoals wij deden) misschien proberen haar een tegenbezoek te laten brengen via een visum KORTVERBLIJF. Niet evident, als je alle ervaringen op het forum hierover leest, doch.. het hangt wellicht ook in grote mate af van de omstandigheden waarin jullie zich bevinden (leeftijdsverschil, "garantie" dat ze inderdaad slechts een paar weken blijft en niet uit is op een migratie langs deze weg in deze eerste fase,...)
Doch.. voor mijn vriendin en mij is dit van de eerste maal in orde gekomen en momenteel is ze hier dus bij mij voor een 3-tal weken tot 10 januari.

Want.. belangrijk is toch ook of je vriendin hier zou kunnen aarden, denk ik, weg van haar familie en in een totaal ander klimaat en cultuur.

Wij zitten dus ongeveer " 2 pagina's" verder in eenzelfde verhaal : elkaar leren kennen via chat, daarna ik op bezoek in juli 2010 en nu zij op tegenbezoek.

Over trouwen is voorlopig nog niet gesproken, doch dat het nog steeds klikt wordt steeds meer duidelijk.

Je bent trouwens een streekgenoot, merk ik, dus.. mocht je meer info willen, kan je me steeds een persoonlijk bericht sturen.

Gisteren waren we nog op bezoek in de Stroppendragersstad...

Surf eens rond op dit forum en je zal een schat aan ervaringen en raadgevingen vinden, doch.. voor ieder geval , elk koppel zijn de omstandigheden steeds anders.

Anders konden ze de visumaanvragen ook gewoon door een computer laten beantwoorden...

Op de website van de ambassade vind je trouwens alle officiële info en vereiste documenten ivm visa-aanvragen.
http://www.diplomatie.be/Manila/default.asp

Dag Jiggy,

Hartelijk bedankt voor de positieve reactie en de goede raad, 'k heb je alvast bij m'n vriendenlijst toegevoegd en eventjes een kort privé-berichtje gestuurd.

[scorpio_rising]

scorpio

Bedankt voor de verwelkoming 

[scorpio_rising]

Scorpio_rising. Veel lees- en postplezier   

Bedankt voor de verwelkoming 

[scorpio_rising]

Scorpio

De raad die ik je wel wil meegeven is dat je best je vriendin geregeld in 'real life' gezien hebt alvorens aan trouwen te beginnen (hier of ginder).  Dit is niet alleen goed om elkaar beter te leren kennen (wat toch relatief is omdat dit vaak in vakantiesfeer is maar toch), maar het kan je ook verder helpen met later het aanvragen van gezinshereniging.  Vaak is men minder sceptisch als je elkaar op regelmatige basis hebt gezien vooraleer je getrouwd bent.  Telefoon en skype enz wordt vaak als niet echt gezien wat betreft een relatie.  Dus zoals vaak gezegd maak zeker niet de fout om direct te trouwen want dat proberen ze je wel aan te praten eens je ginder bent.
Wat de papierwinkel betreft daar vind je alles van terug zoals aangegeven op de vermelde site hierboven.  Enkel zien dat de papierwinkel in de Filippijnen correct is gebeurd.  En als je ooit zover geraakt is een portie geduld niets te veel gevraagd.

Geniet van je vriendin en van je reis in 2011.  A propos wanneer ben je van plan naar ginder te gaan en waar is dit dan?  Als we dit mogen weten uiteraard

Hartelijk dank voor de reactie

[Fail_over]

Allereerst  op het forum.

Lees, zoek en gij zult wijzer worden.

Ik heb mijn vrouw eerst 2x bezocht, 2 en 3 weken, vervolgens ben ik in het voorrecht geweest een jaar daar te verblijven, samen met haar alvorens we besloten te trouwen.

De "roze bril" is een veel besproken fenomeen hier op dit forum(s). En dat is zeker een realiteit als je voor het eerst naar een derdewereld land gaat. Want dat is het.
Iedereen ervaart dit op zijn eigen manier. Cultuurshock of niet.

Zelfs na het eerste bezoek verkeert ge in staat van "vakantie liefde" en wilt ge zo snel mogelijk trouwen om haar hier te halen. En dat weten de meisjes daar ook. Zij weten dat zij de knapste vrouwen op aarde zijn, en maken daar gebruik van. Ontdek eerst wat er achter dat knappe smoeltje zit.
Ik zeg niet dat alle vrouwen daar zo zijn, elk mens is verschillend, maar de drang om aan de armoede te ontkomen, en een kano aan de haak te slaan ontplooit heel veel creativiteit bij die vrouwen. mannen ook trouwens.

Ik weet nog heel goed dat de rechter direct tegen mij sprak toen we trouwde :"Sir, here in Fhillipines, no divorce!". Dit ligt echter genuanceerder, maar het is wel iets waar ik de nadruk op wil leggen. Bezint eer ge begint. Blijf bij de realiteit. Er zijn genoeg voorbeelden, (ook op de forums) dat het mis kan gaan. En dat wil je niet.

Dus bereidt je goed voor, laat je informeren, maak er een 2e hobby van om alles te leren van haar, de cultuur, de werkwijze, de regels daar. Ik ben bijna een halve jurist moeten worden om alles aan elkaar te kunnen knopen, maar mijn situatie is anders.

Het is allom bekend dat je verliefd wordt op een Fhillipijnse via chat, mail en cam. Maar leer de realiteit erachter. pas dan leg je een goede basis voor een lang huwelijk. En als je een goede treft, dan kan dat huwelijk "for life" zijn. Maar je moet wel weten met wie je in zee gaat.

Voor zover mijn advies. Doe ermee wat je wilt.

Wanneer ga je naar haar toe, en hoe lang?

F_O

[scorpio_rising]

Allereerst  op het forum.

Lees, zoek en gij zult wijzer worden.

Ik heb mijn vrouw eerst 2x bezocht, 2 en 3 weken, vervolgens ben ik in het voorrecht geweest een jaar daar te verblijven, samen met haar alvorens we besloten te trouwen.

De "roze bril" is een veel besproken fenomeen hier op dit forum(s). En dat is zeker een realiteit als je voor het eerst naar een derdewereld land gaat. Want dat is het.
Iedereen ervaart dit op zijn eigen manier. Cultuurshock of niet.

Zelfs na het eerste bezoek verkeert ge in staat van "vakantie liefde" en wilt ge zo snel mogelijk trouwen om haar hier te halen. En dat weten de meisjes daar ook. Zij weten dat zij de knapste vrouwen op aarde zijn, en maken daar gebruik van. Ontdek eerst wat er achter dat knappe smoeltje zit.
Ik zeg niet dat alle vrouwen daar zo zijn, elk mens is verschillend, maar de drang om aan de armoede te ontkomen, en een kano aan de haak te slaan ontplooit heel veel creativiteit bij die vrouwen. mannen ook trouwens.

Ik weet nog heel goed dat de rechter direct tegen mij sprak toen we trouwde :"Sir, here in Fhillipines, no divorce!". Dit ligt echter genuanceerder, maar het is wel iets waar ik de nadruk op wil leggen. Bezint eer ge begint. Blijf bij de realiteit. Er zijn genoeg voorbeelden, (ook op de forums) dat het mis kan gaan. En dat wil je niet.

Dus bereidt je goed voor, laat je informeren, maak er een 2e hobby van om alles te leren van haar, de cultuur, de werkwijze, de regels daar. Ik ben bijna een halve jurist moeten worden om alles aan elkaar te kunnen knopen, maar mijn situatie is anders.

Het is allom bekend dat je verliefd wordt op een Fhillipijnse via chat, mail en cam. Maar leer de realiteit erachter. pas dan leg je een goede basis voor een lang huwelijk. En als je een goede treft, dan kan dat huwelijk "for life" zijn. Maar je moet wel weten met wie je in zee gaat.

Voor zover mijn advies. Doe ermee wat je wilt.

Wanneer ga je naar haar toe, en hoe lang?


F_O

Bed

Bedankt voor het ruime advies, het is zeer zeker geapprecieerd en ik denk hier wel een stuk uit te leren van wat de mensen hier met me delen. Ik ga 2 a 3 weken naar Manila en misschien in één van die weken afzakken naar Boracay, eind 2011 maar ik moet nog de kalender van m'n werk afwachten.

[Cyberfreak]

Ik weet nog heel goed dat de rechter direct tegen mij sprak toen we trouwde :"Sir, here in Fhillipines, no divorce!". Dit ligt echter genuanceerder, maar het is wel iets waar ik de nadruk op wil leggen. Bezint eer ge begint. Blijf bij de realiteit. Er zijn genoeg voorbeelden, (ook op de forums) dat het mis kan gaan. En dat wil je niet.

Met een Belgische is de kans dat het fout loopt veel groter hoor Het echtscheidingspercentage bedraagt hier meer dan 30%, en dat is dan nog van de weinige die nog trouwen (zal bij de 'samenwoners' nog veel hoger liggen). Ten tweede is het met een Filippijnse gemakkelijker om je eigendom te beschermen (ahv een contract), een contract is in de Filippijnen wel een taboe, maar een huwelijkscontract met een Belg is nog altijd stukken beter dan een huwelijk met een Filipino zonder contract, dat weten ze zelf ook wel. Dat ligt hier toch wel iets anders, weinig Belgische vrouwen zullen aanvaarden dat manlief een huis heeft dat volledig op zijn naam staat. Je wilt niet weten hoeveel koppels door een scheiding op straat belanden... Maar goed, voorzichtigheid is altijd goed.

[dolfijn76]

Cyberfreak,

Je hebt gelijk tot op zekere hoogte.  Als je al eigendom hebt voor je trouwt bljift die eigendom op jou naam. Heeft je partner geen recht op belg of filippijn maakt geen verschil.  Alles wat je tijdens je huwelijk koopt is van jullie beide.

[opinie]

Ik weet nog heel goed dat de rechter direct tegen mij sprak toen we trouwde :"Sir, here in Fhillipines, no divorce!". Dit ligt echter genuanceerder, maar het is wel iets waar ik de nadruk op wil leggen. Bezint eer ge begint. Blijf bij de realiteit. Er zijn genoeg voorbeelden, (ook op de forums) dat het mis kan gaan. En dat wil je niet.

Te snel trouwen kan veel problemen geven. Stel dat me achteraf spijt krijgt en wil scheiden. Dat zal veel langer duren en meer kosten.

Met een Belgische is de kans dat het fout loopt veel groter hoor Het echtscheidingspercentage bedraagt hier meer dan 30%, en dat is dan nog van de weinige die nog trouwen (zal bij de 'samenwoners' nog veel hoger liggen).

Vaak trouwen mensen om de verkeerde redenen. Om hun relatie te redden bijvoorbeeld, natuurlijk eindigt het in een scheiding.
Ook een grote fout is als men trouwt en dan pas merkt dat het meer is dan feesten en uitgaan. Blijkt dat men elkaar in het gewone leven niet kan uitstaan. (Er zit hier een gelijkenis met vakantiebezoek en huwelijk)
Hoe groot is het scheidingspercentage bij  - en  - koppels?

Ten tweede is het met een Filippijnse gemakkelijker om je eigendom te beschermen (ahv een contract), een contract is in de Filippijnen wel een taboe, maar een huwelijkscontract met een Belg is nog altijd stukken beter dan een huwelijk met een Filipino zonder contract, dat weten ze zelf ook wel. Dat ligt hier toch wel iets anders, weinig Belgische vrouwen zullen aanvaarden dat manlief een huis heeft dat volledig op zijn naam staat. Je wilt niet weten hoeveel koppels door een scheiding op straat belanden... Maar goed, voorzichtigheid is altijd goed.

Zoals dolfijn76 al zei, hangt dat dat af van de vergelijking. Eigen goederen voor het huwelijk blijft eigen goederen. ( niet maar daar zijn ook stemmen om dit aan de tijd aan te passen) Aankoop en bouw na het huwelijk wordt (normaal gezien) betaald door beiden. Een echtscheiding kan mensen op straat zetten omdat door de ruzie niemand nog betaald voor de lening en dan zit men met de gebakken peren en gare rapen.
Wil men na het huwelijk onroerend goed enkel op eigen naam dan zal dat botsen. De afkomst van de partner zal er weinig toe doen.
Dat ligt hier toch wel iets anders, weinig Belgische vrouwen zullen aanvaarden dat manlief een huis heeft dat volledig op zijn naam staat.
Hoeveel Filippijnse vrouwen zouden aanvaarden dat hun Filippijnse man het huis enkel op zijn naam heeft?
Er is geen mogelijkheid om samen onroerend goed te bezitten als gemengd koppel in de  Gelijkenissen?

Een ander punt: als één partner een huis bezit en de andere wil niet trouwen zonder de inbreng van het huis in de gemeenschap, zou dat geen belletje doen rinkelen?

[Cyberfreak]

Ik kan alleen maar spreken over mezelf en mijn omgeving. Ik heb bijvoorbeeld twee ooms die bij een Belgische vrouw gingen inwonen (niet dezelfde ), en eens ze een heleboel geïnvesteerd hadden in het huis van de partner werden ze op straat gezet omdat de vrouw een andere man had leren kennen (in één van beide gevallen was het zelfs zo dat de oom 's ochtends buitengezet werd en de nieuwe man 's avonds binnengehaald). Van de vele investeringen hebben ze natuurlijk nooit iets terug gezien...

Een vorig huwelijk van één van mijn ooms was met gemeenschap van goederen. Zij had haar hele leven een werkloosheidsuitkering terwijl hij full-time ging werken. Op een dag kwam hij thuis en zag hij dat het huis te koop stond. Bleek dat ze ongelooflijk veel op krediet gekocht had en hij haar nooit gecontroleerd had (ook dom van hem). Zo kan ik nog een tijdje doorgaan: broer, kennissen,...

Het verschil is dat als beide partners ongeveer hetzelfde vermogen hebben, dat er dan verwacht wordt dat je allebei even veel investeert in het huis, meubels,... en vaak wordt er dan een gezamenlijke hypotheeklening afgesloten (op basis van het gecombineerde budget) met als gevolg dat als één van de partners er de brui aan geeft, de andere partner ook op straat belandt (want de hypotheek is pakweg 800-1000 euro per maand, dus dan zou je al een redelijk hoog inkomen moeten hebben om de lening op je eentje over te nemen). Tegenover mijn situatie: Ik heb een huis dat afgestemd is op mijn inkomen, leer een Filipina kennen die geen gespijsde bankrekening naar België meebrengt, waarbij het dus ook eerlijk is dat we huwen met scheiding van goederen/schulden en gemeenschap van aanwinsten (tenzij het gaat over een factuur op naam). Want je weet toch nooit wat er kan gebeuren in je leven (ongeval - rolstoel - werk verliezen - vrouwlief die je verzorging te zwaar vindt - scheiding - vrouw én huis kwijt, alsof je job en je benen nog niet genoeg was)

Een huwelijkscontract is taboe in de Filippijnen, maar we hebben het er vooraf vaak over gehad, dat het hier meer regel dan uitzondering is, dat het in onze situatie financieel eerlijker is, en dat het dus niets te maken heeft met gebrek aan vertrouwen. Verder hoeft ze zich nooit zorgen te maken over de kosten van het huis, inboedel, eten,... en als ze zelf een job heeft mag ze zo veel opsturen naar haar familie als ze zelf wenst (op voorwaarde dat onze primaire kosten en die van eventuele kinderen betaald zijn).

Mijn punt is dus dat als je iemand huwt die ongeveer hetzelfde vermogen heeft (en heel wat spaarcenten), dat het dan bijna uitgesloten is dat die partner een scheiding van goederen zal aanvaarden (inclusief het huis op jouw naam). Met een Filipina die niets heeft is dat veel gemakkelijker (en rechtvaardiger), maar dan moet ze er natuurlijk wel voor open staan.