Is er een verschil tussen de Thaise of Filippijnse vrouwen ?

[Luc]

Filipinas hebben hier ook een grote hekel aan

In Thailand is het een onderdeel van het dagelijkse gedrag.

Het fraai voorbeeld, je vraagt een Thai de weg, en hij stuurt je ergens naar toe.
Het blijkt dat hij de weg niet wist.

Moeten toegeven, dat een Thai iets niet weet, betekent voor hem/haar gezichtsverlies.
Dus hij/zij stuurt je willekeurig ergens naar toe.

Net zoals in de Filippijnen.

[Rich]

Filipinas hebben hier ook een grote hekel aan

In Thailand is het een onderdeel van het dagelijkse gedrag.

Het fraai voorbeeld, je vraagt een Thai de weg, en hij stuurt je ergens naar toe.
Het blijkt dat hij de weg niet wist.

Moeten toegeven, dat een Thai iets niet weet, betekent voor hem/haar gezichtsverlies.
Dus hij/zij stuurt je willekeurig ergens naar toe.

Net zoals in de Filippijnen.

En in Brussel 

[Hansy]

Filipinas hebben hier ook een grote hekel aan

In Thailand is het een onderdeel van het dagelijkse gedrag.

Het fraai voorbeeld, je vraagt een Thai de weg, en hij stuurt je ergens naar toe.
Het blijkt dat hij de weg niet wist.

Moeten toegeven, dat een Thai iets niet weet, betekent voor hem/haar gezichtsverlies.
Dus hij/zij stuurt je willekeurig ergens naar toe.

Net zoals in de Filippijnen.

In Thailand is sprake van de schaamtecultuur, die voor ons zeer moeilijk is te doorgronden. Daar moet je mee opgegroeid zijn.
Wij hebben de zondecultuur.

Ik ga er voorhands vanuit, dat ze op de Filipijnen toch ook de zondecuktuur hebben.

[Phille]

Filipinas hebben hier ook een grote hekel aan

In Thailand is het een onderdeel van het dagelijkse gedrag.

Het fraai voorbeeld, je vraagt een Thai de weg, en hij stuurt je ergens naar toe.
Het blijkt dat hij de weg niet wist.

Moeten toegeven, dat een Thai iets niet weet, betekent voor hem/haar gezichtsverlies.
Dus hij/zij stuurt je willekeurig ergens naar toe.

Net zoals in de Filippijnen.

In Thailand is sprake van de schaamtecultuur, die voor ons zeer moeilijk is te doorgronden. Daar moet je mee opgegroeid zijn.
Wij hebben de zondecultuur.

Ik ga er voorhands vanuit, dat ze op de Filipijnen toch ook de zondecuktuur hebben.

De 300 jaar Spaanse overheersing van de Filipijnen, en de daardoor voornamelijk katholiek, met daarop de sterke invloed van de Amerikanen zal toch wel zijn invloed nagelaten hebben en zijn de intrinsieke waarden en normen niet "zo" anders dan de onze en dat maakt het het verschil niet zo erg groot; hiermee wil ik niet zeggen dat hun manier van leven hetzelfde is, want op dat vlak is het verschil immens groot. Ik ken de Thaise cultuur niet, maar ik ga ervan uit dat de intrinsieke waarden en normen immens verschillen, daar ze een andere religie als basis hebben. En daar denk ik dat het grote verschil te zoeken is. Maar wat is het moeilijkst, waarden en normen aanpassen of levenstijl bijsturen? Ik denk dat het antwoord snel is gevonden.

[Luc]

Ik ga er voorhands vanuit, dat ze op de Filipijnen toch ook de zondecuktuur hebben.

The Value of Shame ("Hiya") to Filipinos

Filipinos are very sensitive to personal affront. They try, as much as possible, to avoid feeling "hiya", a painful emotion or deep shame arising from a realization of having failed to live up to the standards of the society such as a breach of social norms. It is a kind of anxiety, a fear of being left exposed, unprotected and unaccepted. It is a fear of being shunned by society, being subjected to which would mean humiliation of oneself.


"Hiya" is the value that regulates the Filipinos social behavior. Just as one is very careful not to be subjected to embarrassment or "mapahiya" one must also make it a point not to cause another person's embarassment. For example, in asking favor, both parties are careful not to offend the other. So if a favor cannot be granted, the person who cannot oblige apologizes for his failure to do so with an explanation that it is not his intention to refuse but that other factors beyond his control keep him from doing so.

t is the currency applied within the society, controlling and motivating a person's social behavior; the reason why a vast majority of Filipinos still remain conservative in their actions in this modern age. Everyone is expected to have hiya in the way they behave in order to win respect from the community. Dressing and living up to your word are good ways avoiding "hiya".

Public ridicule, or to be censured openly, or to fail to do what is expected of one, is to suffer hiya, a loss of self-esteem. Inversely, not to feel one has acted improperly or to continue to behave in a manner disapproved by the community, is to be without "hiya". This label automatically results in withdrawal of acceptance within one's group, if not the entire community. It is a rather difficult word that to be charged with not having this sense of hiya is regarded as a grave social sin, for one to be called "walang hiya" is an ultimate insult.

Hiya is a controlling element in the Filipino society. A person's behaviour is restricted by his sense of "hiya" while public behaviour is censured, or approved of, by hiya. For example, an employee would refrain from asking questions from his supervisor even if he is not quite sure what to do because of hiya; a party host may end up spending more than she can afford for a party, driven by hiya, a fear of being perceived in a negative way.

One's self-esteem goes up and down, depending on the value you place on your own hiya in public. Like an employee dismissed from his job may react violently because of "hiya" or a workmate may not openly disagree with you even if he feels strongly against your opinion out of "hiya".

This concept would be meaningless to a westerner who values individualism and non-conformism may because his behavior is controlled more by individual sense of guilt and less by group censure. To a Filipino, to lose the support of his kinsmen is to become a social outcast.

[Hansy]

Getracht dit te vertalen. Geen meesterstuk, maar wel leesbaar

De waarde van schaamte ("Hiya") voor Filippino's

Filippino's zijn erg gevoelig voor persoonlijke belediging. Ze proberen, zoveel mogelijk, om dat "hiya" gevoel te voorkomen, een pijnlijke emotie of diepe schaamte die voortvloeit uit een besef te falen, dat je niet voldoet aan de normen van de maatschappij, zoals een inbreuk op de sociale normen. Het is een soort van benauwdheid, een angst om blootgesteld te worden aan verlating, daarbij onbeschermd en niet aanvaard achterblijvend. Het is een angst om gemeden te worden door de maatschappij, om onderworpen te worden aan die vernedering.

"Hiya" is de waarde, die de Filipino's sociaal gedrag regelt. Net zoals men heel voorzichtig is niet te worden onderworpen aan verlegenheid of "mapahiya", moet men anderen niet in verlegenheid brengen. Beide partijen zijn ook voorzichtig elkaar niet te beledigen.
Dus als een gunst niet kan worden verleend, dan zal de persoon die de gunst niet kan verlenen, zich verontschuldigen voor zijn falen. Hij doet dit op een wijze, dat het geenszins zijn bedoeling is om te weigeren, maar dat er ook andere factoren zijn die buiten zijn macht liggen, en het hem onmogelijk maken de gunst te verlenen.

Het is de waarde van de samenleving, dat iedereen gecontroleerd en gemotiveerd wordt in zijn sociaal gedrag, de reden waarom een grote meerderheid van de Filippino's nog steeds conservatief blijven in hun acties in deze moderne tijd. Iedereen wordt geacht "hiya" te hebben in de manier waarop ze zich gedragen om zodoende respect te winnen van de gemeenschap. Het aankleden van en naleven van uw woorden zijn goede manieren om "hiya" te vermijden.

Openbaar belachelijk maken, of om openlijk te worden veroordeeld, of om niet te doen wat van je wordt verwacht, is het te lijden aan "hiya", een verlies van eigenwaarde. Omgekeerd, wanneer je onheus behandeld wordt op een manier, die afgekeurd wordt door de gemeenschap, is handelen zonder "hiya". Dit 'label' resulteert automatisch in een intrekking van de aanvaarding binnen een groep, zo niet de hele gemeenschap. Wanneer over je wordt gezegd, dat je geen gevoel van "hiya" hebt, is ernstig. Dit omdat het wordt beschouwd als een ernstige sociale zonde, iemand "walang hiya" noemen is een ultieme belediging.

"Hiya" is een controlerend element in de Filippijnse samenleving. Iemands gedrag wordt beperkt door zijn gevoel van "hiya" terwijl publiek gedrag is gecensureerd, of goedgekeurd, door "hiya". Bijvoorbeeld, een werknemer zal zich onthouden van het stellen van vragen aan zijn leidinggevende, zelfs als hij niet helemaal zeker ervan is wat te doen als gevolg van "hiya", een partyhost kan uiteindelijk meer geld uitgeven dan geoorloofd is voor een feestje, gedreven door "hiya", een angst te worden waargenomen op een negatieve manier.

Iemands gevoel van eigenwaarde op en neer gaat, afhankelijk van de waarde van uw eigen "hiya" in het openbaar. Als een werknemer wordt ontslagen kan hij heftig reageren als gevolg van "hiya", of een werkmaatje mag het niet openlijk oneens met je zijn, zelfs als hij het met uw mening totaal oneens is als gevolg van "hiya".

Dit concept zou zinloos zijn voor een westerling die waarde hecht aan individualisme en non-conformisme en omdat zijn gedrag meer wordt gecontroleerd door het individuele gevoel van schuld en minder afhangt van afkeuring door de groep. Een Filippijn is door het verliezen van de steun van zijn verwanten gedoemd om een verschoppeling te worden.

[Hansy]

Filipinas hebben hier ook een grote hekel aan

In Thailand is het een onderdeel van het dagelijkse gedrag.

Het fraai voorbeeld, je vraagt een Thai de weg, en hij stuurt je ergens naar toe.
Het blijkt dat hij de weg niet wist.

Moeten toegeven, dat een Thai iets niet weet, betekent voor hem/haar gezichtsverlies.
Dus hij/zij stuurt je willekeurig ergens naar toe.

Net zoals in de Filippijnen.

In Thailand is sprake van de schaamtecultuur, die voor ons zeer moeilijk is te doorgronden. Daar moet je mee opgegroeid zijn.
Wij hebben de zondecultuur.

Ik ga er voorhands vanuit, dat ze op de Filipijnen toch ook de zondecultuur hebben.

De 300 jaar Spaanse overheersing van de Filipijnen, en de daardoor voornamelijk katholiek, met daarop de sterke invloed van de Amerikanen zal toch wel zijn invloed nagelaten hebben en zijn de intrinsieke waarden en normen niet "zo" anders dan de onze en dat maakt het het verschil niet zo erg groot; hiermee wil ik niet zeggen dat hun manier van leven hetzelfde is, want op dat vlak is het verschil immens groot. Ik ken de Thaise cultuur niet, maar ik ga ervan uit dat de intrinsieke waarden en normen immens verschillen, daar ze een andere religie als basis hebben. En daar denk ik dat het grote verschil te zoeken is. Maar wat is het moeilijkst, waarden en normen aanpassen of levenstijl bijsturen? Ik denk dat het antwoord snel is gevonden.

Hoe een Thai denkt en handelt, staat in de vertaling.
Het gaat er dus niet om, hoe jij over jezelf denkt, maar hoe je naaste en de samenleving jou ziet.

In Japan (ook schaamtecultuur) leidde de gedachte, afgewezen te worden door de gemeenschap, zelfs tot harikiri.

Ik ben wel benieuwd hoe de ervaren Ph-gangers, expats, etc., dit verhaal herkennen.

[Luc]

Je moet je niet blind staren op het feit dat ze katholiek zijn, engels spreken en naar de Mc Donalds gaan. Dat is een klein laagje Westers vernis.

[Tinulang_Manok]

In Japan (ook schaamtecultuur) leidde de gedachte, afgewezen te worden door de gemeenschap, zelfs tot harikiri.

In Japan werd de schaamte opgewekt door de vader overgeërfd door zijn zonen, dit betekende in de praktijk dat de familie geen rooskleurige toekomst tegemoet ging.
De enige manier om de schandvlek uit te wissen was door een eervolle dood, harikiri, normaliter stond een mede samurai dan achter je om zodra je je buik had open gesneden en de wond met je duimen geopenend, je het hoofd af te hakken zodat je lijdensweg niet zo lang was.

In mijn ervaring heeft de spaanse overheersing zeker sporen nagelaten in met name de taal en het geloof, en hebben de amerikanen daar een flinke saus aan consumptiecultuur overheen gegoten.
Maar in de kern is de filippijnse cultuur zoals ik die heb meegemaakt een schaamtecultuur, vandaar de lange tenen, en het gebrek aan schuldgevoel.
Iets meenemen wat niet van jou is, is niet erg zolang niemand erachter komt.
Dat jij als westerling iemand op dat gedrag aanspreekt is echter bijzonder onbeleefd, en als er teveel gezopen wordt zou je wel eens een bola op een ongename plek kunnen teruvinden  
Iets minder radicaal: een aantal familieleden praten alleen maar met mij met een slok tanduay op, dan is de schaamte over hun (vermeende) slechte engels voorbij  

Filipinas hebben hier ook een grote hekel aan

Mijn asawa kan er dus ook absoluut niet tegen als ik kwaad word, sperak with a loud voice, of iets dergelijks, zeker en plein publique, dat doe ik dus ook niet, ik ben erg teleurgesteld en leg dat rustig uit of laat dat stilzwijgend door mijn gedrag en houding merken (maar niet te duidelijk) dat werkt een stuk beter, weinig tampo.

[Hansy]

Mijn beeld wordt aardig door elkaar gerammeld.

Ik kan echter het RK geloof nog niet plaatsen op de PH, in feite ligt het geloof (christendom) aan de basis van onze zonde-cultuur.