Baliw-katok reis 1 april - 22 april 2009

Gestart door Baliw-katok, vrijdag 8 mei 2009, 19:45:59

Vorige topic - Volgende topic

Baliw-katok

De dag vóór het vertrek : onze Theo bij al onze bagage


vertrek op 1 april

Na een stevig ontbijt met de familie in Ieper vertrokken we om 9.00 uur naar Charles de Gaulle Aeroport te Parijs. We waren zowaar de tweede die konden aanschuiven in de nog niet geopende incheckbalie van Qatar Airways.
Maar de laatsten zullen de eersten zijn, dachten een groep Australische pubers toen ze de inmiddels fel aangegroeide rij wachtenden zomaar mochten voorbijpasseren en als eerste inchecken. Pfff, ik maakte me er niet druk om ... ik had toch niets anders gepland vandaag ;-) . Het inchecken van onze vele koffers verliep van een leien dakje en de vriendelijke hostess liet ons zelfs nog toe twee koffers van onze handbagage mee in te checken. Leuk meegenomen. Dan de gebruikelijke paspoortcontroles en het scannen van de handbagage, waar onze kleine Theo zowaar gefouilleerd werd ... zijn schoenen gaven uiteindelijk toe dat zij verantwoordelijk waren voor het aanhoudende gepiep. Onze meegenomen frisgekoelde dranken mochten we ongeopend de vuilbak inkieperen om doodleuk vast te stellen dat eenmaal voorbij de controle men wel toegelaten werd om drankjes aan te kopen en uit te drinken. Whatever.

Tijdens onze zes uur durende vlucht naar Doha bewees Qatar Airways dat ze hun 5 toegekende sterren voor de volle 100 % waard zijn. Ook AC/DC (echt ?), Nirvana, Guns 'n' Roses, Red Hot Chili Peppers en de Pixies hielpen me om de tijd sneller te laten gaan. In Doha kwamen we aan om 23.20 uur of 22.20 uur CET.

Nice crew:




donderdag 2 april

Even vanuit het vliegtuig een vijtal kilometer met de bus naar de kleine luchthaven, onmiddellijk de inmiddels gekende controles om in dezelfde tijd terug te bussen naar de vertrekbasis van Qatar Airways. Deze keer waren we zoet voor 9 uur en toen de kapitein ons op het geplande landingsuur wist te vertellen dat er file was, was het welletjes geweest. De air traffic deed ons nog een half uur (!) of drie rondjes rond Manila vliegen, zodat de uiteindelijk gevlogen afstand 7767 km was i.p.v. de geplande 7293 km.
Het uitchecken in NAIA Manila verliep vlot en toen ik de taxichauffeur vroeg om ons naar het via internet geboekte Cuneta Court Hotel te brengen had hij even een big smile op zijn gezicht. "It's more something for a one night stand sir". We hadden dus een rendez-vous kot geboekt. Tja one night stand ? We blijven ook maar een nacht in Manila, dus dat valt nog ergens te rijmen, troostte ik mezelf. Maar aangekomen in het hotel leek alles nog best wel mee te vallen.








Eerste dag ff naar de mall of asia.  Slechts 800 meter van ons hotel, dus gewoon te voet.


En lekker gaan eten

Baliw-katok



Moeder en dochter met fris gekoelde buko juice







Baliw-katok

vrijdag 3 april

Een onrustige nacht voor ons allen. Niettegenstaande de dubieuze reputatie van ons hotel, kunnen we zeggen dat we heel propere en lekker gekoelde kamers hadden met een uiterst hygienisch toilet en douche. In feite hadden we een zalige nachtrust moeten hebben, doch onze biologische klok was door het lange vliegen en veranderen van tijdszones danig ontregeld dat zowel Theo, Citadel als ikzelf klaar wakker werden na amper 4 uur slapen. Citadel is dan naar de kamer van de kinderen gegaan, maar daar bleek Theo zo veel te wriemelen dat hij naar mij gestuurd werd. Na een tweetal uren te hebben gekoekeloerd in een donkere kamer zijn we dan toch in slaap gesukkeld. Ontwaken deden we pas om elf uur in de voormiddag en hadden hiermee ons ontbijtmaal gemist. Dan maar vlug opgestaan, naar de Mall of Asia geweest om geld te wisselen en een kleinigheid te knabbelen om vliegensvlug terug te gaan naar het hotel : koffers pakken, betalen en wegwezen. Op de EDSA (ring rond Manila) was het nogal een drukke file en we begonnen zelfs te vrezen om te laat te aijn om in te checken voor onze vlucht naar het eiland Leyte. Maar zover is het gelukkig niet gekomen, in tegendeel, onze vlucht naar Tacloban had zelfs een half uur vertraging.

wachten in terminal 3


blij weerzien met de familie in Leyte


de familie koopt suiker, zout, olie en azijn aan in grote verpakkingen en herverpakt die in tingi-tingi hoeveelheden.  's nachts verpakken, 's morgens naar de markt en de sari-sari stores en dit 7/7






voorbereidingen voor de Kruisweg tijdens de Goede Week


je zal maar bij electrabel werken in de Phils


en weer lekker gaan eten (Ocho Grill Tacloban)





Baliw-katok

zaterdag 4 april

Na een dagje shoppen in Tacloban kwamen we vermoeid thuis in Capoocan. Daar hoorde Nanay dat haar broer Artemio gestorven was ten gevolge van tuberculose. Omwille van de ziekte en het besmettingsgevaar moet hij zo spoedig mogelijk begraven worden (morgen, zondag dus). Maar uitgerekend deze zondag was gepland dat de ouders van Beyee de hand zouden komen vragen van Citadels zus Katlheen (geen typfout, bij de geboorteakte hadden ze wel deze typfout gemaakt zodat Kathleen als Katlheen door het leven gaat). De sfeer was nogal gespannen en toen Tatay arriveerde vanuit Manila met onze overige koffers vol kledij en geschenken, wist niemand meer als moest gelachen, geweend of gefrustreerd gereageerd worden. De dag werd dan maar afgesloten met een stevige pint en een goede babbel waar iedereen zijn ei kwijt kon.

op de markt












Kuya Kasparov tegen Lolo Karpov


Stereotiep hoe de bankbiljetten vastgehouden worden


Prijzen van benzine en diesel

Baliw-katok

Waarom mijn forumnaam Baliw-katok is ?

't Zit gewoon in de familie.

Meet my family and enjoy :





















Baliw-katok

(Palm)zondag 5 april

Whaaaaaaaaaaaaaaaaa 5 uur 's ochtends luide kerkmuziek vlak voor onze kamer en dit voor zo'n half uur lang, gevolgd door afwisselend een priesterpreek, zingende mensen en nog meer kerkmuziek. Ik stond dan maar op, camera in de aanslag om de processie van Palmzondag vast te leggen. Te laat, iedereen was al in de kerk, of beter gezegd de kerk zat stampvol en ook buiten stonden nog meerdere rijen devote gelovigen te zwaaien met palmtakken.
Na een zoet pistoleke belegd met wat ei, kon ik meehelpen in de familiebusiness. Grote jerrycans gevuld met olie, zakken van 50 kilo suiker en grote hoeveelheden zout verpakken in kleine plastiek zakjes (tingi-tingi). Daarna bevoorraden Brillius en C0 dan de sari-sar- stores (kleine winkeltjes) of gaan ze rechtstreeks aan de particulier verkopen op de markt. Iedereen helpt !








Baliw-katok

maandag 6 april

Maandag begon de dag regenachtig en heb ik mij tijdens een wandelingetje in het dorp laten verleiden om een pintje te trakteren aan enkele wellustige zangers in de plaatselijke karaokebar. En je raadt het al, ook ik moest de micro ter hand nemen. Toen ik verzocht om het welbekende Anak van Freddie Aguilar te zingen, kon de pret niet op. Daarna ging ik huiswaarts waar gans de familie al van vroeg in de ochtend bezig was met het klaarmaken van de pic-nic voor de geplande familieuitstap. Rommel (Citadels schoonbroer) had hiervoor trouwens speciaal met de boot gekomen. Maar de aanhoudende regen dreigde onze plannen te dwarsbomen. Uiteindelijk hebben we toch doorgezet en kwamen we rond 14.00 uur aan in Barangay Cabul-an. Hier werd een strandhut gehuurd en genoten groot en klein van de vele lekkere hapjes, het matchke volleybal, het pootje baden in de zee, enz. Regen en zonneschijn wisselden elkaar af in een haast gelijkmatig tempo. Om 18.00 kwamen we net voor zonsondergang aan te Capoocan. Ik douchte, legde mij efkes neer op het bed en viel onmiddellijk in slaap. Nog wat slaapdronken en met de nodige lakenafdrukken in het gezicht ging ik dan met Johanna en Theo naar de plaatselijke hamburgertent om rond 11.00 uur een deftige nachtrust aan te vangen.

In de karaokebar


Lola heeft het moeilijk om alle kleinkinderen op één rij te krijgen


Full House (read: Boat)

Baliw-katok

dinsdag 7 april


Om 7 uur het bed uit en daarna met gans de familie naar Barangay  van San Miguel. Na een dik uur op zee te hebben gevaren kwamen we doornat aan in dit wel erg arme kustdorpje. Zowel kinderen als volwassenen stonden ons van op de pier aan te gapen als waren wij Marsmannetjes. In dit dorpje van amper 250 stemgerechtigden mijn schoonbroer Rommel Barangay Captain. Onze veiligheid was dus voor 100% gegarandeerd. Vandaar dat ik mij een wandeling permitteerde door de smalle steegjes geflankeerd door armzalige nippahutten. Maar de hartelijkheid van de bewoners en de lachende gezichten bij de kinderen waren ongelooflijk.

aankomst san miguel





Na het middagmaal werd ik door Rommel uitgenodigd om te gaan vissen. Theo, ik en een handvol jonge vissers namen plaats op een kleine banca en trokken de zee in. Hier werd niet gevist op recreatieve, luxueuze wijze, maar op een manier die wel veel fysische arbeid vergt. Die gasten hadden dan ook armspieren en kuiten om U tegen te zeggen. En toen kwam de regen ... daar zaten we met als enige bescherming een regenjas die volledig gebruikt werd om mijn camera af te dekken. Het eerste rondje vissen leverde maar een kleine vangst op en toen we een tweede maal probeerden, weigerde de motor alle dienst ... hij houdt niet zo van regen. Na een kwartiertje te hebben rondgedobberd kwam hij sputterend weer aan de praat en bij het inhalen van de netten voor de tweede keer was de vangst zowaar nog schaarser. Maar de mannen wilden mij alleen maar het beste geven en de kleine vissen die reeds gevangen werden, werden vakkundig met duim em wijsvinger uit elkaargereten. Ontdaan van ingewanden en staart, werden ze overgoten met een pittige mengeling van pepers, gember, tomaat en ajuin (hadden ze speciaal voor mij meegenomen) en tussen de regenvlagen door werden Theo en ik getrakteerd op Kinilaw (=Filippijnse Sushi),... verser kan het niet. Nadat ook de derde ronde op een flop uitdraaide, beslisten we om maar terug aan wal te gaan. Uitgeregend maar voldaan van deze puur-natuur ervaring kwam ik zeiknat het huis binnen.








Citadel (die inmiddels heel wat tijd had om bij te praten met familie die ze in 15 jaar niet meer gezien had) vroeg mij droge kledij aan te trekken, maar ik had goesting in nog meer avontuur. Onder leiding van neefje BongBong (elfjarig zoontje van Rommel en boezemvriend van Theo) trokken we de bergen in. Ik leek wel de rattenvanger van Hamelen, alleen had ik mijn witte huid als aantrekkingskracht en waren er geen ratten doch enkele tientallen kinderen die giechelend volgden. Ook Theo stond in de belangstelling en in een lange sliert gingen we paadje op, riviertje over, paadje af. De stoerste van mijn volgelingen - een snaak van amper 10 jaar oud - kroop als een kleine aap blootsvoets de palmboom in en wierp twee grote kokosnoten naar beneden. Met volle kracht gooide BongBong deze stuk op enkele rotsblokken en voila vers vruchtvlees. Voorbij een mangoboomgaard in volle wildernis bereikten we dan een mooie waterval, ene die in geen enkele reishandboek te vinden is, want hij heeft zelfs nog geen naam gekregen. Op de terugweg waren we weer lekker uitgeregend maar dit mocht de pret niet drukken,een bananeblad als regenscherm ... het was een fantastische belevenis.









Omstreeks 16.30 uur kwamen we terug aan in het huis van Rommel en werd wat verfrist. Toen volgde alweer iets wat wij haast niet meer kennen : kippetje pakken, nek oversnijden, pluimen af, ingewanden uit en de pot in. Het waren ook nu weer de kinderen die deze native chicken vasthielden en slachtten, met de smile on the face. Uurtje stomen in een pot en overgoten met coconutmilk en ik kan U verzekeren dat het heerlijk was. Citadel had inmiddels bijna gans het dorp op bezoek gekregen en Johanna en Theo speelden met de vele kinderen tot laat in de avond. Omstreeks 11.30 uur kroop ons gezinnetje onder de wol (just kidding ... eigenlijk lag er niets op ons) en het was letterlijk vier op een rij. Deze 'Back to Basics' ervaring en de hartelijkheid van dit dorp zullen mij lang bijblijven.






Baliw-katok

woensdag 8 april

Wakker met de eerste hanen en om 7.30 uur reeds te voet op stap naar de school van BongBong, die ook nu weer onze guide was. Onderweg begaf mijn ene sandaal het en besliste ik om ergens teenslippers te kopen. Een volledige zak snoep werd door Johanna en Theo uitgedeeld aan de vele kinderen die ons net als gisteren op de hiel volgden. De volwassenen waren blij als kinderen toen ik hen op de foto vereeuwigde. Maar God, wat zijn teenslippers rotdingen als je op een modderige weg enkele kilometers moet afleggen. En zeggen dat BongBong en VanVan dit tweemaal per dag doen, soms zelfs blootsvoets.



rijst drogen

nieuwsgierige jongeren



oude uitkijktoren - baluarte


brug bouwen



Na twee uur kwamen we terug thuis en konden aanschuiven voor een stevig ontbijt : krab, verse vis in coconutmilk en rijst. Mijn sandaal werd door Tatay (Citadels vader) genaaid en daarna ging ik nog foto's nemen van spelende kinderen in het water.

spelende kinderen


We namen afscheid van dit dorp (waarbij haast iedereen dicht of ver familie is van Citadel) en trokken naar de provinciehoofdplaats Tacloban.

bye bye till the next time


werkende kinderen te Babatngon



jeepneys gespot vanuit bovenverdieping Jollibee Tacloban



Baliw-katok

Na de internetcessie te Tacloban konden we nog de laatste bus nemen naar Capoocan. Voor we instapten kochten we nog 6 stuks balut. Een balut-ei is een bevrucht eendenei met een bijna volledig ontwikkelde embryo, die wordt gekookt. Ik had dus een uurtje mentale voorbereiding tijdens de busrit alvorens mij aan deze delicatesse te wagen.
In Capoocan aangekomen was er brownout (geen electriciteit) en ook dit is een voordeel bij het verorberen van je eerste balut, want dan is het hele ding minder zichtbaar. Heb toch gebeten, foto genomen, nog gebeten en uiteindelijk helemaal opgegeten. Ook Citadel heeft er eentje verorberd, Johanna en Theo deden ook elk een hap. Het smaakt naar een hard gekookt ei met wat gekookte lever erin. Vooral met wat azijn erop is het best te pruimen.













Omstreeks 21.45 was er terug licht in de duisternis en kon de familie beginnen met hun suiker, olie en zout te verpakken. De kinderen en ik gingen slapen terwijl Citadel meehielp verpakken tot 4.00 uur in de ochtend !!! En zeggen dat zij om 5.30 opstaan en nog voor de vele kinderen moeten kijken ... hard life.




Baliw-katok

donderdag 9 april

Toen waren we op bezoek in de Elementary School van barangay Gayad (Capoocan). Het bezoek aan dit schooltje waar Citadels zus Katlheen lesgeeft in het vierde leerjaar was niet zomaar een goeie dag gaan zeggen. We hadden namelijk een mooi geschenk mee gekregen van de directeur van de vrije kleuter- en basisschool Immaculata Ieper, de school waarin onze Theo zit en waar mijn broer lesgeeft.  De opbrengst van de actie Broederlijk Delen werd ons toevertrouwd en gevraagd deze te gebruiken ten voordele van een schooltje.  Dit hebben we dan ook plichtsbewust gedaan. In samenspraak met de directrice van Gayad Elem. School werd beslist tal van meubelen aan te kopen en verf om hier en daar wat op te frissen. Daarna gingen we op bezoek bij de meubelmaker en vroegen hem om een offerte te maken.Alles staat duidelijk op papier en vanaf het schaven van de eerste plank tot en met het afleveren van de meubels in de school zelf (enkel te bereiken per boot)is een schriftelijk akkoord bereikt. De meubelen worden afgeleverd begin volgend schooljaar.

onze boot naar Gayad


verblijfplaats van de kustwacht




aankomst Gayad


In de klas


het enige boekenrekje


plafond is dringend aan vernieuwing toe


putten in de cementenvloer


Na ons bezoek aan Gayad brachten we nog een blitsbezoekje aan het mooie, onbewoonde Puro Island




Baliw-katok

Vrijdag 10 april

Lang uitgeslapen tot 8.30 uur en na het ontbijt wat dichte familie bezocht van Citadel. Daarna met gans de familie de jeep in op weg naar een resort met zwembad. Maar op Goede Vrijdag was nagenoeg alles gesloten : openbare instellingen, banken, supermarkten, kleine sari-sari stores,... er was zelfs geen enkele bus die reed. Dus ook bij onze twee resorts met zwembad stonden we voor gesloten deuren. Dan maar naar een resort met een natuurlijk zwembad, Karkar River Rapids Resort. Hier hebben we ons tegoed gedaan aan lekker eten (ter plaatse klaargemaakt), een fris pintje of een glaasje tuba (een inheemse kokoswijn die enorm bitter smaakt). Jong en oud zwommen in de nabijgelegen rivier, waar de stroming op sommige plaatsen niet te onderschatten was. Ook werd van de rotsen in het water gedoken, de ene van op hogere hoogte dan de andere (lees : ik).

met zijn allen in de jeep


waterpret




tijd voor de bbq


en een frisse smb


van de rotsen springen


ons nichtje Heidi


standbeeld bij karkar river rapids resort

Baliw-katok

Zaterdag 11 april

Om 4.30 uur uit de veren want om 5.00 uur begon de Way of the Cross. Hier wordt bij elke statie van de kruisweg een toneeltje opgevoerd en dit 2 uur durende evenement wordt door vele devote gelovigen blootsvoets gevolgd.

het begon voor zonsopgang


en toch een massa volk


en het regende nog ook


maar de devote boeteling ging toch blootsvoets verder




















de acteurs

Baliw-katok

In de namiddag zijn we naar Barangay Camansi (Carigara) geweest waar de Turogpu plaatsvond. Onderweg raakte de motor van onze multicab oververhit zodat we verder gingen met de motor. Bij dit habal-habal rijden zaten we gezellig met zijn zessen op een motor.

motorpech


dan maar habal-habal


foto in de achteruitkijkspiegel


Eenmaal aangekomen op de plaats van het gebeuren zag het er letterlijk zwart van het volk. Van uit de wijde omgeving komen namelijk massa's mensen kijken naar dit dieronvriendelijke spektakel. Naast cockfighting zijn er ook nog gevechten tussen carabao's (waterbuffels) en tussen twee hengsten die wedijveren voor een merrie. Dit alles is niet enkel nefast voor de deelnemende dieren maar is potentieel ook gevaarlijk voor de vele toeschouwers aangezien er geen omheining is alsmede doordat de veiligheidsvoorschriften niet optimaal zijn (er zijn er geen !!).

we waren duidelijk niet alleen gekomen


overal kraampjes


cockfighting




gruwelijk



horsefighting


een plaatsje in de loges


nog meer geweld : carabaofighting






de eretribune

Baliw-katok

zondag 12 april

't Is Pasen en om 6.00 uur 's morgens worden we dan ook wakker gemaakt door de plaatselijke beiaardier die het beste van zichzelf gaf. Nog wat blijven liggen en om 7.30 uur een kopje koffie gedronken en afscheid genomen van Tatay die terug naar Manila gaat want maandag moet hij opnieuw beginnen werken.

In de namiddag zijn we naar de buren van Carigara geweest waar de plaatselijke Holy Mary College haar jaarlijkse Alumni Homecoming viert met een prachtige stoet. Elk jaar (er waren er bij die reeds afstudeerden in 1967) kiest een bepaald thema uit en gaat in groep door de straten van Carigara. Met opzwepende percussiebands, mooie majoretten, "gigantes" uit papier mache, zwartgeblakerde ati's en Spaanse danseressen hebben we kunnen genieten van een mooie Sinulog (een stoet met een mengelmoes van karnavaleske toestanden en verering van de Santo Nino).



















Baliw-katok

and the party goes on










had de 2 bleekscheten meteen gezien









Mawibata



Het is telkens genieten, zowel van de prachtige foto's, alsook de bijhorende teksten.   

Hopelijk moge er nog vele volgen.   :applaus:


Mawibata




Giving a gift engenders gratitude. Giving many gifts engenders expectation.

Baliw-katok

maandag 13 april

Speciaal vroeg opgestaan om 5.00 uur want we vertrekken voor enkele dagen naar Bantayan Island. We hebben wat lang moeten wachten vooraleer we een bus konden laten stoppen (bijna allen waren volzet). Enfin, om 7.00 uur dan toch op weg naar Ormoc, slechts een 60-tal kilometers verwijderd van Capoocan. Maar in de Filippijnen kan zo'n rit wel eens meer dan anderhalf uur duren, zodanig dat we arriveerden om 8.35 en onze supercat naar Cebu van 8.20 uur juist gemist hebben.
Dan maar een andere oplossing gezocht en verder gereisd met een mini-busje naar de havenstad Palompon, waar we de oversteek gaan maken naar de stad Bogo op het eiland Cebu. Onderweg had Citadel nogal last van buikloop en ondanks de ingenomen imodiun instant werd het haar halfweg de rit teveel. Meteen de driver laten stoppen en net op tijd een bezoekje kunnen brengen aan het kleinste kamertje van een huisje langs de weg. Iedereen hield zich geduldig tien minuutjes bezig, geen mens die enig probleem had met het onvoorziene oponthoud. Hier te Palompon hebben we ingecheckt in het PACCI hotel, heb ik met baard laten trimmen, heeft Citadel wat exotisch fruit gekocht (nog meer buikloop ?), zijn de euro's gewisseld en als we morgen om 6.00 uur aan de haven zijn zullen we deze keer de boot niet missen naar Bantayan.

bedelaar in het havenstadjePalompon




Wemdee's Palompon, voortreffelijk restaurant


we hadden een beetje teveel besteld  ;D overschot meegenomen en weggegevn aan bedelend kindje op straat




wij komen van het eiland Leyte en nemen de boot naar Bogo, vandaar met tricycle naar brgy. Hagnaya om terug de boot te nemen naar Sta.Fe op het eiland Bantayan (noordwest van eiland Cebu)

Baliw-katok

#18
dinsdag 14 april

Op onze vijftiende huwelijksverjaardag en op de eertse verjaardag van ons nichtje Brigitte waren we reeds op om 5.15 u. We wilden onder geen beding onze boot missen. Dus om 6.00 uur naar de haven om onze tickets te bestellen in wat meer op een kiekenkot leek dan op een ticketoffice.

tickets bestellen


super shuttle ferry (pas geverfd, niet één plekje roest)


waarom dienen deze koorden ?


daarom dienen deze koorden !


reizen is vermoeiend


Ruimschoots op tijd want we kregen te horen dat de boot pas om 8.00 uur zou vertrekken. Het werd nog Filipino time ttz 8.30 uur. Anderhalf uur later kwamen we aan te Bogo op het eiland Cebu. Halfuurtje met trycicle naar Brgy. Hagnaya (San Remigio) alwaar we onmiddellijk aansluitend bootverkeer naar Bantayan Island konden nemen. We moesten ons zelfs haasten om tickets te kopen en op de ferry te stappen.

Bantayan in zicht


Inmiddels had Citadel een mevrouw uit Leyte leren kennen die ook naar Bantayan ging. Ze zou er haar nicht Rosalita gaan bezoeken die gehuwd was met een Australier. Bij aankomst te Bantayan werden ook wij uitgenodigd door deze nicht om te gaan eten in haar huis. Het was duidelijk dat ze gehuwd was met een rijkere heer want haar huis had alle comfort dat een Westers huis te bieden heeft in tegenstelling tot de eenvoudige 20 vierkante meter nippahutten waarin veel Filipino's leven met een gezin van een stuk of 10. Ik had inmiddels al wat hoofdpijn gekregen door een combinatie van vroeg opstaan, praktisch niet ontbeten en de drukkende warmte. Een lekker maal was dus welkom.

Citadel proeft Rosalita's heerlijke halo-halo


zwembad van Ogtong Cave Resort


samen genieten van een chocoshake


We logeerden in Ogtong Cave Resort : met een mooi zwembad, een privé grot (Ogtong Cave) en een afgebakend strand konden we echt niet klagen. Goed en wel ingecheckt en we zaten al te genieten in het zwembad. Ook in de grot zelf hebben we wat gezwommen, maar het water was er duidelijk frisser.

What happens in the grotto, stays in the grotto  :shhh:



's Avonds gingen we uit eten en daarna nodigde Rosalita ons uit om naar de disco te gaan. Omdat wij dit niet echt zagen zitten voor de kinderen en aangezien het resort een 24 uur bewaking had, besloten we de kinderen alleen in Ogtong Cave Resort te laten. Citadel en ik stapten in de auto van Rosalita en haar zoon Liling. Van het stadje Santa Fe ging het naar de buurstad Bantayan (op het gelijknamige Bantayan eiland). We passeerden na een dik kwartier rijden het centrum van de stad en ik dacht dat we er bijna zouden zijn. Mis ... we sloegen in naar een andere barangay (deelgemeente), de weg werd van langs om nauwer en de verlichting was ook al niet meer wat het zou moeten zijn. Ik begon mij af te vragen waar in 's hemelsnaam een discotheek zou zijn. Nog meerdere barangays voorbij en via "boerenwegeltjes vol pit en bulte" begon ik mij na een dik halfuur rijden toch wat zorgen te maken. Zullen ze hier ergens stoppen in the middle of nowhere, ons geld incasseren en ons een 'kopje kleiner' ergens dumpen ? Hier kan toch onmogelijk een discotheek zijn! Maar uit het donkere gat bereikten we plotseling een of andere barrio (gehucht) waar vlaggetjes over de weg gespannen waren, waar luide boem-boem muziek weerklonk en waar een massa mensen aanwezig was. We gingen dus helemaal niet naar een discotheek, wel naar een barrio fiesta waar op het plaatselijke basketbalplein een disco werd georganiseerd. Eerst nog een verplichte maaltijd en een biertje bij onze gastheren (vrienden van Rosalita) en daarna inderdaad naar de disco. Het duurde wel wat vooraleer de party volledig losbarstte, maar eens dit het geval was stonden jong en oud te dansen en te springen. Ook opvallend veel bakla's (ladyboys) waren van de partij. Uit beleefdheid hebben ook Citadel en ik onze beentjes wat gestrekt en na de lange duistere weg resortwaarts konden we om 01.00 uur in ons bedje kruipen, waar onze twee kinderen reeds heerlijk lagen te maffen.

nog enkele foto's van Bantayan








Baliw-katok

woensdag 15 april

Rustig opgestaan om 8.00 uur, lekker ontbijtje en daarna wat zwemmen in zee en in het zwembad.  Rond 11.00 uur naar de mercado (marktplaats) en er een hapje gaan eten in het hardkock (geen typfout) café.  In de namiddag nog wat zwemmen in de Ogtong Cave en wat lekker niksen. Kortom een luilekkerdag.










Baliw-katok

donderdag 16 april

Om 6.30 uur het bed uit en een uurtje later aan de ontbijttafel. Vandaag verlaten we het exotische Bantayan Eiland met zijn sneeuwwitte stranden en groenblauwe zee. Om 8.00 uur uitchecken en het busje van Ogtong Cave Resort brengt ons naar de 'pantalan' (pier). Hier kunnen we nog haastig onze tickets kopen voor de oversteek naar Cebu Eiland en een goed uur later kunnen we daar ook voet aan wal zetten. Het is heet en plakkerig, maar de tocht is nog ver. Met ons vieren stappen we op een tricycle waar nog een ander koppel heeft plaatsgenomen. Dus met zijn zessen + driver en meerdere koffers op motorfiets met aanhangwagen voor een rit die ons via stofferige wegen brengt tot in de stad Bogo. We zijn moe en het zweet druipt van alle kanten. Een frisdrankje doet deugd vooraleer we alweer een andere boot op moeten. Deze Super Shuttle Ferry vertrekt met 40 minuten vertraging en dan pas kunnen we beginnen aan de tocht naar Leyte. Twee en een half uur lang zitten we te zitten op deze overjaarse ferryboot; een kind naast ons moet overgeven ... een mengsel van chocolademelk en rijst. Om 15.15 uur komen we in een zengende hitte aan in de havenstad Palompon en zijn scheel van de honger. Een maaltijd in het plaatselijke Wemdee's restaurant wordt vlug binnengeslokt want we mogen onder geen beding de laatste verbinding missen naar Capoocan. En deze verbinding is geen evidentie, want rechtstreeks is er geen enkele bus noch "van" die deze amper 70 kilometer lange tocht maakt. Vanuit Palompon moeten we via de stad Kananga naar de verder gelegen stad Ormoc en dit met 16 passagiers in een soort espace. Theo zit op mijn schoot en mijn rug doet pijn. Eenmaal aangekomen in Ormoc (18.00 uur) hebben we niet eens de tijd om een flesje mineraal water te kopen en kunnen we in een alweer propvolle "van" de zigzaggende bergrit nemen via alweer Kananga naar Capoocan. We rijden dus ettelijke tientallen kilometers aan nog geen 35 kilometer per uur dubbel omdat er geen rechtstreekse verbindingen zijn. Om 19.30 uur (11 uur na ons vertrek uit Bantayan kunnen we eindelijk een verfrissende douche nemen). Maar we klagen niet. We hebben immers een prachtige vakantie.

Zomaar wat losse foto's :














Baliw-katok

vrijdag 17 april

Elke dag zijn wij hier vroeg wakker. De luide kerkklokken en de preek van de priester door de grote boxen nodigen ons uit om op te staan. Ook vandaag is dit het geval om 6.30 uur. Een kopje koffie en omeletje volstaan om deze heuglijke dag aan te vatten. Citadels zusje Katlheen trouwt immers binnen enkele uren met haar geliefde Beyee, een sympathieke kerel maar wat weinig spieren in vergelijking met mijn Adonisfiguur (enkel mijn bescheiden mening, hihihi).



Omstreeks 9.30 uur komen de ouders en enige broer van Beyee aan. Binnen een halfuurtje wordt iedereen op het stadhuis verwacht. Maar don't panic, Beyee loopt nog rustig rond in bermuda en teenslippers, terwijl Katlheen er begint aan te denken om zich te douchen en om te kleden. Kwartiertje te laat (wat naar Filipino normen eigenlijk nog een kwartiertje te vroeg is) loopt gans het gezelschap (de trouwers, twee getuigen, de ouders en Citadel) het kleine kantoortje binnen van de burgemeester. Deze is nog bezig in vergadering met andere mensen, maar niemand stoort zich ook maar aan iets en er wordt gedaan alsof men thuis is. Iemand gaat prompt naar de muziekinstallatie en zet wat achtergrondmuziek op, anderen praten en lachen wat en de burgemeester die doet gewoon zijn ding. Na wat wachten kan de civil marriage van Katlheen en Beyee beginnen, maar blijkt dat ze een document te kort hebben en dat diegene die dit formulier moet opstellen niet aanwezig is. De burgemeester zegt iets (ik begrijp hem niet maar zijn gezicht voorspelt niet al te veel goeds) en de twee trouwers staan zenuwachtig te draaien met hun vingers. Ik zag de bui al hangen ... het huwelijk zal moeten worden uitgesteld, maar aangezien wij reeds zondag vertrekken naar Manila zal ik er als getuige niet bij kunnen zijn. Maar neen hoor, de burgemeester had er niets op tegen om de ceremonie zonder dit document te laten doorgaan (zou dan later wel erbij gevoegd worden), maar hij was zo beschaamd dat zoiets gebeurd in het bijzijn van een blanke. Enfin, zoals gezegd waren een kwartiertje later (en na een preek van de burgemeester over de taak van beide partners en de gelijkheid tussen man en vrouw) Beyee en Katlheen officieel man en vrouw en mocht de bruid gekust worden.
Daarna naar huis, gewone kledij aan en de dagelijkse routines. Tijd om te feesten was er niet want morgen geven wij ons afscheidsfeest (despedida) en dit gold evenzeer als hun trouwfeest, onze 15de huwelijksverjaardag en tevens de verjaardagen van enkele neefjes en nichtjes. Vandaag dus handen uit de mouwen om inkopen te doen en alles klaar te maken.

varkentje slachten


adobo, afritada, kaldereta, eskabeche ... klaarmaken ... Nanay is chefkok


en natuurlijk de lechon


zaterdag 18 april

Vandaag het afscheidsfeest met familie, vrienden en kenissen.



















Baliw-katok

zondag 19 april

Alweer vroeg uit de veren, 6.30 uur om precies te zijn.  Citadels jongste zusje Phine was inmiddels al gearriveerd vanuit Cebu na haar 2 weken stage in een psychiatrische kliniek.  De studente verpleegkunde was net op tijd om ons uit te wuiven.
In de voormiddag ging ik nog vlug ff naar het internetcafe om mijn laatste verslagje vanuit Leyte op mijn reisblog te zetten.  Ik vroeg meteen ook om mijn foto's vanop mijn memory card op DVD te zetten, zodat ik zeker was om alles mee te hebben naar België.  Maar om een of andere reden lukte dit niet, officieel omdat er een virus op de PC zat. 
Na het pakken van de koffers en het afscheid nemen van de familie , gingen we met de multicab richting Tacloban.  Onderweg stapten nog wat nonkels en tantes af die nog waren blijven slapen na de despedida.  In Tacloban kochten we dan de mountainbikes voor de neefjes Bong en  Van zoals we hen beloofd hadden en daarna gingen we nog een mondje eten in de selfservice "Dahil sa Iyo".  Niet denderend van eten maar iedereen was toch meer bezig met afscheid nemen dan met lekker eten.









In de luchthaven van Tacloban nog een laatste fotootje met de meegekomen familie en dan de ganse rimram van pasportcontrole, tickets nazien, handbagage scannen, fouilleren en inchecken van de koffers om uiteindelijk rond 16.30 rustig te kunnen uitblazen in de pre-departure zone. RUSTIG UITBLAZEN ??
... tot Johanna mijn digitaal fototoestel vraagt om de foto's te kunnen bekijken van de despedida ... "Papa, waar zijn die foto's ? Ik zie er geen  ???" Yups, het internetcafé van deze morgen ... virus op de PC ... vijf dagen foto's compleet foetsjie ... ik werd er letterlijk niet goed van en moest ff zitten naast een aircotoestel.  Lijkbleek dan maar gebeld naar de familie in Capoocan, die op hun beurt meteen het bewuste internetcafe in buurtdorp Carigara bezocht.  Mijn kersverse schoonbroer Beyee (die met de nogal gespierde armen) is afgestudeerd als computerspecialist en zag dat mijn foto's wel nog op de HD van de computer in het internetcafe stonden, doch dat er inderdaad een hardnekkig virus op stond. Na een zenuwachtige vlucht dan geland omstreeks 19.05 in Manila waar ik voor alle zekerheid maar een Yellow taxi heb genomen, je weet wel, zo een waar je zeker niet bedot wordt.  De vriendelijke chauffeur vergat zelfs zijn meter aan te leggen en zei dit ook nadrukkelijk na zo'n 500 meter rijden "Oh I forgot to put on the meter, I just do it now".  In plaats van ons naar ons gevraagd hotel te brengen bracht hij ons naar hun headoffice, waar ze mij een ander hotel aanprezen.  Door die toestand met mijn verloren foto's en het feit dat hij mij zomaar ergens naar toebracht was ik echt pisnijdig en snauwde iedereen af.  Zij bleven er rustig bij en brachten me naar het dichtsbijzijnde hotel (aan de andere kant van de straat).  Nadat ik de kamer had geinspecteerd en de prijs had gecontroleerd besloot ik om de nacht hier door te brengen.  Ik keerde terug naar de taxi om vrouw en kinderen te halen, de koffers te nemen en af te rekenen met de chauffeur.  Op de meter stond 106 pesos en hoewel ik niet te spreken was over het gedrag van de chauffeur gaf ik hem toch 120 pesos omdat hij zijn meter 500m te laat had aangelegd.  De man glimlachte toen hij de 120 pesos zag en zei heel koel : you lack 100 sir, I forgot to put on the meter.  Dus dat was de truck van de betrouwbare yellow taxi.  That's your problem, not mine, goodbye en weg was ik.  's Avonds nog een wandeling gemaakt in de Roxas Boulevard, gaan eten in Mang Inasal en daarna nog een stevige pint gedronken om deze offday door te spoelen.





Admin

Gezien er vaker problemen zijn met verloren foto's, stel ik voor het in dit topic te behandelen:
Foto's en video's: opslag, back-up, virussen, ... in het ledendeel van het forum.
Hallo gast. :welcome:

Baliw-katok

Nog enkele fotootjes :

gelovigen branden kaars in Baclaran Church


vervuilde rivier in Manila


Wereldbol nabij Mall of Asia


Heiligenbeeld in Baclaran Church